ରାଜା ବର୍ତ୍ତମାନ ବୁଝିପାରିଲେ କି ସେହି କବଚଟି ଯିଏ ପିନ୍ଧିବ, ସିଏ ଆଉ ତା’ ନିଜ ପେଟରେ କୌଣସି କଥା ମଧ୍ୟ ଲୁଚାଇ ରଖିପାରିବ ନାହିଁ । ସେ ରାଗରେ କବଚଟି ପ୍ରହରୀ ହାତରୁ ଝିଙ୍କି ଆଣିଲେ ଓ ତାକୁ ଫୋପାଡି ଦେଲେ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କବଚ ଆସି ପୁଣି ତାଙ୍କରି ହାତରେ ଲାଗିଗଲା । ଏଥିରୁ ସେ ଏହା ବୁଝିଲେ ଯେ, କେହି ସ୍ୱେଚ୍ଛାପୂର୍ବକ ତାଙ୍କଠାରୁ କବଚ ନ ନେଲେ ତାହା କବଳରୁ ଆଉ ମୁକ୍ତି ନାହିଁ ।
ସେ କବଚ ଦ୍ୱାରା ରାଜା ତାଙ୍କ ସଭାସଦମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଜନ କରିବାକୁ ମନ କଲେ । ପରଦିନ ସେ ଜଣେ ଅମାତ୍ୟଙ୍କୁ ସେହି କବଚ ଯାଚିଲେ । ସେ ନେଇ ତାକୁ ପିନ୍ଧି ପକାଇ କହିଲେ, “ମହାରାଜ ମୋତେ ମନ୍ତ୍ରୀ କଲେ ରାଜ୍ୟରେ ବହୁତ ଉନ୍ନତି ହୁଅନ୍ତା ।” ଦ୍ୱିତୀୟ ଦିନ ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ ସେହି କବଚ ଗ୍ରହଣ କରି କହି ପକାଇଲେ, “ରାଜା ତ ଭଲ ଦରମା ଦିଅନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କାମ ବି ସେମିତି ଆଦାୟ କରି ନିଅନ୍ତି । ତୃତୀୟ ଦିନ ସେନାପତିଙ୍କୁ ରାଜା କବଚଟି ଦେଲେ । ସେ ତାହା ପିନ୍ଧି ଗମ୍ଭୀର ଭାବରେ କହିଲେ, “ମୁଁ ଯଦି ସିଂହାସନରେ ବସନ୍ତି, ତେବେ ରାଜା ହୋଇ କିପରି ରାଜ୍ୟ ଶାସନ କରିବାକୁ ହୁଏ, ତାହା ମୁଁ ଠିକ୍ ଦେଖାଇ ଦିଅନ୍ତି!”
ରାଜା ତାଙ୍କଠୁ ସେ କବଚ ଫେରାଇ ନେଲେ, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ତାଙ୍କ ମନ ଭୀଷଣ ମାତ୍ରାରେ ଖରାପ ହୋଇଗଲା । କାହିଁକିନା ତାଙ୍କ ସେନାପତିଙ୍କୁ ସେ ବହୁତ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ । ଅଥଚ ସେ ଲୋକ ମନରେ ପୁଣି ଏହିଭଳି ଉଚ୍ଚାକାଂକ୍ଷା ରହିଛି!
ପରଦିନ ସେ ରାଜା ତାଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କହିଲେ, “ମୋ ମନରେ ସୁଖ ନାହିଁ । ରାଜକାର୍ଯ୍ୟରେ ମୋଟେ ମନ ଲାଗୁ ନାହିଁ ।”
ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ, “ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେଇକଥାହିଁ ଲକ୍ଷ କରି ପାରୁଛି । ମୋ ମତରେ ଏ କବଚହିଁ ସେସବୁପାଇଁ ଦାୟୀ । ଯେତେ ଚଂଚଳ ହେବ ଏହାକୁ ଏଠୁ ବିଦାୟ କରନ୍ତୁ ।”
ରାଜା ଚିନ୍ତିତ ହୋଇ କହିଲେ “ମନ୍ତ୍ରୀ! ମୁଁ ବି ତାହାହିଁ ଚାହେଁ । କାରଣ ଏହା ପାଖରେ ଥିଲେ ମୁଁ କେତେବେଳେ ହୁଏତ ଶାସନର ଗୋପନ କଥା ଆଉ କାହା ପାଖରେ କହିଦେବି । ହୁଏତ ଆମର ବଳ କେତେ, ଦୁର୍ବଳତା କ’ଣ, ସେକଥା ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟମାନେ ଅଚୀରେ ଜାଣିଯିବେ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଏ କବଚ ନେବ କିଏ?”
ଏହାପରେ ସେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଏପରି ଏକ ଲୋକଟିଏ ଖୋଜିଲେ ଯିଏ କି ସେ କବଚ ଗ୍ରହଣ କରିବ । ମାତ୍ର ସେତେବେଳକୁ ସେ କବଚ ଗୋଟାଏ ଭୟଙ୍କର ଚିଜ ବୋଲି ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଗଲେଣି । ଏପରିକି ପୁରସ୍କାର ସହ କବଚ ଦେବା କଥା ମଧ୍ୟ ଘୋଷଣା ହେବା ସତ୍ତ୍ୱେ ତାକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ କେହିବି ଆଗଭର ହେଲେ ନାହିଁ ।
ମନ୍ତ୍ରୀ ଅବଶେଷରେ ଦିନେ ଜଣେ ଯୁବକଙ୍କୁ ଆଣି ରାଜାଙ୍କ ଆଗରେ ଠିଆ କରାଇଦେଲେ ଓ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ଏ ଯୁବକ ଆପଣଙ୍କଠୁଁ କବଚ ନେବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ । ଅତଏବ ତାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଉପଯୁକ୍ତ ପୁରସ୍କାର ବି ଦେବା ଉଚିତ୍ ।”
ରାଜା ତତ୍କ୍ଷଣି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ଭର୍ତ୍ତି ଥଳି ସହ ସେ ଯୁବକକୁ କବଚ ଦେଲେ । ଯୁବକ କବଚ ପିନ୍ଧିଲା, କିନ୍ତୁ ସେ ପଦେ ବି ହେଲେ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ । ରାଜା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “ଏଭଳି ସଂଯତ ବ୍ୟକ୍ତି ଯେ ଆମ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ମୁଁ ତ କାହିଁ ସେକଥା ଜାଣି ନଥିଲି ।”
ଯୁବକ ସେଠାରୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ହସି ହସି କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ସେ ଯୁବକଟି ଏକ ମୂକ । ତେଣୁ କବଚ ପିନ୍ଧି ମଧ୍ୟ ସେ ନିରାପଦ ।”
