ବହୁତ ଦିନ ପୁରୁଣା କଥା । ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବରଙ୍କ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଦୁଇଜଣ ବନ୍ଧୁ ବାସ କରୁଥିଲେ । ଦୁହିଁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଖୁବ୍ ମିତ୍ରତା ଥିଲା । ସେହି ଦୁଇଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ମୋତିଲାଲ୍ ଥିଲେ ବ୍ୟବସାୟୀ । ସେହିପରି ରାମଦାସ ମଧ୍ୟ ସାମାନ୍ୟ ନଥିଲେ, ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅମାପ ଧନ ଥିଲା । ସେଥିଲାଗି ଏହି ଦୁଇ ମିତ୍ରଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିବିଡ ଥିଲା ।
ଏମିତି ଏକ ସମୟ ଆସିଲା କି ରାମଦାସ ଓ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ହେଲା କିଛି ଦିନ ନିମନ୍ତେ ସେ ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣରେ ଯିବେ । ଯଦି ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣରେ ଯିବେ ତାହା ହେଲେ ଘରେ ଏତେ ସବୁ ଧନରତ୍ନ ଓ ଏହାକୁ ଜଗି ରଖିବାର ଦାୟିତ୍ୱ ସେ ପୁଣି କାହା ହସ୍ତରେ ଦେଇଗଲେ ଭଲ ହେବ, ଏପରି ବିଚାର ବିମର୍ଷ କରୁଥିବା ସମୟରେ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଭଲକଥାଟିଏ ଢୁକିଲା । ସେ କହିଲେ – ଆମର ଖୁବ୍ ମିତ୍ର ବନ୍ଧୁ ମୋତିଲାଲ୍ । ତାଙ୍କ ଉପରେ ଯେବେ ଆମେ ସେହି ଦାୟିତ୍ୱକୁ ସମର୍ପଣ କରିଯିବା ଏଥିରେ ଆମର ଅସୁବିଧା କ’ଣ ହେବ?
ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର କଥା ରାମଦାସଙ୍କର ମନକୁ ପାଇଲା, ତହୁଁ ସେମାନେ ମୋତିଲାଲ୍ଙ୍କ ସହିତ ଏକଥା ପରାମର୍ଶ ହେଲେ । ବନ୍ଧୁ ଯେତେବେଳେ କହୁଛନ୍ତି ମୋତିଲାଲ୍ କାହିଁକି ମନା କରନ୍ତେ, କଥାରେ ଅଛି ବିପଦ ଆପଦ ସୁଖ ସମ୍ପଦ କାଳେ ଯିଏ ପାଖରେ ଆସି ଠିଆ ହୁଏ ସେହି ହିଁ ପ୍ରକୃତ ମଣିଷର ବନ୍ଧୁ ।
ଏହାପରେ ରାମଦାସ ତୀର୍ଥ ଯିବା ନିମନ୍ତେ ନିଜର ସମସ୍ତ ଜିନିଷପତ୍ର ବନ୍ଧାବନ୍ଧି କରି ସାରି ମୋତିଲାଲ୍ଙ୍କ ହସ୍ତରେ ଗୃହର ଚାବି ଦେଇ ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣରେ ବାହାରି ଗଲେ ।
ଏଥି ମଧ୍ୟରେ ରାମଦାସ ଓ ତାଙ୍କର ସ୍ତ୍ରୀ ନାନା ଦେଶ ଭ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ ବହୁ ତୀର୍ଥସ୍ଥାନ ଗଲେ । ଏହିପରି ଭାବରେ ଭ୍ରମଣ କରୁ କରୁ ରାମଦାସଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ଲାଗିଗଲା । ତା’ପରେ ସେମାନେ ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣ ସମାପ୍ତ କରି ଘରକୁ ଫେରିଲେ ।
