କିନ୍ତୁ ରାଣୀଙ୍କ ଆର ଝିଅଟି ଅସୁନ୍ଦରୀ ବୋଲି ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତାକୁ କେହି ବି ଆଦର କରୁନଥିଲେ; ମାତ୍ର ତାର ଚତୁରୀ ପଣରେ ସମସ୍ତେ ଅଳ୍ପଦିନରେ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । ସେ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବଡ ହେଲା । ପରେ ରାଜା ନିଜେ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟରେ ତାର ପରାମର୍ଶ ଲୋଡିଲେ । ତାପରେ ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ସେ ସାନ ଜେମାଙ୍କର ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିବାକୁ ମିଳିଲା ।
ବଡଜେମା ଅନେକ ଦିନଯାଏଁ ବୁଝିପାରୁ ନଥିଲା ଯେ କାହିଁକି ତାକୁ ଘରେ କି ବାହାରେ କେହି ବି ଆଦର କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଶେଷରେ ସେ ସବୁକଥା ଜାଣିପାରିଲା ।
ସେ ବଡଜେମା ଦିନେ ଅତି ମନ ଦୁଃଖରେ ରାଜନଅର ପାଖ ଜଙ୍ଗଲରେ ଯାଇ ଗୋଟିଏ ଗଛ ମୂଳରେ ପହଁଚିଲା । ଆଖିରୁ ତାର କେବଳ ଲୁହ ବୋହିଯାଉଥାଏ । ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ପାଖ ରାଜ୍ୟ ତଥା ଜଟିଆ ରାଜକୁମାର ସେଠାରେ ଆସି ଉପସ୍ଥିତ ହେଲା । ଜଟିଆ ରାଜକୁମାର ରୂପରେ ଅସୁନ୍ଦର ହେଲେ କ’ଣ ହେବ, ବୁଦ୍ଧି ଓ ଚତୁର ପଣରେ ତାର ନାମ ଚାରିଆଡେ ଡାକ ପଡିଥାଏ । ତେଣୁ ପୁଅ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଇ ବୁଢାରାଜା ଆରାମ୍ କରୁଥାଆନ୍ତି । ରାଣୀଙ୍କର କେବଳ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଚିନ୍ତା, କିପରି ସୁନ୍ଦରୀ ବୋହୂଟିଏ ଘରକୁ ଆଣିବେ; ମାତ୍ର ରାଜ କୁମାରଙ୍କ ରୂପକୁ ଦେଖି କେଉଁ ସୁନ୍ଦରୀ ରାଜକୁମାରୀ ଅବା ବାହା ହବାକୁ ରାଜି ହେବ । ଏଥିପାଇଁ ସେ ରାଜା ଓ ରାଣୀ ବଡ ଦୁଃଖରେ ଥାଆନ୍ତି ।
ସେ ଯାହାହେଉ ସେଦିନ ଜଙ୍ଗଲରେ ଜଟିଆ ରାଜକୁମାର ଗଛମୂଳେ ସୁନ୍ଦରୀ ରାଜକୁମାରୀକୁ ଦେଖି ମନେ ମନେ ସେ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ତା ପାଖକୁ ଯାଇ ଏ ଜଟିଆ ରାଜକୁମାର କହିଲା, ‘ରାଜକୁମାରୀ, ତୁମେ କାନ୍ଦୁଛ କାହିଁକି?’
ଏତେଦିନ ପରେ ରାଜକୁମାରୀ ତା ପାଇଁ ଜଣକର ଏପରି ସହାନୁଭୂତିର ପଦିଏ କଥା ଶୁଣିଲା । ତେଣୁ ହଠାତ୍ ତାର ଆଖିରୁ ଝର ଝର ହୋଇ କେଇ ଟୋପା ଲୁହ ବହି ଆସିଲା । ତାପରେ ସେ ରାଜକୁମାରୀ କହିଲା, “ମୋର ସୁନ୍ଦର ପଣ ହିଁ ଆଜି ମୋତେ କାଳ ହୋଇଛି । ସେତିକି ଛଡା ମୋର ଆଉ କିଛି ବି ନାହିଁ । ମୁଁ ବୋକିଟାଏ ବୋଲି ମୋତେ କେହି ବି ଟିକିଏ ଆଦର କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ମୋ ହାତରେ ପାଠ ଆଦୌ ହେଉ ନାହିଁ କି ମୋର କିଛି ବି ମନେ ରହୁନାହିଁ ।
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେ ଜଟିଆ ରାଜକୁମାର କହିଲା, “ରାଜକୁମାରୀ, ତୁମେ ସତ୍ୟ କର । ଆଜକୁ ଠିକ୍ ବର୍ଷକ ପରେ ଯଦି ତୁମେ ମୋତେ ବିବାହ କରିବ, ତା ହେଲେ ଯାଇ ତୁମର ଏ ବୋକୀପଣିଆ ଚାଲିଯିବ ।”
