ମୁଣ୍ଡମାଳ ମାନେ କହିଲେ – ତା ପାଖରେ ପହଁଚିଲେ ଦେଖିବୁ ସେ ଗଛଟି ସବୁବେଳେ କହୁଥିବ – ଝୁମୁରୁ-ଝାଇଁ ଝୁରୁଥିଲୁ କଳା ମାଣିକ ପାଇଁ – କଳାମାଣିକକୁ ନ ଦେବି ଛାଡି । ଯେଣେ କହୁ ତେଣେ ଯିବି ତ ଉଡି ।
ଛବି ପଚାରିଲା – ତା ପରେ?
ମୁଣ୍ଡମାଳ ମାନେ କହିଲେ – ତୁ ସେ ଗଛ ଉପରେ ବସି କହିବୁ – ଉଡରେ ଧର୍ମର ବୃକ୍ଷ? ପର ଉପକାର କରିବା ପାଇଁ ନେଉଛି ସାଗର ହ୍ରଦ ତୀରକୁ ।
ଛବି ପଚାରିଲା – ତା’ପରେ କ’ଣ ହେବ?
ମୁଣ୍ଡମାଳ ମାନେ କହିଲେ – ସେ ତୋତେ ନେଇ ପହଁଚାଇ ଦେବ ଠିକଣା ଜାଗାରେ । ତେଣିକି ତୁ ସେ ଅମୃତମଣି ଆଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ।
ଏ ସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣି ଟିକିଏ ଗୁମ୍ ଖାଇ ସବୁ କଥା ଭାବିଲା ଛବି । ତା’ପରେ ସେ କହିଲା ଏଥର ମୁଁ ଯିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲି, ତୁମେମାନେ ଯାହା କରିବାର କଥା କର ।
ତାପରେ ସେହି ମୁଣ୍ଡମାଳ ମାନେ ଗୋଟାଏ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରି ଛାଡିଦେଲେ ଗୋଟାଏ ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ୱାସ । ସେମାନଙ୍କର ସେହି ନିଃଶ୍ୱାସରେ ଚାଳଟା ସେଠାରୁ ଉଡିଗଲା ଠିକ୍ ଚଢେଇ ପରି । ଛବି ବି ସେଥିରେ ଲଟକି ଥାଏ ଠିକ୍ ଚେମେଣୀ ଚଢେଇ ଲଟକିଲା ପରି ।
ତାପରେ ସେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା ସେ ଝୁମୁରୁଝାଇଁ ଗଛ ପାଖରେ । ଚାଳଟା ହଠାତ୍ ଲେଉଟି ଗଲା । ଛବି ଯାଇ ଚିହ୍ନି ଚିହ୍ନି କରି ବସିଲା ସେହି ଗଛ ଡାଳରେ । କହିଲା –
ହେ ସତ୍ୟର ବୃକ୍ଷ ଧର୍ମର କେତନ
ମୋ ଗୁହାରି ଶୁଣ ହୋଇ ସଚେତନ ।
ପର ଉପକାର ନିମନ୍ତେ ମୁଁ ଯିବି
ନେଉଳି ସାଗର ତୀରେ ପ୍ରବେଶିବି ।
ତୁମେ ମୋତେ ଧର୍ମେ ଶୂନ୍ୟେ ବହିନେବ
ସେ ସ୍ଥାନେ ସୂଯୋଗ ପହୁଁଚାଇ ଦେବ ।
ଏତିକି ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ସେ ଝୁମୁରୁଝାଇଁ ଗଛ ଉଡିଗଲା ଶୂନକାଶୂନ । ଦୀର୍ଘ ଗୋଟିଏ ଦିନ ପରେ ଯାଇ ସେ ଗଛଟି ପହଁଚିଗଲା ନେଉଳି ସାଗର ହ୍ରଦ କୂଳରେ । ଛବି ଧୀରେ ସୁସ୍ଥେ ସେ ଗଛରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଚାରିଆଡେ ଟିକେ ଚଲା ବୁଲା କରି ଦେଖିଲା । ଗଛ ଯାଇ ରହିଲା ହ୍ରଦ କୂଳରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂର ଛଡାରେ ।
