ପୁଷ୍କରିଣୀ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଦେଖିଲା ଯେ ତାରି ପରି ଅନେକ ହଂସ ମଧ୍ୟ ପୁଷ୍କରିଣୀ ମଧ୍ୟରେ ବାସ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପରେ ସେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲା କାରଣ ବନ୍ଧୁଗୁଡ଼ିଏ ତାକୁ ମିଳିଗଲେ ।
ଏହାଭାବି ସୁନାପକ୍ଷୀଟି ଯେତେବେଳେ ପୁଷ୍କରିଣୀର ପାହାଚ ଦେଇ ଜଳ ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଲା ସେତେବେଳେ ସୁନା ପକ୍ଷୀଟି ଆଗରୁ ରହୁଥିବା ହଂସମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାଧାପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା । ଏହାଦ୍ୱାରା ସେଠାରେ କଳହର ସୂତ୍ରପାତ ହେଲା ।
ଶେଷରେ ନିରୂପାୟ ହୋଇ ସୁନାପକ୍ଷୀ କହିଲା ଯେ ତାହାହେଲେ ମୋତେ ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ଗୁହାରୀ କରିବାକୁ ହେବ । ସୁନାପକ୍ଷୀ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ସେହି ଗର୍ବୀ ଅହଂକାର ହଂସମାନେ କହିଲେ ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ଗୁହାରୀ କଲେ ରାଜା କେବେ ତୋ କଥା ଶୁଣିବେ ନାହିଁ । ବରଂ ତୋତେ ହତ୍ୟା କରିବାକୁ କହିବେ । ଏହାର କାରଣ ହେଲା ଆମେ ସୁନା ଅଣ୍ଡା ଦେଉ । ଆମ ଦ୍ୱାରା ରାଜା ଧିରେ ଧିରେ ବହୁ ଧନପତି ହେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଆମେ ରାଜାଙ୍କ ଆଖିରେ ବହୁତ ବଡ଼ । ରାଜା କିନ୍ତୁ ତୋ ଗୁହାରୀ ଶୁଣିବେନି । ଆମକୁ ଅନୁରୋଧ କରି କହିବେ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ଏହି ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଧିକାର । ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ପକ୍ଷୀ ଏହି ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସୁନା ଚଢ଼େଇ ସହିତରେ ହଂସମାନଙ୍କର ବହୁଯୁକ୍ତି ତର୍କ ହେଲା, ଅହଂକାର ହଂସମାନେ ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ସୁନା ପକ୍ଷୀଟିକୁ ପୁରାଇ ଦେଲେ ନାହିଁ । ଶେଷରେ ସୁନା ଚଢ଼େଇ ରାଜାଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚି ସମସ୍ତ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ କଥା କହିଲା ।
ଏକଥା ଶୁଣବା ପରେ ରାଜା ଖୁବ୍ ରାଗି ଉଠିଲା । ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ନିଜର ପ୍ରହରୀମାନଙ୍କୁ ଡାକି ବୁଝାଇଦେଲେ ଯେ, ରାଜାଙ୍କର ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ଆଦର କରିବା ତ ବିହିତ ନ୍ୟାୟ, ଏହାର ମାନେ ନୁହଁ ଯେ ଯେଉଁ ରାଜା ସ୍ନେହ ଆଦର ଦେଇ ରାଜ୍ୟ ଚାଳଏ ସେ ରାଜାର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ପ୍ରଜାମାନେ ପାଦଦେଇ ଚାଲିବେ ଓ ହେୟ ମନେ କରିବେ । ତୁମେ ଯାଅ ସେହି ହଂସମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରି ସେମାନଙ୍କର ଅହଂଭାବ ଓ ଗର୍ବକୁ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କରିଦେବ ।
