ଦୁଇବନ୍ଧୁ ଏକ ମରୁଭୂମିରେ ଯାଉଥାନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମରୁଭୂମିରେ ଯିବା ଆସିବା କରିବାରେ ଜଣେ ପୁରୁଣା ଓ ଜଣେ ନୂଆ ଥିଲେ ।
ସେମାନେ ବାଟରେ ଯାଉ ଯାଉ ନୂଆ ବନ୍ଧୁଟିକୁ ଶୋଷ ଲାଗିଲା । ମରୁଭୂମିରେ ଯାତ୍ରା, ଜଳ କେଉଁଠୁ ଅବା ମିଳିବ? ସୁତରାଂ ପୁରୁଣା ବନ୍ଧୁ ଜଣକ ଉପାୟଶୂନ୍ୟ ହୋଇଗଲା । କାରଣ ସିଏ ବି ସାଥୀରେ ପାଣି ନେବାକୁ ଭୁଲିଯାଇଥିଲେ । ମାତ୍ର ପୁରୁଣା ବନ୍ଧୁ ଜଣକ ଈଶ୍ୱରବିଶ୍ୱାସୀ ଥିଲେ । ସୁତରାଂ ଜଳଲାଗି ସେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ ।
ହେଲେ ନୂଆ ବନ୍ଧୁ ଜଣକ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାନ୍ତି ଏ ମରୁଭୂମିରେ ପଡି ଆମର ପ୍ରାଣବାୟୁ ଉଡିଯିବ ।ଏତେ ବଡ ମରୁଭୂମିରେ କିଏ କୁଆଡେ ଦେଖାଯାଉନାହାନ୍ତି, ଆମକୁ ଜଳ ମୁନ୍ଦିଏ କିଏ ଦେବ?
ଏକଥା ମନେ ମନେ ଭାବୁ ଭାବୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚକିତ କରି ଓଟଟିଏ ଆସି ସେଠାରେ ପହଂଚିଗଲା, ଯାହା ପିଠିରେ ଚମଡା ଥଳିରେ ପାଣିଥିଲା, ମାତ୍ର ପାଖରେ କୌଣସି ମରୁଯାତ୍ରୀ ନଥିଲେ । ଏବେ ଦୁହେଁ ଜଳପିଇ ଆଶ୍ୱସ୍ତ ହେଲେ । ଏଥର ନୂଆ ଲୋକଟି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ତା’ର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇଲା ।
ମାତ୍ର ପୁରୁଣା ଲୋକଟି ନିଜର ଆତ୍ମବଡିମା ଦେଖାଇବାକୁ ଯାଇ କହିଲା, “ଦେଖିଲ ତ’ ବନ୍ଧୁ ମୋର କମାଲ । ଏହିଭଳି ଭକ୍ତିର ସହିତ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଡାକିଲେ ସେ ବିପଦରେ ସାହା ହୁଅନ୍ତି ।”
