ସୁବର୍ଣ୍ଣା ଓ ବିଜୟ ହାତ ମୁହଁ ଧୋଇଲେ ଓ ପ୍ରସାଦ ସେବନ କଲେ । “ବେଶ୍ । ଏଥର ଯାଅ । ଆମେ ପରେ ଭେଟିବା ।” ବିକଟ ଶର୍ମା ଏହା କହି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । ସୁବର୍ଣ୍ଣା ଓ ବିଜୟ ଘୋଡା ଉପରକୁ ଡେଇଁ ପଡିଲେ ।
ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ରାସ୍ତା ଦୁଇଭାଗ ହୋଇ ଗୋଟିଏ ଶାଖା ମିତ୍ରପୁରୀ ଆଡକୁ ଯାଇଥିଲା; ଆଉ ଅନ୍ୟଟି ଗହନ ଅରଣ୍ୟ ଭିତରେ ଥିବା ଉପତ୍ୟକା ଆଡେ ଯାଇଥିଲା । କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ଯେ, ରାଜପୁତ୍ର ରାଜକନ୍ୟା ମିତ୍ରପୁରୀ ରାସ୍ତା ଧରିଲେ ।
କିଛି ସମୟ ପରେ ବିଜୟ ହଠାତ୍ ନିଜ ଘୋଡାର ଲଗାମ୍ ଟାଣି ଧରି ସୁବର୍ଣ୍ଣାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “ଅପା! ଆମେ କ’ଣ ଭୁଲ୍ ବାଟରେ ଆସିଲୁ?”
ସୁବର୍ଣ୍ଣା କହିଲା “ମୁଁ ବି ତୋତେ ସେଇ କଥା ପଚାରିବାକୁ ଯାଉଥିଲି । କିନ୍ତୁ କେମିତି ଭୁଲ୍ ହେବ? ସେ ଛକଠାରୁ ଆମେ ତ ବାଆଁକୁ ଆସିଲୁ!”
ସେମାନେ କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ମୁଲକରେ ଆସି ପହଁଚିଥିଲେ, ସେ ସ୍ଥାନ ସେମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅପରିଚିତ ମନେ ହେଉଥିଲା । ସେମାନେ ଧିରେ ଧିରେ ଅଗ୍ରସର ହୋଇ ଗୋଟିଏ ବେଶ୍ ବଡ ଧରଣର ଘର ଦେଖିଲେ । ଘୋଡା ଦୁଇଟି ଗଛରେ ବାନ୍ଧିଦେଇ ସେ ଦୁହେଁ ସେହି ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଗଲେ । କାହାକୁ ହେଲେ ବାଟ ପଚାରିବା ସେମାନଙ୍କ ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ ଥିଲା ।
ସେମାନେ ପଶିଯିବା ମାତ୍ରେ ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ବିସ୍ମୟ ଆହୁରି ବଢିଗଲା ଯେତେବେଳେ କି ବିପରୀତ ଦ୍ୱାର ଦେଇ ତାନ୍ତ୍ରିକ ବିକଟ ଶର୍ମା ପଶି ଆସିଲା ।
ସୁବର୍ଣ୍ଣା କହିଲେ “ଆରେ, ଆପଣ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଏଠି ପହଁଚିଗଲେ! ଆମେ ବାଟ ଭୁଲ୍ କଲୁ ବୋଲି ମନେ ହୁଏ ।”
ବିକଟ ଶର୍ମା ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହସ ଖେଳାଇ କହିଲା “ନା ରାଜକନ୍ୟା । ତମେ ଯେଉଁ ବାଟରେ ଆସିଛ, ତାହା ତମକୁ ଚନ୍ଦ୍ରଗିରିର ରାଣୀ ଆସନରେ ପହଁଚାଇଦେବ ।”
ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କୁ ତା’ କଥା ଖୁବ୍ ଅସ୍ୱସ୍ତିକର ଲାଗିଲା । ସେ କହିଲେ, “ଆପଣ ଭୁଲ୍ କରୁଛନ୍ତି । ମୋର ଏଇ ସାନଭାଇଟିର ସ୍ତ୍ରୀହିଁ ଚନ୍ଦ୍ରଗିରିର ରାଣୀ ହେବ । ହେଲେ ମୁଁ ନୁହେଁ ।”
“ହାଃ ହାଃ, ତମ ଭାଇଠୁଁ ଅଧିକ ଯୋଗ୍ୟ କେହି ରାଜା ହେବ ଓ ସେ ତମକୁ ରାଣୀ ବନାଇବ ।” ଏତିକି କହିବା ବେଳେ ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଷାକ୍ତ ଶୁଭିଲା ।
ରାଜକନ୍ୟା ପଚାରିଲେ “ରାଣୀ ବନିବା ପାଇଁ ମୋର ତ ପୁଣି ସମ୍ମତି ଆବଶ୍ୟକ!”
“ତମ ଆଗରେ ହୁଏତ ଆଉ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ପନ୍ଥା ନଥିବ!” ଏହାପରେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଦ୍ୱାର ଆଡେ ମୁହାଁଇଲା ।
ବିଜୟ କହିଲେ “ରୁହ । ଆମେ ଏଠୁ ବାହାରିଯିବାକୁ ଚାହୁଁ ।”
“ନା!” ଏହା କହି ତାନ୍ତ୍ରିକ ଚାଲିଗଲା । କବାଟ ଖୋଲିଯାଇ ପୁଣି ବନ୍ଦ ହେଲା ।
ରାଜକନ୍ୟାଓ ରାଜପୁତ୍ର ପରସ୍ପର ଅନାଇ ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇ ରହିଲେ ।
ବିଜୟ ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡି କହିଲେ “ଆମେ ତେବେ ବନ୍ଦୀ!” ରାଜକନ୍ୟା ନିଜ ଓଠ କାମୁଡି ନୀରବରେ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ବିପରୀତ ଦ୍ୱାର ଠେଲି ଖୋଲିଦେଲେ । ସେପଟେ ଏକ ଭୟାବହ ମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖାଗଲା । ତାକୁ ଯେ ବିକଟ ଶର୍ମା ପୂଜା କରୁଥାଏ, ଏହା ବୁଝିହେଲା ।
ସୁବର୍ଣ୍ଣା ପୁଣି ପ୍ରଧାନ ଦ୍ୱାର ପାଖକୁ ଆସି କବାଟରେ ଧକ୍କା ଦେଲେ ଓ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲେ, “ଦ୍ୱାର ଖୋଲ!”
ଆନୁନାସିକ କଣ୍ଠରେ କେହି କହିଲା “ଚୁପ୍, ଚୁପ୍! ତମ ଚିତ୍କାରରେ ମୋ ରକ୍ତ ହିମ ହୋଇଯାଉଛି!” ଝରକା ଦେଇ ବିଜୟ ଦେଖିଲେ, ଗୋଟିଏ ବାମନ ଦ୍ୱାର ଜଗିଛି ।
