ଓଡିଶାର ଲୋକ କଥାଟିଏ । ଓଡିଶାର ମୁରୀବାହଲ ନାମକ ଅଂଚଳରେ ଧନୀରାମ ନାମକ ଜଣେ ଏକ ଗଉନ୍ତିଆ ଥିଲେ । ସେ ଗୋଟିଏ ଗଧ ଓ ଗୋଟିଏ ଛେଳି ପୋଷି ଥିଲେ । ଗଧଟି ଥିଲା ଭାରି ମଠୁଆ, ହେଲେ ବହୁତ ଖାଉଥିଲା । ଗଧର ଖାଦ୍ୟ ଯେତେ ଅଧିକ ହେଲେ ବି ମାଲିକର ଭାର ବୋହୁଥିବାରୁ ତାକୁ ଖାଦ୍ୟ ମିଳିଯାଉଥାଏ । ହେଲେ ଛେଳିକୁ ମାଲିକ ପଚାରୁନଥାଏ । ସେ ଆପେ ଆପେ ଗଛରୁ ଡାଳପତ୍ର ଖାଇ ବଂଚିରହିଥାଏ । ଆଉ ଛେଳିଟି ଗଧ ଉପରେ ଈର୍ଷା କରୁଥାଏ ।
ଦିନକର କଥା । ଛେଳି ଗଧକୁ ଡାକି କହିଲା, “ଭାଇ! ତୋର ଗଧ ଖଟଣି ଦେଖି ମୋର ଗଉନ୍ତିଆ ଉପରେ ଯେତିକି ରାଗ ବଢୁଚି ସେତିକି ଦୟା ବି ଆସୁଛି । ଗଉନ୍ତିଆ ତୋ ପିଠିରେ ଚାଷୀଙ୍କଠାରୁ ଚାଉଳ, ମୁଗ, ବିରି, ସୋରିଷ, ବାଦାମ, ମକା ଆଦି କମ୍ ପଇସାରେ କିଣି ବୋହି ଆଣି ବିକି ବହୁତ ଲାଭବାନ ହେଉଛି । ହେଲେ ତୋତେ କି ଲାଭ ମିଳୁଛି । ତୁ ଜାତିରେ ଗଧ ବୋଲି ବୋହିବାର ଗୋଟିଏ ସୀମା ଅଛି ନା ନାହିଁ? ସୁତରାଂ ବେଳ ଥାଉ ଥାଉ ସାବଧାନ ହୋଇଯା ।”
ଏବେ ଗଧ ପଚାରିଲା, “ଛେିଳି ଭାଇ, ସତକଥାଟିଏ ସିନା କହିଛୁ, ହେଲେ ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବି କେମିତି?”
