ବିଜୟ ସେହି ବାମନକୁ କହିଲେ, “ବନ୍ଧୁ! ଦ୍ୱାର ଖୋଲ । ତମକୁ ପୁରସ୍କାର ମିଳିବ ।”
ଆକର୍ଣ୍ଣ ହସି ଝରକା ପାଖକୁ ଆସି ବାମନ କହିଲା, “ତମେ ଯଦି ସେ ଦେବୀଙ୍କ ଘରେ ଥିବା ସୁରା ପାତ୍ରଟି ଆଣିଦେବ, ତେବେ ମୁଁ ଏ ଦ୍ୱାର ଖୋଲିଦେବି । ମୁଁ ଖାଲି ଢୋକେ ପିଇବି ।”
ବିଜୟ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ଯାଇ ପାତ୍ରଟି ଆଣି ଝରକା ଦେଇ ବାମନକୁ ବଢାଇ ଦେଲେ । ବାମନ ଢୋକେ ପିଇ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲ ହୋଇ କହିଲା, “ଆଃ, ଆଃ, କି ମଜାର ପାନୀୟ!”
“ଏଥର ତ ଦ୍ୱାର ଖୋଲ ।”
ବାମନ କହିଲା “ସେ କାମଟି ଯଦି ପାରନ୍ତି, ତେବେ କ’ଣ ମୁଁ ନିଜେ ଭିତରକୁ ଯାଇ ଏହା ପିଇ ନଥାନ୍ତି? ବାବୁ ଚାବି ତ ମୋ ପାଖରେ ନାହିଁ ।”
“ପ୍ରତାରକ!” ଏହା କହି ରାଜପୁତ୍ର କ୍ରୁଦ୍ଧ ହେଲେ ।
ନିଶାରେ ଢଳି ଢଳି ବାମନ କହିଲା “ଯେତେ ରାଗୁଛ ରାଗ, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ରାଗିଲେ ଚଳିବ ନାହିଁ । ଧୀରସ୍ଥିର ଭାବରେ ମୋତେ ତମର ମୁଣ୍ଡକାଟ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ଭଲ ମଣିଷ ବୋଲି ସବୁ କହିଦେଲି । ତମେ ତ ଆଉ ଏଠୁ ପେଇଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ!”
ରାଜକନ୍ୟା ନିଜ କ୍ରୋଧ ଚାପିରଖି ପଚାରିଲେ “କିନ୍ତୁ ମୋ ଭାଇର ମୁଣ୍ଡକାଟ କରିବାର କାରଣ?”
ବାମନ ଗପିଗଲା “ବୁଝୁନା? ରାଜପୁତ୍ର ଦେବୀଙ୍କ ଆଗରେ ବଳି ପଡିବେ । ଦେବୀ ଖୁସି ହେବେ । ତାଙ୍କ ବଳରେ ମୋ ଖାଉନ୍ଦ ବିକଟଶର୍ମା ରାଜା ହେବେ । ଆଉ ତମେ ତାଙ୍କ ରାଣୀ ହେବ । ମୁଁ ସେନାପତି ହେବି! ହଁ, ଖାଉନ୍ଦ ମୋତେ କଥା ଦେଇଛନ୍ତି ।”
ବିଜୟ ତାକୁ ତାରିଫ୍ କଲାଭଳି କଣ୍ଠରେ କହିଲା “ଓଃ, ତମେ ତେବେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକାଟ କରିବ!”
“ଆଉ କିଏ କରନ୍ତା? ଖାଉନ୍ଦ ତ ସେତେବେଳେ ପୂଜାପାଠ କରୁଥିବେ । କାହିଁକି, ମୋ ପାରିଲାପଣରେ କ’ଣ ତମେ ପରତେ ଯାଉନ? ଶହେ କୋଡିଏଟା ଛେଳି କାଟି ମୋ ହାତକୁ ତାଲିମ୍ ଦେଇଛି! ହେଃ ହେଃ ।”
ବିଜୟ ତାକୁ ପଚାରିଲା “କେତେବେଳେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକାଟ କରିବ?”
ବାମନର ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର ହେଲା “ଘଡିକ ଆଗରୁ ଯେଉଁ ପେଚା ଡାକ ଛାଡିଥିଲା, ସେ ଯେତେବେଳେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଥର ଡାକିବ । ତାହାବି ଆଉ ବେଶି ଡେରି ନାହିଁମ! ନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଏତକ ସୁରା ପିଇଲି ।”
ରାଜକନ୍ୟା କହି ପକାଇଲେ “ହାୟ, ଆମେ କି ଭୁଲ୍ କଲୁ…”
ବାମନ କହିଲା “ତମେ ଭୁଲ୍ ନକରି କେମିତି ଠିକ୍ କରିଥାନ୍ତ ଯେ? ପ୍ରସାଦ ପାଇବା ପୂର୍ବରୁ ତମକୁ ମୋ ଖାଉନ୍ଦ ମୁହଁ ଧୋଇବାକୁ ଯେଉଁ ଯାଦୁପାଣି ଦେଲେ, ତାହା ଆଖିରେ ଲାଗିଲେ କେଇ ମିନିଟ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାମ ଦିଗର ସବୁ ଜିନିଷ ଡାହାଣ ଦିଗରେ ଦେଖାଯିବ ଓ ଡାହାଣ ଦିଗର ସବୁ ଜିନିଷ ବାମରେ ଥିଲା ଭଳି ଦିଶିବ । ତମେ ଡାହାଣ ଦିଗକୁ ବାମ ଦିଗର ରାସ୍ତା ବୋଲି ଭୁଲ୍ ନକରି କ’ଣ କରିଥାନ୍ତ? ରାଜପୁତ୍ର! ଏ ସୁରାପାତ୍ରଟି ଯଥାସ୍ଥାନରେ ନେଇ ରଖିଦିଅ ଓ ମୋତେ ଟିକିଏ ପାଣି ଆଣି ଦିଅ । ସୁରା ପିଇଲେ ମୋତେ ଶୋଷ ଲାଗେ । ଦେବୀଙ୍କ ଘର ଭିତରେ ପଶିବାବେଳେ ଦେଖିବ ଗୋଟିଏ ପାତ୍ରରେ ପାଣି ଅଛି ।”
ରାଜପୁତ୍ର ବାମନକୁ ଖୁସି ରଖିବା ନିମନ୍ତେ ସୁରାପାତ୍ରଟି ନେଇ ରଖିଦେଲେ ଓ ପାଣି ପାତ୍ର ଆଣି ତାକୁ ଦେଲେ । ବାମନ ସେଥିରୁ ଅଳ୍ପ ପିଇ କହିଲା, “ଥାଉ । ତମକୁ ଆଣିବା ଆଗରୁ ମୋତେ ହାତ ମୁହଁ ଧୋଇବାକୁ ପଡିବ । ରଖିଦିଅ ।”
ଝରକା ଦେଇ ବାମନ ପାଣି ପାତ୍ରଟି ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଫେରାଇ ଦେଲା । ତାକୁ ନେଇ ରଖିବା ବେଳେ ହଠାତ୍ ତାଙ୍କ ଆଖି ପଡିଲା ସେ ଲାଲ୍ ପାତ୍ର ଉପରେ – ଯେଉଁଥିରେକି ଯାଦୁପାଣି ଥିଲା । ସେ ଦେଖିଲେ, ସେଯାଏଁ ସେଥିରେ କିଛି ପାଣି ଅଛି । ସେ ଅନ୍ୟ ପାତ୍ରରେ ଥିବା ସମୁଦାୟ ପାଣି ତଳେ ଢାଳି ଦେଇ ଯାଦୁପାଣି ତକ ସେଥିରେ ପୁରାଇ ଦେଲେ ।
ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଏପରି, ଯେ କୌଣସି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସେ ମୂର୍ଚ୍ଛା ଯିବେ । ବିଜୟ କହିଲେ, “ଅପା! ବର୍ତ୍ତମାନ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଓ ସାହସ ନ ରଖିଲେ କଥା ସରିଲା ।”
ସୁବର୍ଣ୍ଣା କହିଲେ “ବିଜୟ! ଭଗବାନଙ୍କ କୃପା ଛଡା ଆମକୁ ପୁଣି ଆଉ କିଏ ବା ରକ୍ଷା କରିବ?”
ସେତିକିବେଳେ କବାଟ ଖୋଲିଗଲା । ବିକଟଶର୍ମା ପଶି ଆସିଲା । ବିଜୟ ତା’ ଉପରକୁ ଲମ୍ଫ ଦେଇ ତାକୁ କାବୁ କରିନେବେ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ତାନ୍ତ୍ରିକ କାଣିଚାଏ ଧୂଳି ତାଙ୍କ ଉପରକୁ ଫୋପାଡି ଦେଲା । ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ବିଜୟଙ୍କ ଦେହରୁ ସବୁ ବଳ ଓ ଉତ୍ସାହ କୁଆଡେ ଚାଲିଗଲା । ତାନ୍ତ୍ରିକ ବିଜୟଙ୍କୁ ଧରି ପକାଇ ସେ ମୂର୍ତ୍ତି ଆଡକୁ ଅଗ୍ରସର ହେଲା । ସେ ତାଙ୍କୁ ତା’ ବାମରେ ବସାଇ ପୂଜା ଆରମ୍ଭ କଲା । ବିଜୟ ଉଠି ପଡିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ, କିନ୍ତୁ ପାରିଲେ ନାହିଁ ।
