ବଣିଆ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ ଦେଇ କହିଲା – ମୁଁ କ’ଣ କରିବି । ମୁଁ ନଦୀରେ ଗାଧୋଉଥିବା ସମୟରେ କେଉଁଠାରେ ସେ ଚିଲଟା ଥିଲା ଯେ ପୁଅକୁ ତୋର ନଦୀପଠାରୁ ଉଠାଇ ନେଇ ପଳାଇଲା । ସେ ତ ଆକାଶରେ ଆକାଶରେ ଉଡାଇ ନେଇ ପଳାଇଲା । ତଳେ ଥାଇ ମୁଁ ବା କ’ଣ କରିପାରିଥାଆନ୍ତି । ଶେଷରେ ନୈରାଶ୍ୟ ହୋଇ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲି ।
ବଣିଆଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣନ୍ତେ ସାହୁକାର ରାଗିଯାଇ କହିଲା, ତୁ ମୋ ସାଥିରେ ଚାଲବାଜି କରୁଛୁ । ଜାଣିଛୁଟି ମୁଁ କିଏ? ଆଚ୍ଛା ଠିକ୍ ଅଛି । ଏତେ ବଡ଼ ପୁଅକୁ ମୋର କିପରି ଚିଲ ନେଇଗଲା କଚେରୀକୁ ଗଲେ ବଳେ ବୁଝିପାରିବୁ । ଭାବୁଛୁ ତୋ ନିକିତିକୁ ମୂଷା ଖାଇଗଲା ବୋଲି ତୁ ମୋ ପୁଅକୁ ଚିଲ ନେଇଗଲା ବୋଲି ମୋଠାରୁ ଉଦ୍ଧାର ପାଇଯିବୁ ।
ବଣିଆ ଉପରେ ବହୁତ କ୍ରୋଧ ହୋଇ ସାହୁକାର ଯାଇ ରାଜ ଦରବାରରେ ବଣିଆ ବିପକ୍ଷରେ ଅଭିଯୋଗ କରି ବଣିଆ କରିଥିବା ଅପରାଧ ବିଷୟରେ ସମସ୍ତ ଜଣାଇଲା ।
ସଭାରେ ରାଜା ବସି ସବୁକଥା ଶୁଣି ବଣିଆ ଉପରେ ଖୁବ୍ ବିରକ୍ତ ହୋଇଗଲେ । ସାହୁକାରର ଏତେବଡ଼ ପୁଅକୁ ଚିଲ ନେଇଗଲା ଏ କି ପରିକା କଥା । ସବୁ ଅସମ୍ଭବ । ରାଗିଯାଇ ରାଜା ତାଙ୍କର ରାଜକର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ପଠାଇ ବଣିଆକୁ ରାଜସଭାକୁ ଡକାଇ ଆଣି ତାକୁ କୈଫୟତ ମାଗନ୍ତେ ବଣିଆ କହିଲା – ହଜୁର, ମୋର ଯେତେବେଳେ ଅଭାବ ପଡ଼ିଲା ବିଦେଶ ଯିବା ଲାଗି ଅର୍ଥର ଆବଶ୍ୟକ ହେବାରୁ ମୁଁ ମୋର ନିକିତି ବନ୍ଧା ପକାଇ ସାହୁକାରଠାରୁ କିଛି ଅର୍ଥ କରଜ କରିଥିଲି । ବିଦେଶରୁ ଫେରି ଯେତେବେଳେ ସୁଧମୂଳ ମିଶାଇ ସାହୁକାରକୁ ଟଙ୍କା ଫେରସ୍ତ ଦେଇ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ନିକିତି ଫେରାଇବାକୁ କହିଲି ସେତେବେଳେ ସେ ନାରାଜ ହୋଇ କହିଲା – ଏତେଦିନ ହୋଇଗଲା, ତୋ ନିକିତିଟାକୁ ମୂଷା ଯେ କେତେବେଳେ ଖାଇଦେଲା ସେକଥା ମୁଁ ଜାଣିପାରିଲି ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ନିକିତି କେଉଁଠାରୁ ଆଣିଦେବି । ବରଂ ତୁ ଗୋଟିଏ କାମ କରି ସେହି ପଇସାରେ ତୁ ଗୋଟିଏ ନିକିତି କିଣି ଆଣିବୁ । ହଜୁର! ଆପଣ ବିଚାର କରନ୍ତୁ ଯେ ନିକିତିକୁ ମୂଷା ଖାଇଗଲା ଏହା କ’ଣ ସମ୍ଭବ?
ରାଜା ଏଥର ବଣିଆ ଓ ସାହୁକାରଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଲାଗିଥିବା ବିବାଦର ଅସଲ କଥାକୁ ଜାଣିପାରିଲେ । ସେ ସେଙ୍ଗ ସେଙ୍ଗ ଆଦେଶ କଲେ ଯେ ତୁମେ ପ୍ରଥମେ ବଣିଆ ସହିତ ବେଇମାନ କରିଛ ତେଣୁ ଯଥାଶୀଘ୍ର ତାଙ୍କ ନିକିତି ଫେରାଇ ବଣିଆ ଠାରୁ ନିଜ ପୁତ୍ର ନେଇଯିବ ।
ବିଚରା ସାହୁକାର ବଳେବଳେ ବିପଦରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ପଡ଼ିଲା ଓ ମିଥ୍ୟା କଥା କପଟ ଆଚରଣ ଦ୍ୱାରା ରାଜ ସଭାରେ ଅପମାନିତ ହୋଇ ବଣିଆକୁ ତାର ନିକିତିକୁ ଫେରାଇବା ପରେ ନିଜର ପୁଅକୁ ଫେରି ପାଇଲା ।
