ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ଆଗନ୍ତୁକଟି ରାଗିଯାଇ କହିଲା, “ମହାଶୟ, ଆପଣ ନିଜେ ଯଦି କମଳ, ତେବେ ଏତେଥର ପଚାରିଲେ ମଧ୍ୟ କାହିଁକି କିଛି କହୁ ନଥିଲେ? କାହିଁକି ମୋତେ ସାରା ଗ୍ରାମ ବୁଲାଇଲେ?”
କମଳ ତା’ କଥାକୁ ଖାତିର ନକରି ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲା, “ମୋର ମସ୍ତିସ୍କରେ ଏକ ବିଚାର ଆସିଥିଲା, ମୁଁ ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ଯେ ଆମ ଗ୍ରାମରେ କେତେଲୋକ ମୋତେ ଓ ମୋ ଘରକୁ ଜାଣନ୍ତି; ଏବେ କୁହ ତୁମେ କେଉଁ କାମ ବିଷୟରେ ଏଠାକୁ ଆସି ଥିଲ?”
ସେଇଠି ଠିଆ ହୋଇ ସେ ଆଗନ୍ତୁକ ଜଣକ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା, “ମହାଶୟ ମୁଁ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ପୁରରୁ ଆସିଛି । ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ ଏକ ଜରୁରୀ ଖବର ନେଇ ଆସିଥିଲି । ଆପଣଙ୍କ ବନ୍ଧୁ କୋଟିପତି ଶ୍ରୀକଣ୍ଠଙ୍କର ଦେହାନ୍ତ ହୋଇଗଲା । ଆପଣ ତ ଭଲଭାବେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କର ପିଲା ପିଲି କେହି ନାହିଁ ।” ଏଣୁ ସେ ତାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପୂର୍ବରୁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ ଯେ ଆପଣଙ୍କୁ ଓ ତାଙ୍କର ଅନ୍ୟଦୁଇ ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ଯେପରି ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ଖବର ଦିଆଯାଏ । ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ସେ କହିଥିଲେ, ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ଆସି ତାଙ୍କ ମୃତଦେହର ଦାହ ସଂସ୍କାର କରିବ ସେହିଁ ତାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧେରୁ ବେଶି ପାଇବ । ମୁଁ ସେଠାରେ କାମ କରୁଥିଲି । ଭାବିଲି ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ନେଇ ଯାଇ ବହୁ ମୂଲ୍ୟ ପୁରସ୍କାରରେ ଭାଗୀ ଦେବି । ଆପଣ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ କେତେ ଜୋର୍ରେ ଦୌଡି ଦୌଡି ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି । କିନ୍ତୁ ଘଟଣା ତ ଭିନ୍ନ ହୋଇଗଲା । ଏବେ ଆମେ ଶୀଘ୍ର ଗଲେ କିଛି ବି ଲାଭ ହେବ ନାହିଁ । ଅନ୍ୟ ଦୁଇବନ୍ଧୁଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେହି ହେଲେ ଯାଇ ସାରିବେଣି ।
ଏବେ କମଳ ଉପଲବ୍ଧି କଲା ଯେ ହାତରେ ସମୟ ଥିଲେ ବାଜେ ଚିନ୍ତା ପୁରାଇ ମନକୁ ଭିନ୍ନ ଦିଗରେ ନେଇଯିବା ଏକ ଭୂଲ୍ କଥା । ଏପରି କରିବା ଦ୍ୱାରା ଫଳ ସର୍ବଦା ଓଲଟା ହୁଏ ।
