ଦିନକର କଥା । ଦୁଇ ରାଜକୁମାର ଖେଳିବା ଅବସରରେ ସାନରାଣୀଙ୍କ ମହଲ ଆଡେ ଟିକେ ମାଡିଗଲେ । ଏ ପୁଅ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ ସାନରାଣୀଙ୍କର କେତେ ଯେ ଆନନ୍ଦ । ଦୁହିଁଙ୍କୁ କୋଳ କରି ଖାଲି ଗେଲ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ସେ ସାନରାଣୀ । ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ବଡରାଣୀଙ୍କର ଦାସୀ ଆସି ସେଠାରେ ହାଜର୍ । ତାପରେ ସେ ଜୋର୍ କରି ଦୁଇପୁଅଙ୍କୁ ଛଡାଇ ନେଇଗଲା ସେ ସାନରାଣୀଙ୍କଠାରୁ । ସେ ଦାସୀ ଧୀରେ ଧୀରେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇ ଦେଇଗଲା – “ଆଣ୍ଠୁକୁଡା ନଜର ପଡିଲେ ପୁଅ ଦୁହିଁଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ଅମଙ୍ଗଳ ହେବ ।”
ଏତିକି କଥା ଶୁଣି ସେ ସାନରାଣୀ ଖାଲି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅନୁତାପରେ ଭାଙ୍ଗିପଡିଲେ । ଈର୍ଷାରେ ତାଙ୍କର ହୃଦୟ କେବଳ ଜଳିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେହିଦିନୁ ସେ ଆଉ କେବେହେଲେ ବି ପୁଅ ଦୁହିଁଙ୍କ ଆଡେ ମୋଟେ ଚାହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସାନରାଣୀ ଈର୍ଷାରେ ସବୁବେଳେ ସେମାନଙ୍କର ଅମଙ୍ଗଳ ହିଁ ଚିନ୍ତା କରିଛନ୍ତି । ମନକୁ ତାଙ୍କର ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା କିନ୍ତୁ ଆଦୌ ଆୟତ ହୁଏନାହିଁ ।
ଏମିତି ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ଅତୀତ ହୋଇଗଲା । ସେ ରାଜକୁମାର ଦୁହେଁ ଏଣିକି ଯୁବକ । ନାନା ବିଭିନ୍ନ ବିଦ୍ୟା ଓ ଶସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟାରେ ସେମାନେ ନିପୁଣ । ଦିନେ ସେ ଦୁଇଭାଇ ମହାରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ପ୍ରସ୍ତାବ କଲେ – “ପିତା ! ଆମକୁ ଦିଗ୍ବିଜୟ ପାଇଁ ଅନୁମତି ଦିଅନ୍ତୁ । ତାହେଲେ ଯାଇ ଦେଶ ଭ୍ରମଣର ଅନୁଭୂତି ସହିତ ରାଜ୍ୟଜୟର ଗୌରବ ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ମିଳିବ ।”
ରାଜା ବି ତାଙ୍କ ଦୁଇ ସନ୍ତାନଙ୍କର ଯୋଗ୍ୟତା ବିଷୟରେ ନିଃସନ୍ଦେହ ଥିଲେ । ତେଣୁ ପିତାଙ୍କର ଅନୁମତିକ୍ରମେ ଏକ ସେନାବାହିନୀର ନେତୃତ୍ୱ ନେଇ ସେ ଦୁଇ ଭାଇ ବାହାରି ପଡିଲେ । ବିଦାୟ ବେଳରେ ସେ ମହାରାଜ ପରିତ୍ୟାଗସେନ ତାଙ୍କ ଦୁଇପୁଅଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କରି କହିଲେ, “ତୁମେ ଦୁହେଁ ମା’ ଚଣ୍ଡୀଙ୍କର କୃପାରେ ଜନ୍ମ ଗ୍ରହଣ କରିଛ । ବାଟରେ କୌଣସି ବିପଦ ପଡିଲେ ତୁମେ ଦୁହେଁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରିବ । ସେ ହିଁ ତୁମକୁ ରକ୍ଷା କରିବେ ।”
ଏକ ବିଶାଳ ସେନାବାହିନୀର ତ ନେତୃତ୍ୱ ନେଇଥାଆନ୍ତି ଏ ଦୁଇ ରାଜକୁମାର । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ସେମାନେ ପୂର୍ବଦିଗକୁ ମାଡିଚାଲିଲେ । ଯେତେ ରାଜ୍ୟ ସେମାନେ ଅତିକ୍ରମ କଲେ, ସେହି ଦେଶର ରାଜାମାନେ ହେଲେ ନତମସ୍ତକ । ସେହି ଦେଶର ରାଜାମାନେ ଏ ଦୁଇଭାଇଙ୍କ ନିକଟରେ ବଶ୍ୟତା ମଧ୍ୟ ସ୍ୱୀକାର କଲେ । ସେ ଦୁଇ ରାଜକୁମାରଙ୍କ ଦିଗ୍ବିଜୟର କାହାଣୀ ତାଙ୍କ ରାଜଧାନୀ ଇରାବତୀ ନଗରୀରେ ପହଁଚୁଥାଏ । ଏସବୁ ଶୁଣି ସେ ରାଜା ଓ ତାଙ୍କ ବଡରାଣୀଙ୍କର ଆନନ୍ଦ ଆଉ ପୁଣି ଦେଖେ କିଏ? ଏଇଥିପାଇଁ ସେ ରାଜ୍ୟସାରା ଖାଲି ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରାଯାଉଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବରେ କେବଳ ଭାଗ ନ ଥାଏ ସେ ସାନରାଣୀଙ୍କର । କେହି ବି ତାଙ୍କୁ ଆଦୌ ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଦିନକୁ ଦିନ ସେ ସାନରାଣୀ କାବ୍ୟାଳଙ୍କାରା ଈର୍ଷା ଓ କ୍ରୋଧରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡୁଥାଆନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଅଶାନ୍ତି ବି ସେମିତି ଦିନକୁ ଦିନ ବଢି ବଢି ଚାଲିଥାଏ ।
ଦିନେ ସାନରାଣୀ ତାଙ୍କ ମହାମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଡକାଇ ପଠାଇଲେ । ସେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ଥିଲେ ସାନରାଣୀଙ୍କ ପ୍ରତି ଅତ୍ୟନ୍ତ କୃତଜ୍ଞ, କାରଣ ଏକଦା ରାଜାନିଗ୍ରହରୁ ସାନରାଣୀ ତାଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିଥିଲେ ।
ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ଆସି ସେ ସାନରାଣୀଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଜଣାଇ ଡାକିବାର କାରଣ ପଚାରିଲେ । ସାନରାଣୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୋପନରେ ନିଜର ମନୋଭାବ ପ୍ରକାଶ କଲେ । ସନ୍ତାନଗର୍ବିତା ସଉତୁଣୀର ଅଭିମାନ ସେ ଆଉ ମୋଟେ ସହ୍ୟ କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେଥିରେ ରାଜା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କଠାରୁ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଦୂରେଇ ଗଲେଣି । ତେଣୁ ସେ ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି, ଏହାର ଚରମ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବେ ।
