ଏହା ଶୁଣି ଦୀନୁ ହାତଯୋଡି କହିଲା “ଦୟାକରି ଆପଣ ମୋତେ ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରନ୍ତୁ ନାହିଁ ।”
ତା’ପରେ ସେ ଦୁହେଁ ଜିଦ୍ କରି କହିଲେ, “ଆମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ପାଇଲେହିଁ ଆମେ ଖାଇବୁ ନହେଲେ ଉଠି ଯାଉଛୁ ।”
ବିଚାରା ଦୀନୁ ଏଥର ଅନନ୍ୟୋପାୟ ହୋଇ ସବୁକଥା କହିଲା । ସବୁକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ସେ ଦୁହେଁ ଉଠି ପଡିଲେ ଆଉ ସେ ରାଜା କ୍ରୋଧବଶରେ ତାଙ୍କ ଠେଙ୍ଗାରେ ପିଟିକରି ହାଣ୍ଡିଟି ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଲେ ଓ ଏହାପରେ ସେ ଦୁହେଁ ସେ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ଦୀନୁର ସ୍ତ୍ରୀ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ଦୀନୁ ତା’ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବାକୁ ଯାଇ କହିଲା “ଆରେ ଚୁପ୍ ହୋଇଯାଅ । କାହିଁକି କାନ୍ଦୁଛ? ଆମେ ତ ଏମିତି ସବୁଦିନେ ପଖାଳ ତୋରାଣୀ ହିଁ ଖାଉଥିଲେ । ଭଗବାନ୍ଙ୍କ କୃପାରୁ ଏସବୁ ମିଳୁଥିଲା । ଏବେ ଆମେ ପୁଣି ପୂର୍ବଭଳି ପଖାଳ ତୋରାଣୀ ହିଁ ଖାଇବା । ସେଥିଲାଗି ଦୁଃଖ କ’ଣ? ଯେତେ ଯାହା ହେଲେବି ଆମେ ତ ଗରିବ ଲୋକ ନା ।”
ହାଣ୍ଡିଟି ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ରାଜା ମନ୍ତ୍ରୀ ଯାଇ ରାଜନଅରରେ ପହଁଚି ଶୁଣିଲେ ରାଜାଙ୍କ ରୋଷେଇ ଘରୁ ସବୁ ଖାଦ୍ୟ କୁଆଡେ ଉଭାନ୍ ହୋଇ ଯାଇଛି । ରୋଷେଇଆ କହିଲା, “ମହାରାଜ, ଚୁଲି ଉପରୁହିଁ ପାତ୍ରରୁ ଖାଦ୍ୟ ଉଭେଇ ଯାଉଛି । ଯେତେଥର ଭର୍ତ୍ତିକଲେ ମଧ୍ୟ ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତାହା ଖାଲି ହୋଇଯାଉଛି ।”
ଏତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ରାଜା ନିଜେ ବି ଖାଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଏଣେ ଖାଦ୍ୟ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାଧ୍ୟହୋଇ ମନ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କ ଘରୁ ବହୁତ ଖାଦ୍ୟ ପଠାଇଲେ । ସେସବୁ ଏଠାରେ ପହଁଚିବା ମାତ୍ରେ ପାତ୍ର ଶୂନ୍ୟ । ଏହି ଘଟଣା ପରେ ସେ ରାଜା ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇ ଅଳ୍ପ କିଛି ଖାଇଲେ । ସେତେବେଳେ ସେ ବୁଝିପାରିଲେ ଯେ ଦୀନୁ ପ୍ରତି ସେ ଯେଉଁ ଅନ୍ୟାୟ କଲେ ଏସବୁ କେବଳ ତାହାର ଫଳ । ତା’ପରେ ସେ ଓ ମନ୍ତ୍ରୀ ଦୀନୁ ପାଖରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲେ । ରାଜା ଦୀନୁର ହାତ ଧରି ତାଙ୍କୁ କ୍ଷମା ପ୍ରାର୍ଥନା କରି କହିଲେ, “ମୁଁ ରାଗିଯାଇ ତୁମ ପ୍ରତି ବଡ ଅନ୍ୟାୟ କରିଛି । ମୋର ସେହି ଅପରାଧ ସକାଶେ ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ । ମୁଁ ତୁମର ମାଟିହାଣ୍ଡି ଭାଙ୍ଗିଛି । ଏବେ ତୁମ ନାମରେ ମୁଁ ବହୁତ ଜମି ଲେଖି ଦେଉଛି । ତା’ଛଡା ଆମ ରୋଷେଇ ଘରେ ଯାହା ଯାହା ସବୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେବ ସେସବୁଥିରୁ ଅଧା ଅଧା ତୁମ ଘରକୁ ଆସିବ । ଏବେ ମୋପ୍ରତି ତୁମେ ଦୟାକର, ଆମକୁ ଭୋକରେ ଆଉ ମାରି ଦିଅ ନାହିଁ । ତୁମ ପ୍ରତି କରିଥିବା ଅନ୍ୟାୟର ଫଳ ମୁଁ ବହୁତ ଭୋଗିଲିଣି । ଏବେ ତୁମେ ମୋତେ କ୍ଷମା ନ କଲେ ମୁଁ ଏହିଠାରେହିଁ ରହିବି । ଆଉ ରାଜନଅରକୁ କଦାପି ମଧ୍ୟ ଫେରିବି ନାହିଁ । ଆଜିଠାରୁ ତମେ ମୋର ମିତ୍ର ହେଲ ।”
ରାଜାଙ୍କ ସବୁକଥା ଶୁଣି ଦୀନୁର ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଗଲା । ହେଲେ ସେ ତ କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ! ତେଣୁ ସେ ଖାଲି ଏତିକି ମାତ୍ର କହିଲା, “ଆପଣଙ୍କର ଏଭଳି କଷ୍ଟ ଭୋଗିବାରେ ମୋର କୌଣସି ହାତ ନାହିଁ । ପାତ୍ରଟିରେ ଯିଏ ଏପରି ଗୁଣ ସଂଚାର କରିଥିଲେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ମନେ ରଖିଛି । ମୁଁ ଜାଣେନାହିଁ ଯେ ସେ ଏବେ କେଉଁଠି । ତେବେ ସାରା ଦେଶ ବୁଲି ବୁଲି ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଖୋଜିବି । ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରତି ଯାହା କିଛି ବି ଅନ୍ୟାୟ ହୋଇଛି ସେସବୁ ତ ମୁଁ କିଛି ବି ଜାଣେନାହିଁ । ଯଦି କ୍ଷମା କରିବା କଥା କେବଳ ସେହି ସାଧୁହିଁ ଯାହା କିଛି କରି ପାରିବେ । ଆପଣ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ମୁଁ ଦେଶ ଦେଶ ବୁଲି ତାଙ୍କୁ ଖୋଜିନେଇ ଆସିବି ।”
କିନ୍ତୁ ସମସ୍ୟା ସେହିଠାରେ ହିଁ ସମାଧାନ ହେଲା । ରାଜା ଯେତେବେଳେ କହିଲେ ଯେ ରୋଷେଇଘରର ଅଧେ ଖାଦ୍ୟ ସବୁଦିନେ ଦୀନୁ ଘରକୁ ଆସିବ, ତା’ପରେ ତାଙ୍କ ରାଜନଅରର ରୋଷେଇ ଶାଳାରେ ଖାଦ୍ୟ ସବୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା । ରାଜାଙ୍କଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ଜମି ଓ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗୁଁ ଦୀନୁ ଓ ତା’ର ପରିବାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦରେ କାଳାତିପାତ କଲେ । ସେମାନେ ସବୁଦିନେ ଅତିଥି ସତ୍କାର କରନ୍ତି । ତାହାହିଁ ତାଙ୍କର ଧର୍ମ । ଦୀନୁକୁ ରାଜା ଜଣେ ସାଧୁ ଭାବରେ ସମ୍ମାନ ଦେଲେ ଓ ତା’ ସହିତ ମିତ୍ରତା କରି ରହିଲେ ।
