ଏଣେ ସେ ବିନ୍ଧ୍ୟ ଅଂଚଳର ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଦୁଇ ରାଜକୁମାର ଖୁବ୍ ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥାରେ ଏଣେତେଣେ ଖାଲି ବୁଲୁଥାଆନ୍ତି । ଚାରିଆଡେ ତ ଖାଲି ବିପଦ । ରାଜାଙ୍କ ଅନୁଚରମାନେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ବୁଲୁଥିବେ । ଧରାପଡିଲେ ତ ପ୍ରାଣଦଣ୍ଡ ସୁନିଶ୍ଚିତ । ତାଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ବୃଦ୍ଧ ସାମନ୍ତ ନିଜ ପ୍ରାଣ ଦେଲେ ।
ଏହିପରି ଏକ ସଙ୍କଟ କାଳରେ ହଠାତ୍ ରାଜାଙ୍କର ଉପଦେଶ ସେ ଦୁଇରାଜକୁମାରଙ୍କର ମନେପଡିଲା । ସେମାନେ ଦୁହେଁ ଚଣ୍ଡୀଙ୍କର ଅନୁଗ୍ରହରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ହୋଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ ହେବ ବୋଲି ଦୁଇ ରାଜକୁମାର ଶେଷ ନିଷ୍ପତି ନେଲେ ।
ବଡରାଜକୁମାର ଇନ୍ଦୀବର ସେହିକ୍ଷଣି ହିଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିଷ୍ଠାର ସହିତ ଚଣ୍ଡୀଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ । ସେପଟେ ଚଣ୍ଡୀଙ୍କର ଆସନ ବି ଟଳିଲା । ତେଣୁ ସେ ଚଣ୍ଡୀ ଏ ବଡ ରାଜକୁମାରଙ୍କ ଆଗରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ତରବାରୀ ଉପହାର ଦେଲେ । ଚଣ୍ଡୀ କହିଲେ, “ରାଜକୁମାର ! ଏହି ଦୈବୀ ତରବାରୀ ତୁମ ହାତରେ ଥିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛିବି ବିପଦ ତୁମକୁ ବାଧିବ ନାହିଁ ।”
ତାପରେ ସେ ଦୁଇ ଭାଇ ଖୁସି ମନରେ ଆଗକୁ ଚାଲିଲେ । କିଛିଦିନ ବୁଲି ବୁଲି ସେମାନେ ଆସି ପହଁଚିଲେ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ଦୁର୍ଗରେ । ତାର ଚାରିଆଡେ ତ ସୁଦୃଢ ପଥର ପାଚେରି । ଏହି ଦୁର୍ଗର ସିଂହଦ୍ୱାରରେ ବିକଟାଳ ଅସୁରଟାଏ ଜଗି ରହିଛି । ଦୁଇଭାଇଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ ଅସୁର ହଠାତ୍ ସେମାନଙ୍କ ଆଡକୁ ମାଡି ଆସିଲା । କିନ୍ତୁ ଦୈବୀ ତଲୁଆର ଦେଖାଇଲା ମାତ୍ରେ ସେ ଅସୁରଟା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଭସ୍ମ ହୋଇଗଲା ।
ଏଣିକି ଦୁଇଭାଇ ସେ ଦୁର୍ଗ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ଏ ତ ବଡ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କଥା । କୌଣସିଠାରେ ବି କୁଆକୋଇଲିର ଶବ୍ଦ ନାହିଁ । ରାସ୍ତାଘାଟ, ଘରଦ୍ୱାର, ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ନିର୍ଜନ । ସେଠାରେ କୌଣସି ମଣିଷର ଚଳପ୍ରଚଳ ସ୍ୱପ୍ନ ପ୍ରାୟ । ତାପରେ ସେଠାକାର ବଜାର ମଧ୍ୟରେ ଏ ଦୁଇ ଭାଇ ଖାଲି ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସେମାନେ ଦୁହେଁ ଦେଖିଲେ ସେଠାରେ ଅସୁମାରୀ ଜିନିଷ ସଜା ହୋଇଛି । ହେଲେ ସେଠାରେ କେହି କିଣିବାକୁ ନାହିଁ କି ବିକିବାକୁ ବି ନାହିଁ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ଦୁଇ ଭାଇ ବିଚାରିଲେ – ଏଥିରେ କିଛି ରହସ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି । ନଚେତ୍ ଏପରି ଏକ ନଗର ମାନବଶୂନ୍ୟ ହୁଅନ୍ତା ବା କାହିଁକି? କିଛି ବାଟ ଆଗରେ ପଡିଲା ଏକ ବିଶାଳ ରାଜପ୍ରାସାଦ । ସେଠାରେ କାଳେ କାହା ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇପାରେ ! ଏପରି ଭାବି ସେ ଦୁଇ ରାଜକୁମାର ପ୍ରାସାଦ ମଧ୍ୟରେ ପଶିଲେ । ତା ଭିତରେ ପହଁଚି ସେମାନେ ଦେଖିଲେ ଏକ ଖୋଲା ହଲ୍ରେ ବିରାଟ ସୁନ୍ଦର ସିଂହାସନ । ତାରି ଉପରେ ଏକ ଭୟଙ୍କର ଅସୁର ଟିକେ ଘୁମାଇ ପଡିଛି । ତାକୁ ପୁଣି ସେବା କରୁଛନ୍ତି ଦୁଇଜଣ ରାଜକୁମାରୀ ।
ଏତେଦିନପରେ ଦୁଇଜଣ ମଣିଷଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ ରାଜକୁମାରୀ ଦ୍ୱୟ ହଠାତ୍ ଟିକେ ଚମକି ପଡିଲେ । ଏତିକିବେଳେ ସେ ଅସୁରର ନିଦ ବି ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ସମ୍ମୁଖରେ ଦୁଇଜଣ ମଣିଷକୁ ଦେଖି ସତେ ଯେମିତି ସେ ଅସୁର ପାଟିରୁ ଖାଲି ଲାଳ ବୋହିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ଏଥିରେ ସେ ବଡ ରାଜକୁମାର ଆଦୌ କିଛି ଭୟ ନ କରି ଅସୁରକୁ ପଚାରିଲେ – “ଆମେ କେଉଁଠାରେ ଆସି ପହଁଚିଛୁ ।”
