ଶୀତ ଦିନ ଆସିଲା । ସେ ବର୍ଷ ହାଡ ଭଙ୍ଗା ଶୀତ ହେଉ ଥାଏ । ରାଜା କୃଷ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ଶୀତରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ଦେହ ସାରା ଗରମ ପୋଷାକ ଆବୃତ କରି ଥାନ୍ତି ।
ସଭାରେ ଯେତେକ ଥିଲେ ସମସ୍ତେ ମଧ୍ୟ ଶୀତ ଲୁଗା ଘୋଡାଇ ହୋଇ ଥାନ୍ତି ।
ରାଜା ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଡକୁ ଥରେ ଦୃଷ୍ଟି ପକାଇଲେ ତା’ପରେ କହିଲେ – ଆମେ ତ ଏତେ ଗରମ କପଡାର ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ କରି ସୁଦ୍ଧା ଶୀତ ଦାଉରୁ ରକ୍ଷା ପାଇ ପାରୁ ନାହୁଁ । ଗରିବ ମାନେ ଏ ଶୀତ ଦିନେ କେମିତି ରହୁ ଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ତ ଲୁଗା ପଟା ନଥିବ ସେମାନେ କେମିତି ଚଳୁଛନ୍ତି?
ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସଭା ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ କହିଲେ – ମହାରାଜା, ଗରିବଙ୍କୁ ଶୀତ ହୁଏନା । ଯେଉଁ ମାନେ ବଡ ଲୋକ, ଯେଉଁ ମାନଙ୍କ ଘରେ ଯଥେଷ୍ଟ ଶୀତ ବସ୍ତ୍ର ଅଛି, ସେମାନଙ୍କୁ ଶୀତ ତାର ପରାକ୍ରମ ଦେଖାଏ ।
ରାଜା ହସି ହସି ଗଡି ଗଲେ ଏ କଥା ଶୁଣି । ଭଲ କଥା କହୁଛ । ଯଦି ଶୀତ କେବଳ ଧନୀ ଲୋକଙ୍କୁ ହୁଏ ଗରିବଙ୍କୁ ହୁଏ ନାହିଁ ତେବେ ପରୀକ୍ଷା କରିବା ।
