ହରିପୁର ଗ୍ରାମରେ ରାମ ଓ ଜାନକୀ ନାମକ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ରହୁଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ ଥାଏ, ତା’ର ନାମ ମାଧବ । ଜାନକୀର ଭଉଣୀ, ଝିଅଟିଏ ଜନ୍ମ କରି ମରିଗଲା । ଜାନକୀ ସେ ଛୁଆକୁ ନିଜ ଘରକୁ ଆଣି ତା’ର ପାଳନ ପୋଷଣ କଲା । ସେ ଝିଅଟିର ନାମ ମଲ୍ଲିକା ରଖାଗଲା ।
ମଲ୍ଲିକା ତା’ବାଳୁତ କାଳରୁ ମାତୃହୀନା ବୋଲି ରାମ ଓ ଜାନକୀ ଦୁହେଁ ତାକୁ ଅଧିକ ସ୍ନେହ ଦେଇ ରଖିଥା’ନ୍ତି । ଜାନକୀ ଯେତେ ବଡ ହେଉଥାଏ ବହୁତ ସ୍ନେହ ପାଇ ସେ ସେତିକି ଯିଦ୍ଖୋର୍ ଓ ଗର୍ବୀ ମଧ୍ୟ ହେଉଥାଏ । ତେଣୁ ମଝିରେ ମଝିରେ ରାମ, ଜାନକୀକୁ କହୁଥାଏ ଯେ ଝିଅଟି କ୍ରମେ ବଡ ହେଉଛି, ତାକୁ ଏଥର ଶାସନରେ ରଖିବା ଉଚିତ୍ । ନହେଲେ ସେ ତ ପୁରାପୁରି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ ।
ଏକଥା ଶୁଣି ଜାନକୀ କହେ, “ତମେ କାହିଁକି ଏତେ ରାଗୁଛ? କାରଣ ସେ ତୁମ ଝିଅ ନୁହେଁ । ମୁଁ ତାକୁ ଏଠାକୁ ଆଣି ବହୁତ ବଡ ଭୁଲ୍ କାମ କରିଛି ।”
ଏମିତି ସମୟ ବିତିଯାଉଥାଏ । ମଲ୍ଲିକା ଏବେ ଜଣେ ଯୁବତୀ ଝିଅ ହୋଇଗଲାଣି । ତେଣୁ ତା’ ପାଇଁ ବରଟିଏ ଖୋଜା ହେଉଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେ ଏତେ ଗର୍ବି, ଯିଦ୍ଖୋର୍ ଓ ଖାମଖେୟାଲି ଯେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସେ କିଛିନା କିଛି ଭୁଲ୍ ଦେଖାଇ ସେ ମନା କରିଦିଏ ।
ଅନେକ ପ୍ରସ୍ତାବ କଟି କଟି ଶେଷକୁ ଗିରିଧର ନାମକ ଏକ ଯୁବକ ସହିତ ମଲ୍ଲିକାର ବିବାହ ସ୍ଥିରୀକୃତ ହେଲା । ମଲ୍ଲିକା ହଠାତ୍ ଖୁବ୍ ଭଲ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା ଓ ସେ ନୀରବ ରହିଲା ।
ବିବାହ ସ୍ଥିର ହେବା ମାତ୍ରେ ଜାନକୀ ରାମକୁ କହିଲା, “ଦେଖିଲ ତ । ସବୁବେଳେ ସମସ୍ତେ ଖାଲି ତାକୁ ଯିଦ୍ଖୋର୍ ଗର୍ବି ବୋଲି କହୁଥିଲେ । କେତେ ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱଭାବ ଆମ ଝିଅର କେତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ସେ ଭଦ୍ର ଓ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଉଥାଏ? ଏବେ ତା’ ବିଷୟରେ ଆଉ କିଛି ଅଭିଯୋଗ କରିବ ନାହିଁ, କ’ଣ ବୁଝିଲ?”
ସ୍ତ୍ରୀର ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ରାମ ହସିଦେଲା, ସେ ଆଉ କିଛି ମଧ୍ୟ କହିଲା ନାହିଁ । କିଛିଦିନ ପରେ ଦିନେ ରାମ ଜନକୀକୁ କହିଲା, “ଏବେ ମଲ୍ଲିକାର ବିବାହ ତ ଠିକ୍ ହୋଇ ଗଲାଣି, ମାଧବ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କନ୍ୟାଟିଏ ଯୋଗାଡ ହେଲେ ଏକାଥରେ କାମ ଛିଡିଯା’ନ୍ତା । ତମେ କ’ଣ କହୁଛ?”
ଜାନକୀ କହିଲା “ମାଧବ ପାଇଁ କାହିଁକି ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ?” ରାମଦେବ କହିଲା, “ପ୍ରକୃତରେ ନାରାୟଣ ତା’ ଝିଅ କମଳା ପାଇଁ କେବେଠାରୁ ମୋତେ କହି ରଖିଛି । କମଳା ଭାରି ଭଲ ଝିଅଟିଏ ।”
ନାରାୟଣ ଓ ରାମଦେବ ଏ ଦୁହେଁ ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ । ଜାନକୀ ନାରାୟଣର ପରିବାରକୁ ବେଶ୍ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣେ । ନାରାୟଣର ପୁଅ ବେଣୁ ଓ ମାଧବ ମଧ୍ୟରେ ବି ନିବୀଡ ବନ୍ଧୁତା ଥାଏ । ଜାନକୀ ନାରାୟଣଙ୍କ ପରିବାର ବିଷୟରେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଥାଏ ।
