ମମତା ମାଗେ ମୂଲ

କୁବେରଙ୍କ ମାଆ କୁବେରଠାରୁ ସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣି ଆଦୌ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ ନାହିଁ କି କୁବେରକୁ ଗାଳି ଗୁଲଜ ବି କଲେ ନାହିଁ । କୁବେରକୁ ଆଶ୍ୱାସନା, ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଲେ ଓ କହିଲେ ଆରେ ପାଗଳା, ଦଶଟି ରୁପା ମୁଦ୍ରା ବଦଳରେ ତୁ ଶେଷରେ ଏ ଅକର୍ମା ପଥର ଖଣ୍ଡେ ଧରି ଘରକୁ ଆସିଲୁ । ଏ ଶାଣ ଦେବା ପଥର ତ କେବଳ କମାରମାନଙ୍କର ହିଁ ଆବଶ୍ୟକ । ଆମର ଏ ପଥର କେଉଁ କାମରେ ବା ଲାଗିବ? ଦୁଃଖ କେବଳ ଏତିକି ଯେ, ଦଶଟି ରୂପା ମୁଦ୍ରା ହରେଇଲୁ । ତଥାପି ବି ମୋର ସେଥିରେ ଦୁଃଖ ମୋଟେ ନାହିଁ । ଏତେ ଅସୁବିଧା ଏତେ ଅଘଟଣ ଘଟିବା ପରେ ବି ତୁ ଭଲରେ ଭଲରେ ମୋ ପାଖରେ ଆସି ପହଁଚିଛୁ – ତାହାହିଁ ମୋ ମମତାର ମୂଲ । ମୋ ମମତାତ ତୋ ନିକଟରୁ କେବଳ ଏହି ମୂଲ ମାଗିବାକୁ ହିଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି । ଏହାପରେ ପୁଅର ମନ କଥା ଜାଣି କୁବେରଙ୍କ ମାଆ କୁବେରକୁ ତାଙ୍କ ବାଡିରେ ପନିପରିବା ଚାଷ କରିବାକୁ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇଲେ । ସେ କୁବେର ତ ଅତ୍ୟନ୍ତି ପରିଶ୍ରମୀ ସ୍ୱଭାବର ହୋଇଥିବାରୁ ବାଡିରେ ପନିପରିବା ଚାଷ କଲା । ଆଉ ସେହି ପନିପରିବାତକ ହାଟ ବଜାରରେ ବିକ୍ରି କରି ଭଲ ପଇସା ରୋଜଗାର କଲା । ନିଜର ସରଳତା ପାଇଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରତାରିତ ହୋଇଥିବାରୁ କୁବେରକୁ ସତର୍କ ରହିବାକୁ କୁବେରଙ୍କ ମାଆ ଉପଦେଶ ଦେଲେ । ବିଭିନ୍ନ ସଂସାରିକ ସମସ୍ୟା ଓ ଦାୟିତ୍ୱ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମାଆଙ୍କଠାରୁ ଉପଯୁକ୍ତ ପରାମର୍ଶ ପାଇ କୁବେର ଏକ ଚତୁର, କର୍ମଠ ବ୍ୟକ୍ତିରେ ପରିଣତ ହେଲା । କୁବେରକୁ ସେହିଦିନୁ କେହି ଆଉ ଠକି ନାହଁନ୍ତି । ପରିଶ୍ରମ କରି କୁବେର ତା’ମାଆଙ୍କୁ ଅନେକ ସୁଖ ଦେଇ ନିଜେ ବି ସୁଖରେ ରହିଲା ।


ଗପ ସାରଣୀ

ତାଲିକାଭୁକ୍ତ ଗପ