ରାଜା ଅବଶ୍ୟ ନିଜ ବିଚାରରୁ ସତ୍ୟ କଥାଟିଏ କହିଲେ! କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନେ ସେ କଥାକୁ ଗ୍ରହଣ ନକରି ଲୋଭବଶତଃ ସେହିଠାରେ ହିଁ ଓହ୍ଲାଇ ପଡ଼ିଲେ । ହେଲେ ରାଜା ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବଙ୍କ କଥାଟି ସତ୍ୟ ହେଲା । ଖୁଦ ଖାଇବାକୁ ଆସି ପକ୍ଷୀମାନେ ଶିକାରୀର ଜାଲ ମଧ୍ୟରେ ରହିଗଲେ ।
ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବ କହିଲେ ଦେଖିଲ ତ! ମୋ କଥାକୁ ଖାତିର କଲ ନାହିଁ? ବର୍ତ୍ତମାନ ଫଳ କିପରି ଭୋଗିବାକୁ ହେଲା! ଏଥର ଗୋଟିଏ କାମ କର ଏଠି ଏମିତି ପଡ଼ିରହିଲେ ଆମକୁ ଉଦ୍ଧାର ପାଇବାର କୌଣସି ବାଟ ନାହିଁ । ଚାଲ ଆମେ ସମସ୍ତେ ବଳ ଖଟାଇ ଉଡ଼ି ପଳାଇବା । ତେଣିକି ବିଚାର କରିବା ଯେ, ଆମେ କିପରି ଉପାୟ କରିବା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ଏହି ଶିକାରୀ କବଳରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବାକୁ ହେବ ।
ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବର କଥା ସମସ୍ତଙ୍କ ମନକୁ ପାଇଲା । ସମସ୍ତେ ବଳ ଖଟାଇ ଜାଲ ସହ ଉଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଶିକାରୀ ଦୂରରୁ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଆସିଲା ସିନା ହେଲେ ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କୁ ଆୟତ୍ତ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ଶିକାରୀକୁ ନୈରାଶ୍ୟ ହୋଇ ଫେରିଯିବାକୁ ହେଲା ।
ଏହିପରି ଭାବରେ ଅନେକ ପଥ ପକ୍ଷୀମାନେ ଅତିକ୍ରମ କରିଗଲେ । କିଛିବାଟ ଯାଆନ୍ତେ ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବ କହିଲା – ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ଅଛନ୍ତି । ତାହାଙ୍କର ନାମ ହିରଣ୍ୟକ ମୂଷିକ ରାଜା । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଯାଇ ସେହିଠାରେ ଓହ୍ଲାଇ ତାଙ୍କୁ ଆମକୁ ଏଭଳି ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ କହିବା । ସେ ନିଶ୍ଚୟ ନିଜର ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଦାନ୍ତଦ୍ୱାରା ଆମର ଜାଲକୁ କାଟିଦେଲେ ଆମେ ଏହି ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଯିବା ।
ପକ୍ଷୀମାନେ ରାଜା ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବଙ୍କ କଥାମାନି ସେହି ବଣରେ ଯାଇ ଓହ୍ଲାଇଲେ । ସେତେବେଳକୁ ମୂଷିକ ରାଜା ସେହି ଗାତ ମୁହଁରେ ବସିଥିଲା । ସେ ଯେତେବେଳେ ଏମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲା ଭୟପାଇ ଗାତ ଭିତରକୁ ପଳାଇ ଯିବାରୁ ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବ ଗାତ ପାଖକୁ ଯାଇ କହିଲା ହେ ବନ୍ଧୁ! ମୋତେ କ’ଣ ଚିହ୍ନିପାରୁନାହଁ? ମୁଁ ପରା ଚିତ୍ରଗ୍ରୀବ ।
