ଏ କଥାରେ ବୀରର ଚେହେରା ଫିକା ପଡିଗଲା । ଏଣୁ ଡରି ଯାଇ ସେ କହିଲା, “ମୋତେ ତ ଘୁଙ୍ଗୁଡି ମାରି ଆସେ ନାହିଁ ।”
ମନ୍ଥରା ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା, “କେଉଁ କଥା ମଣିଷ ପାଇଁ ଅସମ୍ଭବ କହିଲ? ଚେଷ୍ଟା କଲେ ସବୁ ହେଲା । ଶୀଘ୍ର ଯାଇ, ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲ । ମୋ ମନ କହୁଛି ତୁମେ ଏଥିରେ ନିଶ୍ଚୟ ସଫଳ ହେବ ।”
ଏହାପରେ ସେ ବୀର, ଜଙ୍ଗଲ ଅଭିମୁଖେ ବାହାରିଲା । ବରଗଛ ପାଖରେ ଚାରି ପିଶାଚଙ୍କୁ ସେ ଦେଖିଲା । ଭୟରେ ଥରି ଥରି ସେ ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା । ଚାରିଜଣଯାକ ପିଶାଚ ଏ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସେଠିକୁ ଆସିଲେ । ବୀରକୁ ଘେରି ଯାଇ ଧମକେଇଲେ, “ଆରେ ହାରାମ୍ଜାଦା, ଏଠି ଆସି ଚିଲ୍ଲେଇ ଆମର ହସ କୌତୁକ ନଷ୍ଟ କରୁଛୁ?”
ବୀର ଡରି ଡରି କହିଲା, “ନା, ଚିତ୍କାର ନୁହେଁ । ମୁଁ ଘୁଙ୍ଗୁଡି ମାରୁଥିଲି ।” ଏପରି ଜବାବ୍ରେ ପିଶାଚମାନେ ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ଖାଲି ହସିଲେ । ପିଶାଚଙ୍କ ସର୍ଦ୍ଦାର ବୀରଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସା କରି କହିଲା, “ତୁ ତ ବଡ କୌତୁକିଆ ଲୋକ! ଆଚ୍ଛା କହିଲୁ, ଏ ଅମାବାସ୍ୟା ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ, ତୁ ଏଠାରେ କ’ଣ କରୁଛୁ?”
ବୀର ସେଇପରି ଭୟରେ ହଡବଡେଇ କହିଲା, “ଅଦୃଶ୍ୟ ପାଟି ପାଇବା ପାଇଁ ।”
ହଠାତ୍ ପିଶାଚମାନେ ତା’ କଥାରୁ କିଛି ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ପରେ ପୁଣି ସେମାନେ ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ଖାଲି ହସିଲେ । ତାଙ୍କର ସର୍ଦ୍ଦାର ବୀରର ପିଠି ଥାପୁଡେଇ କହିଲା, “ବାଃ, କି ବାକ୍ ଚାତୁରୀ । ତୁ ତ ଜନ୍ମରୁ ହସକୁରିଆ ମନେ ହେଉଛୁ । ମାନବ, ଏବେ କହିଲୁ, ଏଇ ପାଟି ଜିନିଷଟି କ’ଣ?”
ବୀର ଟିକିଏ ସାହସ ବାନ୍ଧି କହିଲା, “ମୋ କହିବା ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ ଟୋପି । ଟୋପି ମାନେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଟୋପି ।”
“ଆଚ୍ଛା, ଏଇ କଥା ।” ଏପରି କହି ପିଶାଚସର୍ଦ୍ଦାର ଶୂନ୍ୟରେ ହାତ ବୁଲାଇ ଏକ ଧଳା ରଙ୍ଗର ଟୋପି ଆଣିଲା । ସେହି ଟୋପିଟି ବୀର ମୁଣ୍ଡରେ ଥୋଇ ଦେଇ ସେ କହିଲା, “ଆରେ ଏ ମାନବ! ତୁ ଆମକୁ ବହୁତ ହସେଇଲୁ । ଆର ଅମାବାସ୍ୟା ରାତିରେ ତୁ ପୁଣି ଏଠିକୁ ଆସିବୁ ।” ଏପରି କହି ସେ ଚାରି ଜଣ ଯାକ ପିଶାଚ ଶୂନ୍ୟରେ କୁଆଡେ ମିଳେଇ ଗଲେ ।
ଏଥର ବୀର ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ସେଠାରୁ ବାହାରିଲା । ଟୋପିର ମହିମାରୁ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଥାଏ । ତେଣୁ ସେ ବେଶ୍ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ ସିପାହୀମାନଙ୍କ ନଜରରୁ ଖସି ସେଠିକା ରାଜ କୋଷରେ ପ୍ରବେଶ କଲା । ସେଠାରୁ ମନ ଇଚ୍ଛା ଧନ ରତ୍ନ, ମଣି ମାଣିକ, ସୁନାମୋହର ଆଣି ଏକ ବସ୍ତାରେ ଭରି ଅନ୍ତଃପୁରରେ ପହଁଚିଲା ।
ସେଠାରେ ରାଜା, ରାଣୀ ପୃଥକ ବିଛଣାରେ ଶୋଇଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଗାଢ ନିଦ ଲାଗିଥାଏ । ଗୃହର ଏକ କୋଣରେ ରାଣୀଙ୍କ ସାତ ଦିନର ସୁନାଗହଣା ଥାଏ । ତା’ ପାଖରେ ରାଜମୁକୁଟ ବି ଥାଏ । ବୀର ସେ ଗହଣାଗୁଡିକ ଆଣି ବସ୍ତାରେ ଭରି, ବାହାରି ଆସୁ ଆସୁ ଭାବିଲା, “ମନ୍ଥରାର ବୁଦ୍ଧିରୁ ସିନା ଆମକୁ ଆଜି ଏତେ ଧନ ମିଳିଲା । ହେଲେ ଯେତେବେଳେ ସେ ରାଣୀଙ୍କ ଗହଣା ସବୁ ପିନ୍ଧିବ, ତା ସାଙ୍ଗକୁ ମୋ ମଥାରେ ଏଇ ମୁକୁଟଟି ନ ଥିଲେ, ଆମ ଯୋଡି କ’ଣ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିବ!” ଏପରି ଭାବି ମୁକୁଟଟି ଆଣି ଅଦୃଶ୍ୟ ଟୋପି ଉପରେ ରଖି ସେ ବାହାରକୁ ବଡ ଦର୍ପରେ ବାହାରି ଆସିଲା ।
ଅଭ୍ୟାସ ନ ଥିବାରୁ, ମୁକୁଟଟି ତାକୁ ବେଶ୍ ଓଜନ ଲାଗିଲା । ତେଣୁ ପୁଣି ସେ ମୁକୁଟଟି ବାହାର କରି ହାତରେ ଧରିଲା । ରାଜପ୍ରାସାଦରୁ ବାହାରିଲାବେଳକୁ ଦ୍ୱାର ରକ୍ଷୀ ତାକୁ ଦେଖି ପାରି ଚିତ୍କାର କଲା, “ତୋର ଏତେ ସାହସ! ରାଜାଙ୍କ ମୁକୁଟ ଚୋରୀ କରି ପଳାଉଛୁ!” ତା’ପରେ ସେ ତାକୁ ଧରି ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ନେଇଗଲା ।
ବୀର ଭୟରେ କମ୍ପୁଥାଏ । ସେତେବେଳକୁ ସେ ଜାଣି ସାରିଥାଏ ଯେ, ଯେତେବେଳେ ମୁକୁଟ ମଥାରୁ କାଢିଥିଲା, ତା’ ସହିତ ଅଦୃଶ୍ୟ ଟୋପି ମଧ୍ୟ ବାହାରି ଆସିଛି । ବଡ ପାଟିରେ ସେ କାନ୍ଦୁଥାଏ ଓ ମନ ଭିତରେ ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ ମନ୍ଥରାକୁ ସେ ଅନେକ ଗାଳି ବର୍ଷଣ କରୁଥାଏ ।
ରାଜା ସୁକୁମାରଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ଟୋପି ମୁଣ୍ଡରେ ରଖି, ତା’ର ଏ ଦୁଃସାହସ ପଛରେ କାହାର ହାତ ଅଛି, ତାହା ସେ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲେ । ଅସଲ ରହସ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ମାଲୁମ୍ ହେଲା । ବୀର ତା’ର ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ଗାଳି ଦେଉଛି । ରାଜା ତୁରନ୍ତ ସୈନିକ ପଠାଇ ମନ୍ଥରାକୁ ଡକେଇଲେ । ତା’ର ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଓ ଦୁରାଚାର ଷଡଯନ୍ତ୍ର ପଦାରେ ପଡିଗଲା । ସେହି ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟରୁ ତଡି ଦେବା ପାଇଁ ରାଜା ତୁରନ୍ତ ଆଦେଶ ଦେଲେ ।
ଏଇ ଘଟଣା ଜାଣିବା ପରେ ସୁଶୀଳା ସୁକୁମାରଙ୍କୁ କହିଲା, “ସେହି ଅମାବାସ୍ୟାରେ ପିଶାଚମାନଙ୍କର ଦୟାରୁ ଆମେ ଭଲରେ ରହିଲୁ । ଯେଉଁ ମନ୍ଥରା ତୁମ ଆଉ ମୋ’ ଭିତରେ କଳହର ମଞ୍ଜି ପୋତିଥିଲା, ତା’ର ସର୍ବନାଶ ହେଲା ।”
ସୁକୁମାର ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ବୁଝେଇ କହିଲେ, “ଦେଖ, ସୁଶୀଳା, ଅନ୍ୟ କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରି, ନିଜର ପରିବାରରେ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ମନରେ ଅବିଶ୍ୱାସର ଭୂତକୁ ଆଶ୍ରୟ ଦେଲେ, ତାହା ମନ୍ଥରା ନ ହେଲେ ବି ଅନ୍ୟ କେଉଁ ରୂପରେ ଆମର ଅନିଷ୍ଟ ନିଶ୍ଚୟ କରିବ । ଏ ବିଷୟରେ ସର୍ବଦା ସତର୍କ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ।”
