ଏହା ଶୁଣି ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଟୋଇ ଜଣକ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ । ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହି ସମୟରେ କୁରାଢୀର ଅସଲ ମାଲିକ ଦୌଡି ଦୌଡି ସେଠାରେ ଆସି ପହଁଚି ଗଲା । ସେ କୁରାଢୀ ଧରି ଥିବା ପ୍ରଥମ ବାଟୋଇର ହାତକୁ ଧରିଲା ଆଉ ଗର୍ଜନ କରି କହିଲା – ମୋ କୁରାଢୀକୁ କେଉଁଠାକୁ ନେଉଛ? ବାସ୍ ଚାଲ ମୋ ସହିତ ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ । ନ ହେଲେ ମାରି ତୋର ଗୋଡ ହାତ ଭାଙ୍ଗି ଦେବି । ଚୋର କୋଉଠିକାର?
ଏଥର ପ୍ରଥମ ବାଟୋଇ ବହୁତ ଘାବରାଇ ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଟୋଇକୁ କହିଲା – ମିତ୍ର! ଅଭିକାତ ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଗୁରୁତର ଭାବରେ ଫସି ଯାଇଛୁ । ଆମେ ଯଦି କୁରାଢୀକୁ ନ ଉଠେଇ ଥାନ୍ତୁ ତେବେ ଏହା ଏତେ ବିପତ୍ତିର କାରଣ ହୋଇ ନଥାନ୍ତା ।
ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଟୋଇ ଜଣକ କହିଲା, – ଭଲ କଥା କହୁଛ? କିଛି ସମୟ ଆଗରୁ ତ ଭାରି ଜୋର୍ରେ କହୁ ଥିଲ ନା ଏ କୁରାଢୀ ମୁଁ ପାଇଛି ତେଣୁ ଏ କୁରାଢୀରେ ପୁରା ମୋର ଅଧିକାର । ସେଥିରେ ତୁମର କାଣି କଉଡି ଟିଏବି ଅଧିକାର ନାହିଁ । ଏଥର ଧରା ପଡି ଯିବାରୁ ତୁମେ କହୁଛ କ’ଣ ନା ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଫସି ଯାଇଛୁ । ଏହା କୁହ କି ମୁଁ ନିଜେ ଫସି ଯାଇଛି । ଏଥର ଯାଅ ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆଉ ଶାସ୍ତି ସ୍ୱରୂପ ଜେଲ୍ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କର ।
ପ୍ରଥମ ବାଟୋଇ ଏଥରକ ପୁରାପରି ଚୁପ୍ ହୋଇ ଗଲା । ସେ କେବଳ ଆଖି ଛଳ ଛଳ କରି ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଟୋଇକୁ ଅନାଇ ରହିଲା । ପ୍ରଥମ ବାଟୋଇର ଏଭଳି ବିଚଳିତ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଟୋଇର ଦୟା ଆସି ଗଲା ଏବଂ ସେ କୁରାଢୀର ମାଲିକଙ୍କୁ କହିଲା – ଦେଖ ଭାଇ ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ବାଟୋଇ ତୁମର ଏହି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କୁରାଢୀକୁ ଚୋରି କରି ନାହୁଁ? ଏହି କୁରାଢୀଟିକୁ ତ ଆମେ ରାସ୍ତାରେ ପଡି ଥିବାର ଦେଖିଲୁ । ତେଣୁ ତୁମେ ଆମ ଉପରେ ଚୋରୀର ମିଥ୍ୟା ଆରୋପ ଲଗାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ମୋ କଥା ଶୁଣ ତମ କୁରାଢୀ ତୁମେ ନେଇ ନିଅ ଆଉ ଆମ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ଛାଡି ଦିଅ । କଚେରୀକୁ ଯଦି ଯିବ ତେବେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ହଇରାଣରେ ପଡିବ । ଆମେ ସମସ୍ତେ, ସିଟି ମାରି କୀଳାକୁ ଡାକିଲା ଭଳି ଅବସ୍ଥା ଏଠାରେ ସୃଷ୍ଟି ହେବ । ଆମକୁ ସେଥିରେ କିଛି ମିଳିବ ନାହିଁ । ମିଛରେ ଯାହା ଦୌଡ ଧାପଡ କରିବା ସାର ହେବ ।
ଏହି କଥା କୁରାଢୀ ମାଲିକର ମନକୁ ପାଇଲା । ତେଣୁ ସେ ପ୍ରଥମ ବାଟୋଇକୁ ଛାଡି ଦେଲା ଆଉ କୁରାଢୀ ନେଇ ନିଜ ରାସ୍ତାରେ ସେ ଚାଲି ଗଲା । ତା’ପରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଟୋଇକୁ କହିଲା – କିଛି ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ କି ନିଜ ମିତ୍ର ସହିତ ଛଳ କପଟ କରିବାର ଫଳ ମିଳି ଯାଏ, ଆଉ କିଛି ମିତ୍ର ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁ ମାନେ କି ସୁଖ ସମୟରେ ଭାଗ ନିଅନ୍ତି । ସେମାନେ ଦୁଃଖ ସମୟରେ ଖସି ପଳାନ୍ତି । ତେଣୁ ସେଭଳି ମିତ୍ରଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବା ହିଁ ମଣିଷର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ତେଣୁ ଯେଉଁ ବନ୍ଧୁ ସୁଖ, ଦୁଃଖ ସମୟରେ ସାଥି ହୋଇଥାନ୍ତି ସେମାନେ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ମିତ୍ର ।
