ନିରିମାଖି ଝିଅର ଭାଗ୍ୟ

                କ୍ରମେ ସେ ପିଲାମାନେ ବଡ ହେଲେ । ପୁଅ ପ୍ରଭାକର ଡାକ୍ତରୀ ପାଶ୍କରି ଆମେରିକା ଚାଲିଗଲେ । ସେଇଠି ଯାଇ ପ୍ରଭାକର ଚାକିରି କଲେ । ଏମିତି କିଛି ବର୍ଷ ଚାଲିଗଲା । ପ୍ରଭାକର ଆମେରିକାର ଗୋଟିଏ ଝିଅକୁ ବିବାହ କଲେ । ବାପ କାଶୀନାଥ ପାଖକୁ ଚିଠି ଦେଲେ । ତା’ପରେ ଆଉ ଚିଠିପତ୍ର କିଛି ବି ନାହିଁ । ତେଣେ ପ୍ରଭାକର ଆମେରିକାରେ ବାହା ହୋଇ ସେଠାକାର ସ୍ଥାୟୀବାସିନ୍ଦା ଭାବରେ ରହିଗଲେ । କେତେ ଆଶା କରିଥିଲେ ସେ କାଶୀନାଥ ବାବୁ । ହେଲେ ପୁଅ ପ୍ରଭାକରର ଏଭଳି କର୍ମ ଦେଖି ସେ କାଶୀନାଥ ବାବୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମର୍ମାହତ ହେଲେ । ତାଙ୍କୁ ନ ପଚାରି ପୁଅ ତାଙ୍କର କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ ନ କଲା । ଏଭଳି ଭାବି ଭାବି ଶେଷରେ ସେ କାଶୀନାଥ ବାବୁ ପାଗଳ ହୋଇଗଲେ । ଦିନେ ରାତିରେ କାଶୀନାଥ ବାବୁ ତାଙ୍କ ଘର ଛାଡି କେଉଁଆଡେ ଚାଲିଗଲେ । ଆଉ କେବେବି ଫେରିଲେ ନାହିଁ । ବାପ ଓ ଭାଇ କେଉଁଆଡେ ଚାଲି ଯିବାର ଦେଖି ପ୍ରମିଳା ଏକଦମ୍ ନିଃସହାୟ ହୋଇ ପଡିଲା । ତାପରେ ସେ ଅନେକ କାନ୍ଦିଲା । ସେତେବେଳେ ସେ ପ୍ରମିଳାକୁ ତ ମାତ୍ର କୋଡିଏ, ଏକୋଇଶ ବର୍ଷ ବୟସ । ସେ ଗାଆଁରେ ବି ତା’ର ମାଉସୀ ଘର । ମାଉସୀକୁ ଛାଡି ଦେଲେ ସେ ପ୍ରମିଳାର ଆଉ ନିଜର ବୋଲି କେହି ବି ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ପ୍ରମିଳା ତା’ ମାଉସୀ ଘରେ ହିଁ ରହିଲା । କଥାରେ କହନ୍ତି ମାଆ ଅଧା ମାଉସୀ ଓ ବାପ ଅଧା ପିଉସୀ । କିନ୍ତୁ ସେ ପ୍ରମିଳାର ମାଉସୀ ମାଆ ନୁହେଁ ବରଂ ଗୋଟେ କାଳ ନାଗୁଣୀ । ରନ୍ଧା ବଢାଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଘରର ଯାବତୀୟ କାମ ପ୍ରମିଳା ହାତରେ କରାଇ ପ୍ରମିଳାର ମାଉସୀ କେବଳ ଆରାମ୍ରେ ଖାଆନ୍ତି ଏବଂ ଶୁଅନ୍ତି । ପ୍ରମିଳା ସବୁ ସହିଯାଏ । କିଛି ବି କହେ ନାହିଁ । ଚିରା ଶାଢି ଛିଣ୍ଡା ବ୍ଲାଉଜଟିଏ ପିନ୍ଧିଥାଏ । ନୁଖୁରା ବାଳ । ପ୍ରମିଳାର ମାଉସୀ ପ୍ରମିଳାକୁ ତେଲ କି ସାବୁନ୍ ଏମିତି କିଛି ବି ଦିଏ ନାହିଁ । ତେଣୁ କିଏ କେତେ କଥା ତାକୁ କହନ୍ତି । ଥଟ୍ଟା ପରିହାସ ବି କରନ୍ତି । ହେଲେ ସେ ପ୍ରମିଳା କାହାରି କଥା ଆଦୌ ଶୁଣେ ନାହିଁ । କାନ ବନ୍ଦ କରିଦିଏ ଦୁଇ ହାତରେ । ପ୍ରମିଳା ନଈକୁ ଗାଧୋଇ ବାହାରିଲେ ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ପାଗଳୀ କହି ତାକୁ ଚିଡାନ୍ତି । ସେସବୁ ଶୁଣି ପ୍ରମିଳା ହସିଦିଏ । ହେଲେ କାହାରିକୁ କିଛି ବି କହେ ନାହିଁ ।


ଗପ ସାରଣୀ

ତାଲିକାଭୁକ୍ତ ଗପ