ପାହାନ୍ତା ରାତିରେ ଆକାଶରେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ବାଦଲ ସବୁ ଭାସି ବୁଲୁଥାଏ । ତା ସାଙ୍ଗକୁ ଥଣ୍ଡା ପବନ ବି ଉତ୍ତର ଦିଗରୁ ବହୁଥାଏ । ଲାଗୁଥାଏ ଯେପରି ନିଶ୍ଚୟ ବର୍ଷା ହେବ । ତେଣୁ ଆକାଶ ଖୁବ୍ ଭୟଙ୍କର ଦେଖାଯାଉଛି । ଏହି ସମୟରେ ସୋମୁର ମାଆ ସୋମୁକୁ କହିଲେ ତୋର କାଲି ଜନ୍ମ ଦିନ । ଜିନିଷ ପତ୍ର ସଜାଡୁ ସଜାଡୁ ଆସି ପାହାନ୍ତା ରାତି ହେଲାଣି । ଚାଲ ଏଥର ଆମେ ଶୋଇବାକୁ ଯିବା । ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦୟାରୁ କାଲି ଯେପରି ବର୍ଷା ନ ହେଉ । ନହିଲେ ଆମେ ବହୁତ ଅସୁବିଧାରେ ପଡିବା । ତୋର ସାଙ୍ଗ ସାଥୀମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ବହୁତ ହଇରାଣ ହେବେ । ବାପାଙ୍କ ସାଙ୍ଗସାଥୀମାନେ କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ । ହେଲେ, ଦୂରବନ୍ଧୁ ତ ମୋଟେ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ଶୁଣି ସେ ସୋମୁ କହିଲା, ମୁଁ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଜଣାଉଛି, ଯେମିତି କାଲି ଟୋପାଏ ବି ବର୍ଷା ନ ହେଉ । ତାପରେ ମାଆ ପୁଅ ଦୁହେଁ ଶୋଇବାକୁ ଗଲେ ।

ସୋମୁକୁ ଶୀଘ୍ର ନିଦ ଲାଗିଗଲା । ତେଣୁ ସେ ଘୁଙ୍ଗୁଡି ମାରିଲା । ତାପରେ ସେ ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱପ୍ନଟିଏ ଦେଖିଲା । ତାର ଜନ୍ମଦିନ ହେଉଛି । ତା ଭୋଜିରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ସୁମିଷ୍ଟ ଜିନିଷ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଛି । ତା ସାଙ୍ଗମାନେ ବହୁତ ଉପହାର ଆଣି ତା’ ହାତକୁ ବଢାଉଛନ୍ତି । ତା ବାପାଙ୍କ ବନ୍ଧୁ ଓ ସାଙ୍ଗମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ସାର୍ଟପ୍ୟାଂଟ ଓ ବହୁ ଖେଳ ସାମଗ୍ରୀ ଇତ୍ୟାଦି ତାକୁ ଉପହାର ସ୍ୱରୂପ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ସୋମୁ ନିଜେ ବି ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଛି । ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ଅତି ସୁନ୍ଦର ପରୀରାଣୀ ଜଣେ ଆକାଶରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସି ତା ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇଗଲେ । ତାପରେ ସେ ପରୀରାଣୀ ସୋମୁକୁ ହାତଠାରି କହିଲେ –