ଜଣେ ତପସ୍ୱୀ ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟଗଣଙ୍କ ସହିତ ହମାଳୟ ପାଦଦେଶରେ କୁଟୀର ରଚନା କରି ରହୁଥାନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟହ ଜପ ତପରେ ତାଙ୍କର ଜୀବନ ଭାରି ଶାନ୍ତିରେ କଟି ଯାଉଥାଏ ।
ଏକଦା ତାଙ୍କର ଶିଷ୍ୟଗଣ ସହିତ ତପସ୍ୱୀ ତୀର୍ଥାଟନରେ ଯାଇ କାଶୀ ଧାମରେ ପହଁଚିଲେ । ହିମାଳୟରୁ ଆସିଥିବା ତପସ୍ୱୀଙ୍କର ଆଗମନର ଖବର କାଶୀ ନରେଶଙ୍କ ପାଖରେ ପହଁଚିଗଲା । ସୁତରାଂ ନରେଶ ତପସ୍ୱୀଙ୍କୁ ଭେଟି ତାଙ୍କର ସେବା କରିବା ନିମନ୍ତେ କିଛିଦିନ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ଅବସ୍ଥାନ କରିବା ପାଇଁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଜଣାଇଲେ ।
ରାଜାଙ୍କର ଅନୁରୋଧ ରକ୍ଷା କରି ତପସ୍ୱୀ ଏବେ ରାଜପ୍ରାସାଦ ଯାଇ ସେଠାରେ ରହିଲେ । କାଶୀ ନରେଶ ତାଙ୍କର ରହିବା ଖାଇବାର ସୁବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରିଦେଲେ । ସାଧୁବାବା ଯେଭଳି ସାମାନ୍ୟତମ ଅସୁବିଧା ଭୋଗ ନ କରନ୍ତି, ସେଥିଲାଗି ରାଜକର୍ମଚାରୀ ମାନେ ସଜାଗ ରହିଥାନ୍ତି ।
ଏତେ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ଯୋଗାଇ ଦେଲାପରେ ମଧ୍ୟ ତପସ୍ୱୀ ବିଷଣ୍ଣ ଥିବା ଦେଖି ରାଜା ବିସ୍ମିତ ହେଲେ; ମାତ୍ର ଅସଲକଥାଟି ସେ ଜାଣି ନ ପାରି ତାଙ୍କ ଆଡୁ କିଛି ଅସୁବିଧା ରହିଯାଇଛି ବୋଲି ରଜା ମନେ ମନେ ପ୍ରମାଦ ଗଣିଲେ । କିନ୍ତୁ ଅସଲ କଥା କ’ଣ ବୁଝିବା ଲାଗି ସେ ତପସ୍ୱୀଙ୍କୁ ପଚାରିବାକୁ ସାହସ କରି ପାରୁନଥାନ୍ତି ।
ଅସଲ କଥାଟି ଥିଲା, ତପସ୍ୱୀଙ୍କୁ ରାଜ ଉଆସ କି ରାଜକୀୟ ଚଳଣି ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁନଥାଏ । ତାଙ୍କ ଆଖି ଆଗରେ ଆଶ୍ରମର ଦୃଶ୍ୟରାଜି ଓ କଥାସବୁ ଭାସି ବୁଲୁଥାଏ । ଅହରହ ଆଶ୍ରମ କଥା ମନେ ପକାଇ ଫେରିଯିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଫେରିପାରୁ ନଥିଲେ । ଶେଷରେ ମାନସିକ ଅବସ୍ଥାରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ତପସ୍ୱୀ ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଗଲେ । କେବେ ପେଟ ବ୍ୟଥା ତ ଆଉ କେବେ ମୁଣ୍ଡ ବ୍ୟଥା ବା କ୍ଷୁଧା ହୀନତା ଭଳି ରୋଗ ଦେଖାଗଲା । ଦିନକୁ ଦିନ ତପସ୍ୱୀଙ୍କର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟରେ ଅବନତି ଘଟିବାରୁ ରାଜା ଚିନ୍ତିତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ରାଜା ବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ ଡାକି ଚିକିତ୍ସା କରାଇଲେ ମଧ୍ୟ କିଛିଫଳ ମିଳିଲା ନାହିଁ ।
