କୃଷ୍ଣାକୁମାରୀଙ୍କ ଗଳାରେ ମୋତିର ମାଳା ଥିଲା ଏବଂ ସେଥିରେ ଥିବା ଅନ୍ୟ ମଣିମାନେ ଅଦ୍ଭୁତ ଭାବରେ ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥିଲେ । ମୋତିମାଳାର ପଦକରେ ଶୋଭା ପାଉଥିଲା ଅତ୍ୟନ୍ତ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ ମଣି । ତାକୁ ଦେଖି ରାଜା ପଚାରିଲେ, “ଝିଅ ଇଏ କ’ଣ?”
ତହୁଁ କୃଷ୍ଣାକୁମାରୀ କହିଲେ, “ବାବା, ଲାବଣ୍ୟପୁରୀରୁ ମୁଁ ଏହାକୁ ଆଣିଛି ।”
ତା’ପରେ ରାଜା ବିଶ୍ୱକର୍ମା ତାଙ୍କ ଝିଅର ହାରକୁ ପରଖି ଦେଖିଲେ ଓ କହିଲେ, “ଇଏ ତ ଅଦ୍ଭୁତ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ ମଣି?”
ବାବାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଝିଅ କହିଲେ, “ହଁ ବାବା, ଆପଣ ଠିକ୍ ଚିହ୍ନି ପାରିଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ନ ପିନ୍ଧି ବାକ୍ସରେ କେତେଦିନ ଆଉ ଲୁଚାଇ ରଖିବି? ଏବେ ଆମର ଦୁଇ ରାଜ୍ୟରେ ସୁରକ୍ଷାବଳ ବହୁତ ବେଶି । ତେଣୁ ମୁଁ ଏହି ସମୟର ସୁଯୋଗ ନେଇ ହାରଟି ପିନ୍ଧିଛି । ମାମୁଁ ତ ଏହି ମାଳାଟିକୁ ବିଶେଷ ଭାବରେ କେବଳ ମୋରି ପାଇଁ ହିଁ ତିଆରି କରି ବହୁ ଦିନରୁ ରଖିଥିଲେ । ଏହାର ଉପରେ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କର ଆଖି । କିନ୍ତୁ ମୋର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଭଲ ରହିବା ପାଇଁ ଏ ହାର ପିନ୍ଧିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ ବୋଲି ଜଣେ ସାଧୁ କହିବାରୁ ମାମୁଁ ଏଇଟିକୁ ମୋତେ ପିନ୍ଧିବାକୁ କହିଲେ । ଏତକ କହିସାରି ରାଜକୁମାରି ପୁଣି ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ଏ ହାର ଆପଣଙ୍କର ପସନ୍ଦ ତ?”
ରାଜକୁମାରୀର କଥା ଶୁଣି ରାଜା କହିଲେ, “ତୋର ମାମୁଁ ଜଣେ ମହାନ୍ ଲୋକ ।”
ଏଣେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ କହିଲା, “ଆଜିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେଉଁ ଧନ ତୁମ ହସ୍ତରେ ପଡିନଥିଲା, ଏବେ ତାହା ତୁମ ପାଖକୁହିଁ ଆସୁଛି । କେବଳ ହସ୍ତ ପ୍ରସାରଣ କରି ତାକୁ ଧରିବାରେ ଯେତିକି ଡେରି ।”
ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ତ ନୀରବରେ ସବୁ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲେ, “ତୁମେ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକର; ଭାଗ୍ୟ ନିଜେ ନିଜେ ତୁମ ପାଖକୁ ଆସୁଛି ବୋଲି ଯାହା ଭାବୁଛ ତାହା ଆଦୌ ସତ୍ୟ ନୁହେଁ । ମୁଁ ନିଜର ମନ୍ତ୍ରଶକ୍ତି ପ୍ରୟୋଗ କରିଥିଲି । ଲାବଣ୍ୟପୁରୀ ରାଜାଙ୍କ ମନକୁ ମୁଁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଦେଇଥିଲି । ତାଙ୍କ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଇଚ୍ଛାକୁ ମୁଁ ଜାଗ୍ରତ କରାଇଥିଲି ଯେ କୃଷ୍ଣକୁମାରୀଙ୍କ ଗଳାରେ ସେହି ହାରଟିକୁ ପକାଇ ଦେବାକୁ ।” ଏହିକଥା ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଗର୍ବର ସହିତ କହିଲା ।
ତାନ୍ତ୍ରିକଙ୍କ ସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ, “ମହାତ୍ମା, ମୁଁ ତ ଆପଣଙ୍କ ଶକ୍ତି ବିଷୟରେ ଜାଣେ । ସେଥିରେ କ’ଣ ମୋର କିଛି ସନ୍ଦେହ ଅଛି? ମୋର ଏତିକି ଆଶା ଆପଣ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ଯେପରି ମୋର ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଲାଗିଛନ୍ତି, ତାହା ଯେପରି ସାଫଲ୍ୟମଣ୍ଡିତ ହୁଏ ।”
ଅପୂର୍ବ ଏକଥା ଶୁଣି ଭାବିଲା, “ଏହି ଦୁଷ୍ଟ, ନୀଚ ତାନ୍ତ୍ରିକ ମହାତ୍ମା ହେଲା କିପରି?”
“ଜୟବର୍ମା ବା ବିଶ୍ୱବର୍ମା କେହି ବି ମଧ୍ୟ ଏହି ହାରର ଗୁଣ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ କେବଳ ଏତିକି ଜାଣନ୍ତି ଯେ, ଏହା ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ହାର, ବାସ୍ । ଏହାର ଶକ୍ତି ବିଷୟରେ ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ବା କ’ଣ?” ଏହି କଥା କହି ହଠାତ୍ ହସି ଉଠିଲା ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ।
ପ୍ରାୟ ଘଂଟାଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଦୁହେଁ ଗୁପ୍ତମନ୍ତ୍ରଣା କଲେ ଏଣେ ସେମାନଙ୍କ ସବୁ କଥା ଗୋପନରେ ଶୁଣୁଥାଏ ଅପୂର୍ବ । ତଦ୍ୱାରା ସେଠାକାର ପରିସ୍ଥିତି ବିଷୟରେ ଅପୂର୍ବ କିଛିଟା ଧାରଣା କରିନେଲା । ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଦୁହେଁ ତ ପିଲାଦିନର ବନ୍ଧୁ । ଦୁହେଁ ଗୋଟେ ଗୁରୁଙ୍କ ନିକଟରେ ହିଁ ବିଦ୍ୟା ଶିକ୍ଷା କରିଥିଲେ । ତାଙ୍କ ଗୁରୁଙ୍କ ଗୁରୁହିଁ ସେହି ଅଦ୍ଭୁତ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତମଣି ଥିବା, ମୋତିହାର ଲାବଣ୍ୟପୁରୀର ରାଜାଙ୍କୁ ଉପହାର ଦେଇଥିଲେ । ସେ ଥିଲେ ଯଶବର୍ମାଙ୍କ ଜେଜେବାବା । ସେହିଦିନଠାରୁ ତାହା ଧନାଗାରରେ ତିନିପିଢି ଧରି ପଡି ରହିଥିଲା ।
ତାନ୍ତ୍ରିକ ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କର ତାଳପତ୍ର ପୋଥି ସବୁ ପଢୁଥିଲା, ସେତେବେଳେ ଗୋଟାଏ କଥା ସେ ଜାଣିପାରିଲା । ସେଥିରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି ଯେ ଯଦି କେହି ସେହି ମଣିଯୁକ୍ତ ହାରକୁ ପିନ୍ଧି, ଏକ ବିଶିଷ୍ଟ ପୂଜା କରେ ତେବେ ପୂଜକର ସମ୍ରାଟ ହେବାର ସମ୍ଭାବନା ଥାଏ । ସେହି ଦିନଠାରୁ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଭାଳି ହେଉଛି କିପରି ମଣିଟି ତା’ ହାତକୁ ଆସିବ ।
