ସେମାନଙ୍କର ହାସ୍ୟରୋଳ ସୁକୁମାରଙ୍କ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା । ପିଶାଚଙ୍କ ସର୍ଦ୍ଦାର ତାଙ୍କୁ କହିଲା, “ସବୁ ଅମାବାସ୍ୟା ରାତିରେ, ଆମେ ସବୁ ମିଶି ଏଠି ମଉଜ କରୁ । ଆଜିର ଏଇ ହସ-ମଉଜ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ତୁମେ ବିଜୟୀ ହେଲ । ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବେଶ୍ ହସେଇଲ ।” ଏପରି କହି, ସୁକୁମାରଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ପିଶାଚ ସର୍ଦ୍ଦାର କଳାଟୋପି ଟିଏ ରଖିଦେଲା । ତା’ପରେ ଚାହୁଁଚାହୁଁ ସେ ସବୁ ପିଶାଚ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲେ ।

ସେତେବେଳକୁ ସୁକୁମାରଙ୍କ ରାଗ ବି ଶାନ୍ତ ପଡି ଆସିଥାଏ । ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ସେ ମନସ୍ଥ କଲେ । ଘରେ ପହଁଚିଲାବେଳକୁ ସକାଳ ହୋଇଗଲାଣି । ସୁଶୀଳା, ଦ୍ୱାର ଓଳାଉଥାଏ । ସୁକୁମାରଙ୍କୁ ଦେଖି, ସେ ମନ ଦୁଃଖରେ କିଛି କହି ନ ପାରି ଚୁପ୍ ରହିଲା । ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ, କାଲି ରାତିର ଦୁର୍ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ କିପରି କ୍ଷମା ମାଗିବି ।

“ଆରେ ପାଗଳୀ! ଶତୃ କିମ୍ବା ବନ୍ଧୁ ମଧ୍ୟରେ, କ୍ଷମା ଭିକ୍ଷାର ପ୍ରସଙ୍ଗ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ପତି-ପତ୍ନୀ ଭିତରେ ତା’ର ସ୍ଥାନ ବା କାହିଁ?”

ସୁଶୀଳା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା ଯେ, ସ୍ୱାମୀ କିପରି ତା’ର ମନକଥା ଜାଣି ପାରିଲେ ।

ସୁକୁମାର ମଧ୍ୟ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ କହିଲେ, “ତୁମ ମନର କଥା ମୁଁ କିପରି ବୁଝି ପାରୁଚି?”

ସୁଶୀଳା, ପତିଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ କଳା ଟୋପିଟିକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଭାବିଲା, ଏଇଟି କେଉଁଠୁ ଆସିଲା? ସୁକୁମାର ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ତା’ର ମନ କଥା ଜାଣି ପାରି ମୁଣ୍ଡରୁ ଟୋପି କାଢି ଦେଲେ । ଟୋପି କାଢି ଦେବା ପରେ ସେ ଆଉ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀଙ୍କର ମନକଥା ଜାଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ଏବେ ତାଙ୍କର ଆଉ ଅବୁଝା ରହିଲା ନାହିଁ ଯେ, ପିଶାଚମାନେ ଦେଇଥିବା ଏହି ଉପହାରଟି ଗୋଟିଏ ଅଦ୍ଭୁତ ଜିନିଷ! ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ପତ୍ନୀକୁ ଜଙ୍ଗଲରେ ଘଟିଥିବା ସମସ୍ତ ଘଟଣା ସେ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ ।

ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସବୁକଥା ଶୁଣି ସୁଶୀଳା ସାମାନ୍ୟ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା, “ଦେଖ, ଏପରି ଅଦ୍ଭୁତ ଟୋପି ବା ଆମର କ’ଣ ହେବ? ଏହା ରାଜାଙ୍କୁ ଭେଟି ସ୍ୱରୂପ ଦେଇଦେବା । ଲୋକେ କହୁଛନ୍ତି ରାଜା ଏତେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଯେ, କିଏ ମିତ୍ର କିଏ ଶତ୍ରୁ ତାହା ସେ ଆଦୌ ବାରି ପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ଟୋପି ତାଙ୍କୁ ଅନେକ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ ।”

“ବାଃ! ବାଃ ସୁଶୀଳା! ତମର ରାଜଭକ୍ତିର କୌଣସି ତୁଳନା ନାହିଁ । ଗୁପ୍ତଚର ଦେହରକ୍ଷୀ ଆଜି ବାବଦରେ ରାଜାଙ୍କର ଖର୍ଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ ଅନେକ କମିଯିବ ।” ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ଏପରି ପ୍ରଶଂସା କରି ସୁକୁମାର ରାଜାଙ୍କୁ ଭେଟିବାକୁ ବାହାରିଲେ ।

ଟୋପିଟି ପାଇ ସେ ରାଜା ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ, ତା’ପରେ ସେ ରାଜା କହିଲେ “ସାବାସ୍, ସୁକୁମାର! ତୁମର ଏହି ଭେଟି ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ । ତା’ର ପ୍ରତିବଦଳରେ ମୋ ଠାରୁ ତୁମେ କିଛି ଉପହାର ଗ୍ରହଣ କର ।” କୋଷାଧ୍ୟକ୍ଷଙ୍କୁ ଡକାଇ ରାଜା ସୁକୁମାରକୁ ଏକ ଥଳୀ ସୁନାମୋହର ଦେବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ ।

ଘରକୁ ଫେରି, ସୁନାମୋହର ଥଳୀଟି ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ଦେଇ ସୁକୁମାର କହିଲେ, “ଏବେ କୁହ ଏତେ ଧନ ଆମେ କଣ କରିବା?”

ସୁଶୀଳା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସିରେ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ କୌତୁକ କରି କହିଲେ, “ବ୍ୟବସାୟ କରୁଥିବା ତୁମ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସହ ପରାମର୍ଶ କରି କିଛି ଗୋଟାଏ ବେପାର ଆରମ୍ଭ କର । କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲେ, ତୁମର ଏଇ ହାଣ୍ଡି ପରି ପେଟ ଆଉ ଘୁଙ୍ଗୁଡିର ଅଭ୍ୟାସ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଯିବ ।”

ଏହି କଥାକୁ ନେଇ ପତି ପତ୍ନୀ ମନ ଭରି ହସିଲେ ।

ଏହା ଭିତରେ, ମାସଟିଏ ପୂର୍ବରୁ ଭଉଣୀର ବିଭା ଘର ପାଇଁ ଅନୁପସ୍ଥିତ ଥିବା ମନ୍ଥରା ଆସି ପହଁଚିଲା । ସୁଶୀଳାର ଭାଗ୍ୟର ଏପରି ପରିବର୍ତ୍ତନରେ ସେ ଚକିତ ହୋଇଗଲା । କଳ କୌଶଳ କରି, ତା’ଠାରୁ ଏଇ ଅମାବାସ୍ୟାର ପିଶାଚଙ୍କର ଘଟଣାଟି ସେ ବୁଝିନେଲା ।

ଦିନେ ରାତିରେ ନିଜ ପତି ବୀରକୁ ସୁକୁମାରଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ-ପରିବର୍ତ୍ତନର କାହାଣୀଟି ଶୁଣେଇ ସେ କହିଲା, “ଆଜି ତ ଅମାବାସ୍ୟା, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଆଜି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯାଇ, ସୁକୁମାର ପରି ଘୁଙ୍ଗୁଡି ମାରି ପିଶାଚମାନଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କର । ହଁ, ତାଙ୍କ ପରି ମନକଥା ଜାଣି ହେଉଥିବା ଟୋପି ନ ମାଗି, ଏପରି ଟୋପି ମାଗିବ, ଯାହା ପିନ୍ଧିଲେ, ଜଣେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ତାକୁ ପିନ୍ଧି ସିଧା ରାଜଧାନୀ ଯିବ ଓ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାବରେ ରାଜକୋଷରୁ ମନ ଇଚ୍ଛା ଧନ ଆଣିବ । ମନେରଖ, ରାଣୀଙ୍କର ସପ୍ତାହକୁ ଯେଉଁ ସାତ ପ୍ରକାରର ଗହଣା, ତାକୁ ଆଣିବାକୁ ମୋଟେ ଭୁଲିବ ନାହିଁ ।”