ସୁଶୀଳା ବିରକ୍ତ ହୋଇ ସୁକୁମାରଙ୍କୁ ନିଦରୁ ଉଠାଇ କହିଲା, “ଏତେ ଜୋର୍ରେ ଘୁଙ୍ଗୁଡି ମାରୁଛ ଯେ, ମୁଁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ସୁଧା ଶୋଇପାରୁନାହିଁ । କ’ଣ ଏଠି ନ ଶୋଇ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି ଯାଇ ଶୋଇବି?”
ଅଧା ରାତିରେ ପତ୍ନୀର ଏପରି ଅଭିଯୋଗ ସୁକୁମାରଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ଆଘାତ ଦେଲା । “ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ, ରାତି ଅଧରେ କୁଆଡେ ଯିବ? ମୁଁ ନିଜେ ବାହାରି ଚାଲି ଯାଉଛି ।” ଏହା କହି ସେ ଘରୁ ବାହାରି ଆସିଲା ।
ପତ୍ନୀଙ୍କର ଏହି କଳିହୁଡୀ ସ୍ୱଭାବ ସୁକୁମାରଙ୍କୁ ବେଶ୍ ବାଧିଥାଏ । ମନ ଦୁଃଖରେ ସେ ଗ୍ରାମର ସୀମା ପାର ହୋଇ ବେଶ୍ କିଛି ଦୂର ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରକୁ ଚାଲି ଗଲେ । ଅମାବାସ୍ୟା ତିଥି ହୋଇଥିବାରୁ ଚାରିଆଡେ ଅନ୍ଧାର ଘୋଟି ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ କିଛି ଦୂରରେ ଏକ ବରଗଛ ତଳେ ମଶାଲ୍ର ଆଲୁଅ ଦିଶୁଥାଏ । ସେହି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଲୋକ ଆଡକୁ ସୁକୁମାର ଆଗେଇ ଗଲେ ।
ଦେଖିଲେ ବରଗଛ ତଳେ ମଶାଲ୍ ଆଲୁଅରେ ଚାରୋଟି ପିଶାଚ, ଖୁସି ମଉଜରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଛନ୍ତି । କଳିହୁଡି ସ୍ତ୍ରୀଠାରୁ ଏ ପିଶାଚଙ୍କର ଦୌରାତ୍ମ୍ୟ କ’ଣ ବେଶି ଅଧିକ, ଏହା ଭାବି ସୁକୁମାର ଭୟଭୀତ ନ ହୋଇ ଆଗକୁ ବଢିଲେ ।
ସେତେବେଳେ ପିଶାଚଙ୍କ ସର୍ଦ୍ଦାର ଚିଁ ଚିଁ ସ୍ୱରରେ କହୁଥାଏ, “ସମସ୍ତେ ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ । ଆମ ଚାରିଜଣଙ୍କ ଭିତରୁ ଯିଏ ଅନ୍ୟ ତିନି ଜଣଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ହସାଇ ପାରିବ, ତାକୁ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ପୁରସ୍କାର ମିଳିବ ।”
ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗୋଟିଏ ପିଶାଚ ବେତାଳିଆ ଗୀତ ଗାଇବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା । ଆଉ ଗୋଟିଏ ପିଶାଚ ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ପାଦ ପକାଇ ଅଙ୍ଗଭଙ୍ଗୀ କଲା । ଅନ୍ୟ ଏକ ପିଶାଚ ହସ କଥା ଗପିଲା ।
ପିଶାଚଙ୍କର ଏହି ହାସ୍ୟ ବିନୋଦ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ସୁକୁମାରଙ୍କୁ ତ ଆଦୌ ସୁଖ ଲାଗୁ ନ ଥାଏ । ନିଦ ମାଡି ଆସୁଥିବାରୁ ତାକୁ ହାଇ ଆସୁଥାଏ । ତେଣୁ ସେ ବରଗଛକୁ ଆଉଜି ଗୋଡ ଲମ୍ବାଇ ଶୋଇ ପଡିଲେ । ଏହାପରେ ତାଙ୍କର ଘୁଙ୍ଗୁଡି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ।
ଏହାର ଶବ୍ଦରେ ପିଶାଚମାନେ ହଠାତ୍ କିଛି ବୁଝି ନ ପାରି ଚକିତ ହୋଇ ଏଣେତେଣେ ଚାହିଁଲେ । ସୁକୁମାରକୁ ଦେଖି ଧୀରେ ଧୀରେ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ସେମାନେ ଆଗେଇଲେ । ଘୁଙ୍ଗୁଡିର ଧ୍ୱନୀ ସହିତ ତାଳ ଦେଇ ତାଙ୍କର ମୋଟା ନିଶ ହଳକ ଉଠ୍ପଡ୍ ହେଉଥାଏ । ହାଣ୍ଡି ପରି ପେଟ ସହିତ ନିଶ୍ୱାସର ଉଠାପକା ଖେଳ ଦେଖି ପିଶାଚମାନଙ୍କୁ ଜୋର୍ରେ ହସ ଲାଗିଲା ।
