ସେ ସିଧା ଯାଇ ବିମଳଙ୍କ ଘରେ ପହଁଚିଲେ । ସେତେବେଳେ ବିମଳ ଜଣେ ରୋଗୀକୁ ପରୀକ୍ଷା କରୁଥାନ୍ତି । ସେ ବାରାନ୍ଦାରେ ଠିଆ ହୋଇ ଉଭୟଙ୍କ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣିଲେ । ବିମଳ ସେ ରୋଗୀକୁ କହୁଥାନ୍ତି, “ତମର ଯାହା ହୋଇଛି, ତାକୁ କ’ଣ ରୋଗ କୁହାଯାଏ? ତମେ ଦୁଇ ଚାରିଦିନ କପାଳରେ ହଳଦି ଲଗାଇ ଶୋଇବ । ସକାଳେ ଲେମ୍ବୁ ପାଣି ପିଇବ । ତା’ପରେ ଦେଖିବ ତମର ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ ।”
ରୋଗୀ କିଛି ନ କହି ସେଠାରୁ ବାହାରି ଆସି ବିଶ୍ୱପତିଙ୍କ ଆଡେ ଅନାଇ ନିଜ ବିରକ୍ତି ପ୍ରକାଶ କରି କହିଲା, “ଅସୁସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ଦୁଇ କୋଶ ବାଟ ଚାଲି ଚାଲି ଆସିବା ମୋର ବୃଥା ହେଲା । ମୋ ବୁଢୀ ଜେଜେମା ଯାହା କହିଥିଲା, ଇଏବି ତ ସେଇଆ କହିଲେ । ଇଏ ପୁଣି କୁଆଡେ ପୁରୀର ବିଶ୍ୱପତିଙ୍କ ପାଖରେ ପାଂଚବର୍ଷ କାଳ ପାଠ ପଢିଛନ୍ତି!”
ବିଶ୍ୱପତି କିଛି ନ କହି ସେ ସିଧା ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଗଲେ । ବିମଳ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦିତ ମଧ୍ୟ ହେଲେ ଓ ତାଙ୍କୁ ସେ ପ୍ରଣାମ କରି ଗୁରୁ ରେମୁଣା ଯାଉଥିବା କଥା ଶୁଣିଲେ । ଗୁରୁ ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁ ସହ ଦେଖା କରିବାକୁ ଚାହିଁବାରୁ ବିମଳ ଗୁରୁଙ୍କୁ ବାଟ ଦେଖାଇ ନେଇଗଲେ ।
ଦେଖିବା ବେଳକୁ ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁ ଘର ପିଣ୍ଡାରେ ଦୁଇ ଚାରିଜଣ ରୋଗୀ ବସିଛନ୍ତି । କେତେଜଣ ପରୀକ୍ଷା କରାଇ ସାରିଲେଣି । ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁଙ୍କ ସହକାରୀ ଔଷଧ ତିଆରି କରୁଥାନ୍ତି ବୋଲି ସେମାନେ ସବୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି । ଘର ଭିତରେ ବିମଳ ପାଖରୁ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଲେଉଟି ଆସିଥିବା ରୋଗୀଟି ସହ ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଥାନ୍ତି ।
ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁ କହୁଥାନ୍ତି, “ତମର ଚିନ୍ତା କରିବାର କୌଣସି କାରଣ ନାହିଁ । ଠିକ୍ ସମୟରେ ଚିକିତ୍ସା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲେ ଏ ରୋଗ ବଢିବାର ଆଉ ଭୟ ନାହିଁ । କଥାରେ ଅଛି ଛୋଟିଆ ବେମାରି ହିଁ ବଡ ବେମାରିର ବାପା । ତେବେ ମୋ ଔଷଧ ବଡ ବେମାରି କଦାପି ମଧ୍ୟ କରାଇଦେବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରୁହ । ଆଚ୍ଛା, ନିଦ କିପରି ହେଉଛି? ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଛ ନା ନାହିଁ?”
ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ବିମଳ ବାରନ୍ଦାରେ ଠିଆ ହୋଇ ହସିଲା ଓ କହିଲା, “ଗୁରୁଦେବ, ତାକୁ ଯାହା ହୋଇଛି, ତାହା ସହ ତା’ ସ୍ୱପ୍ନର କ’ଣ ସମ୍ପର୍କ?”
ଗୁରୁ କହିଲେ “ବାପା! ସ୍ୱପ୍ନର ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ କି ଛୋଟ ବେମାରିରୁ ବଡ ବେମାରି ହୁଏ, ଏ କଥାର ବି କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଦୃଷ୍ଟି କୋଣରୁ ଦେଖିଲେ ବହୁତ ସମ୍ପର୍କ ଅଛି ।”
ବିମଳ ପଚାରିଲେ “ତାହା କିପରି?”
ଗୁରୁ କହିଲେ “ଛୋଟ ବେମାରିରୁ ତ ବଡ ବେମାରି ହୋଇପାରେ, ଏହା ତ ଅସତ୍ୟ ନୁହେଁ? ରୋଗୀ ସହ ଏଭଳି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ଫଳରେ ସେ ତା’ ମନରେ ବିଶ୍ୱାସ ଉପୁଜାଉଛି । ବିଚରା ଦୁଇକୋଶ ଦୂରରୁ ଆସିଛି । ରୋଗର ଯଥାର୍ଥ ଚିକିତ୍ସା ଦରକାର ବୋଲି ତା’ର ବଦ୍ଧମୂଳ ଧାରଣା । ତେଣୁ ତାକୁ ଦୁଇ ଚାରିଟା ପ୍ରଶ୍ନ ନ ପଚାରିଲେ କ’ଣ ଚଳିବ?”
ବିମଳ ପଚାରିଲେ “କିନ୍ତୁ ରୋଗ କ’ଣ ତାହା ଜାଣିବା ପରେ ବି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବା ଦରକାର?”
“ହଁ ଦରକାର । ପ୍ରଥମ କଥା, ତାହା ଦ୍ୱାରା ରୋଗୀର ବିଶ୍ୱାସ ହୁଏ ଯେ ତୁମେ ତା’ର ସବୁକଥା ଠିକ୍ସେ ଶୁଣିଛ ଓ ବୁଝିଛ । ତମେ ପ୍ରଥମ ଦୃଷ୍ଟିରେହିଁ ତା’ ରୋଗ ବୁଝିଯାଇ ଥାଇପାର, କିନ୍ତୁ ତୁମେ ବୁଝିଛ ବୋଲି ଯଦି ତା’ର ବିଶ୍ୱାସ ନହେବ, ତେବେ ତମ ଚିକିତ୍ସା ଯେତେ ଖାଂଟି ହେଲେ ବି ସେ ଉପକାର କମ୍ ପାଇବ । ମନେରଖ, ବିଶ୍ୱାସହିଁ ଅସଲ କବିରାଜ, ତମେ ନୁହଁ କି ତମ ବିଦ୍ୟା ବି ନୁହେଁ ।”
