ଥରେ ଜଣେ ସାଧୁ ଏକ ନଦୀରେ ସ୍ନାନ କରୁଥାନ୍ତି । ପ୍ରତିଦିନ ସ୍ନାନ କରିସାରିବା ପରେ ସେ ସାଧୁ ଜଣକ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ କରନ୍ତି । ସାଧୁ ଜଣକ ଧ୍ୟାନ କରିବା ସମୟରେ ହିଁ ଗୋଟିଏ ଲାଲ୍ ବେଙ୍ଗୁଲି ଜୋର୍ରେ ରାବ କରେ । ତେଣୁ ସେ ସାଧୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ଭଗ୍ନ ହୋଇଯାଏ । ଦିନେ ସାଧୁ ଠିକ୍ କଲେ ସେ ଲାଲ୍ ବେଙ୍ଗୁଲିକୁ ଧରି ଉପଯୁକ୍ତ ଶିକ୍ଷା ଦେବେ ।
ଏପରି ଚିନ୍ତା କରି ଦିନେ ସେ ସାଧୁ ଗୋଟିଏ ସୁନା କଳସ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇଗଲେ । ସୁନା କଳସ ଦେଖି ସେ ବେଙ୍ଗୁଲିର ଭାରି ଲୋଭ ହେଲା । ତେଣୁ ସେ ସୁନାକଳସ ଭିତରେ ପଶିଗଲା ବେଙ୍ଗୁଲି । ସାଧୁ କଳସ ଭିତରେ ବେଙ୍ଗୁଲି ପଶିବାର ଦେଖି ସେ କଳସର ମୁହଁ ସେହି କ୍ଷଣି ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ । ତାପରେ ସେ ବେଙ୍ଗୁଲି କଳସ ଭିତରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଲା । ତେଣୁ ଦିନ ରାତି ଖାଲି ସେ ବେଙ୍ଗୁଲି କାନ୍ଦୁଥାଏ । ଦିନେ ସେ ବେଙ୍ଗୁଲି ବହୁତ ନେହୁରା ହୋଇ କହିଲା – ହେ ମହାପୁରୁଷ, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଆଉ କେବେବି ହଇରାଣ କରିବି ନାହିଁ । ମତେ ଏଥର ମୁକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ । ସେ ଲାଲ୍ ବେଙ୍ଗୁଲିର ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସାଧୁଙ୍କର ତା’ଉପରେ ଟିକେ ଦୟା ହେଲା । ତେଣୁ ସେ ସୁନାକଳସ ମଧ୍ୟରୁ ବେଙ୍ଗୁଲିକୁ ବାହାର କରିଦେଲେ । ମାତ୍ର ସୁନା କଳସରୁ ବାହାରିବା ମାତ୍ରକେ ସେ ବେଙ୍ଗୁଲି ହଠାତ୍ ଏକ ସୁନ୍ଦର ଝିଅରେ ପରିଣତ ହୋଇଗଲା ।
