ଜୟସିଂହ ରାଜାଙ୍କ ସୈନ୍ୟ ବାହିନୀର ଏକ ନାମକରା ସୈନ୍ୟ ଥିଲେ । ମଧ୍ୟବୟସରେ ସେ ସୈନ୍ୟବାହିନୀରୁ ଛୁଟି ପାଇ ଘରେ ବସି ରାଜାଙ୍କଠାରୁ ମାସିକ ଖର୍ଚ୍ଚ ପାଇ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଚଳୁଥାଆନ୍ତି । ଦିନେ ସେ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟବଶତଃ ରାଜଧାନୀକୁ ଯାଇଥିଲେ । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ଚିତ୍ର ଦୋକାନରେ ସେ ଜଣେ ବୀର ସୈନିକଙ୍କର ତୈଳଚିତ୍ର ଦେଖିଲେ । ସେ ବଡ ଆନନ୍ଦରେ ସେହି ଚିତ୍ରଟିକୁ ନିରେଖି ଦେଖିଲେ ।

ତାଙ୍କର ଏ ଭାବ ଦେଖି ଦୋକାନୀ କହିଲା, “ଇଏ ଜଣେ ଛଶହ ବର୍ଷ ତଳର ବୀର ସୈନିକ । ସେ ଥରେ ତାଙ୍କ ତଲବାର ଖୋଳରୁ ବାହାର କଲେ ନିହାତି କମ୍ରେ ଏକଶହ ଏକ ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ହାଣି ସାରିଲେ ପୁଣି ଥରେ ଖୋଳରେ ରଖୁଥିଲେ । ଆପଣଙ୍କର ଯଦି ଏହି ଚିତ୍ରଟି ପସନ୍ଦ ହୋଇଛି ତେବେ ନେଇଯା’ନ୍ତୁ । ଆମ ଦୋକାନରେ ମୂଲଚାଲ କରିବାର କୌଣସି ନିୟମ ନାହିଁ । ଚିତ୍ରଟିର ଦାମ୍ ଦୁଇହଜାର ମୁଦ୍ରା ।” ଜୟସିଂହ ନିଜ ପଇସା ଗଣି ଦେଖିଲେ ଶହେ ଟଙ୍କା କମ୍ ପଡୁଛି । ତେଣୁ ସେ ହତାଶ ହୋଇ କିଣିବାର ଆଉ ପ୍ରଶ୍ନ ନ ଉଠାଇ ସେଠୁ ଫେରି ଆସିଲେ । ମାସକ ପରେ ଥରେ ସେ ନିକଟସ୍ଥ ଗ୍ରାମରେ ଥିବା ସୈନ୍ୟବାହିନୀର ଜଣେ ଅବସର ପ୍ରାପ୍ତ ବନ୍ଧୁ ସୈନ୍ୟଙ୍କ ଘରକୁ ବୁଲି ଯାଇଥିଲେ । ସେଠାରେ ସେ ଦେଖିଲେ ପୂର୍ବୋକ୍ତ ତୈଳଚିତ୍ରଟି ବଡ ଯତ୍ନର ସହିତ ରଖା ହୋଇଛି । ସେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ସେଇ ଆଡେ ଅନାଇଥାଆନ୍ତି । ଏହା ଦେଖି ସେ ବନ୍ଧୁ ଜଣକ କହିଲେ, “ଆରେ ଏତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କ’ଣ ଦେଖୁଛ । ସେ ତ ମୋର ଅଣଅଜାଙ୍କ ଚିତ୍ର । ଶୁଣିଥିବ ବିଖ୍ୟାତ ରୁଦ୍ରପୁର ଯୁଦ୍ଧରେ କେବଳ ତାଙ୍କରି ଯୋଗୁଁହିଁ ଶତ୍ରୁମାନେ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ପଳାଇଲେ । ସେ ହଜାର ହଜାର ଶତ୍ରୁସୈନ୍ୟ ମାରିଥିଲେ ଓ ଶେଷକୁ ସେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୀରଗତିଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥିଲେ ।”

ସବୁକଥା ଧୈର୍ଯ୍ୟଧରି ଶୁଣିବା ପରେ ଜୟସିଂହ ଏକ ଦୀର୍ଘ ଶ୍ୱାସ ପକାଇ କହିଲେ, “ହାୟ, ମୋ ପାଖରେ ଅଧିକ ଶହେ ମୁଦ୍ରା ଥିଲେ, ଇଏବିତ ମୋର ଅଣଅଜା ହୋଇଥା’ନ୍ତେ ।”