ତାନ୍ତ୍ରିକ ଗମ୍ଭୀର ଭାବରେ କହିଲା “ରାଜପୁତ୍ର, ତମେ ଭାଗ୍ୟବାନ ଯେ ମୋ ଦେବୀ ତମକୁ ବଳି ରୂପେ ବାଛିଲେ ।”
ରାଜକନ୍ୟା ପାଟିକରି କହିଲେ “ଦୁଷ୍ଟ! ତୁ କ’ଣ ଭାବିଛୁ ତୋର ଏ ବିଗ୍ରହରେ କୌଣସି ଦେବୀ ଅଛନ୍ତି? କେତେ ପ୍ରକାର ପୈଶାଚିକ ଶକ୍ତି ଥା’ନ୍ତି । ତୁ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେହିପରି ଗୋଟାଏ ଶକ୍ତି କବଳରେ ପଡିଛୁ – ଅଥବା ତୁ ସେ ଶକ୍ତିକୁ ନିଜ କବଳକୁ ଆଣିଛୁ!”
“ମୋ ଦେବୀର ଓ ମୋର ଅପମାନ କଲେ ଅନୁତାପ କରିବ!” ତାନ୍ତ୍ରିକ ଚିତ୍କାର କରି ଏତକ କହିସାରିଲା ବେଳକୁ ପେଚା ଡାକିଲା । ସେ ବାମନକୁ ନିର୍ଦ୍ଧେଶ ଦେଲା, “ବାସ୍!”
ବାମନ ସେଠି ଥିବା ପାତ୍ରରୁ ପାଣି ନେଇ ହାତ ମୁହଁ ଧୋଇଲା ଓ ବାକି ପାଣି ଖଡ୍ଗ ଉପରେ ଢାଳି ଦେଲା । ତା’ପରେ ସେ ବିଜୁଳି ବେଗରେ ଖଡ୍ଗ ବୁଲାଇ ଆଣିଲା । ଯଦ୍ୱାରା ତାନ୍ତ୍ରିକ ବିକଟ ଶର୍ମାର କଟାମୁଣ୍ଡ ଛିଟିକି ପଡିଲା!
ବାମନ ଗର୍ବରେ କହିଲା “ହେଃ ହେଃ, ଶହେ କୋଡିଏଟି ଛେଳି କାଟି ହାତ ପାକଳ କରିଥିଲିଟି!” ସେଯାଏଁ ସେ ବୁଝି ନଥିଲା ଯେ ଯାଦୁ ପାଣିରେ ଆଖି ଧୋଇ ସେ ଡାହାଣ ପାଖର ସବୁ ଜିନିଷକୁ ବାମରେ ଦେଖୁଥିଲା । ଯାହା ଫଳରେ କି ସେ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କ ବଦଳରେ ତାନ୍ତ୍ରିକର ମୁଣ୍ଡ କାଟ କରିଥିଲା ।
ସେହି ତାନ୍ତ୍ରିକର ମୃତ୍ୟୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜପୁତ୍ର ନିଜର ଦୃତ ବଳ ଫେରି ପାଇଲେ । ସେ ଉଠି ପଡିଲେ । ତାଙ୍କର ଗୋଟାଏ ଧକ୍କାରେ ବାମନ ଚିତ୍ପଟାଙ୍ଗ୍ ମାରିଲା ।
ଏହାପରେ ସେ ରାଜପୁତ୍ର ରାଜକନ୍ୟା ସେ ଘରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ । ଘୋଡା ଦୁଇଟି ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ଥିଲେ । ସେମାନେ ଘୋଡା ଛୁଟାଇ ଯେତେବେଳେ ନିଜ ପ୍ରାସାଦକୁ ଫେରିଲେ, ସେତେବେଳକୁ ଶତାଧିକ ସୈନିକ ତାଙ୍କ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ବାହାରୁଥିଲେ । କାରଣ ଦୁହେଁ ମିତ୍ରପୁରୀରେ ପହଁଚି ନାହାଁନ୍ତି ଶୁଣି ରାଜା ଓ ରାଣୀଙ୍କ ଉତ୍କଣ୍ଠାର ଅନ୍ତ ନଥିଲା ।
ରାଜା ରାଣୀ ପଚାରିଲେ “କଥା କ’ଣ? ଦୁହେଁ କୁଆଡେ ଥିଲ?” ରାଜକନ୍ୟା କହିଲେ “ସେ କାହାଣୀ ଶୁଣାଇବା । ଆଗେ ବିଜୟକୁ ଖାଇବାକୁ ପିଇବାକୁ ଦିଅ । ସେ ଆଜି ଖାଲି ସାକ୍ଷାତ୍ ପିଶାଚ କବଳରୁ ମୁକୁଳି ଆସିନାହିଁ, ତାକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ଶେଷ କରି ଦେଇଛି ।”
