ସାଗରର କୂଳକୁ ଲାଗି ଅସଂଖ୍ୟ ଝାଉଁ ବୃକ୍ଷ ଥିବା ଛୋଟିଆ ଜଙ୍ଗଲ । ସେହି ଝାଉଁ ବୃକ୍ଷରେ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଭାବରେ ଦୁଇଟି ପକ୍ଷୀ ବାସ କରୁଥାଆନ୍ତି । ସେମାନେ କୁଆ କୋଇଲି କପୋତ କପୋତୀ ପରି ପକ୍ଷୀ । ନାମ ତାଙ୍କର ଟେଣ୍ଟେଇ ପକ୍ଷୀ ।
ସେମାନଙ୍କ ଅହଂକାର ଏତେ ଯେ ସେମାନେ ବଡ଼ ସାନ ମାନିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହଁନ୍ତି । ସଦାବେଳେ ଅହଂକାରୀ ମନ, ଏଡ଼େ ଗର୍ବୀ ଅହଂକାରୀ ଯେ ସାଗରର ଢ଼େଉକୁ ତାଙ୍କର ଖାତର ନାହିଁ । ଆକାଶକୁ ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ବି ଅଟକାଇ ଦେବାର ଶକ୍ତି ତାଙ୍କର । ସେଥିପାଇଁ ଏହି ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ପକ୍ଷୀ ଯୋଡ଼ିକ ପ୍ରତିଦିନ ରାତ୍ରରେ ଶୋଇବା ସମୟରେ ଚିତ୍ ହୋଇ ଆକାଶ ଆଡ଼କୁ ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟିକୁ ଟେକି ଶୋଇଥାଆନ୍ତି । କାରଣ ସେ ଭାବନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କର ଶୋଇପଡ଼ିଥିବା ବେଳେ ସରଗ ଯଦି କୌଣସ କାରଣରୁ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼େ ତାହାହେଲେ ସେମାନେ ତାଙ୍କର ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟିରେ ଟେକି ଧରି ନିଜର ପ୍ରାଣ ରକ୍ଷା କରିବେ ।
ଦିନକର କଥା । ଟେଣ୍ଟେଇ ପକ୍ଷୀର ଅଣ୍ଡା ଦେବାର ସମୟ ଆସୁଥାଏ । କେତେବେଳେ କେଉଁ କଥା । ଦେହ ଅଛି ତ ରୋଗ ବୈରାଗ ଆଉ ଦଇବି ବିପତ୍ତି ତା ପାଇଁ ଧରା ବନ୍ଧା । ସେଥିପାଇଁ ମନ ମଧ୍ୟରେ ନିଜର ଛୁଆପ୍ରତି କାଳେ ହଠାତ୍ ବିପଦ ଆସିଯିବ ସେପରି ଭୟ ମନ ମଧ୍ୟରେ ସଞ୍ଚାର ହେବା କାରଣରୁ ସ୍ତ୍ରୀ ଟେଣ୍ଟେଇ ପକ୍ଷୀ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ତାର ପାଖକୁ ଡାକି କହିଲା -ଦେଖ ମୋର ତ ଅଣ୍ଡା ଦେବାର ବେଳ ପାଖେଇ ଆସିଲାଣି । ଆଉ କେଇଟା ଦିନ ଯେ । ବେଳ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ବିପଦକୁ ନିବାରଣ କରିବା ଲାଗି କିଛି ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାକୁ ହେବ ।
