ସୃଷ୍ଟି ଆରମ୍ଭ ବେଳର କଥା । ସେତେବେଳେ ସବୁପ୍ରାଣୀ ମିଳିମିଶି ଚଳୁଥାନ୍ତି । ଭଗବାନ ସବୁ ପ୍ରାଣୀକୁ ସେମାନଙ୍କର ଆତ୍ମରକ୍ଷା ପାଇଁ କିଛି ନା କିଛି ଅର୍ପଣ କରିଥିଲେ । ଏଇ ଯେମିତି କାହାକୁ ଶିଙ୍ଗ ତ କାହାକୁ ତୀକ୍ଷ୍ନ ନଖ ଓ ଦାନ୍ତ । ହେଲେ କାହା ମନରେ ତିଳେହେଁ ଦୁଃଖ ନଥିଲା । ସମସ୍ତପ୍ରାଣୀ ପରସ୍ପରକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରି ଚଳୁଥାନ୍ତି ।
ମାତ୍ର ଏହି ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ଭିତରେ କଇଁଛ ଥିଲା ବ୍ୟତିକ୍ରମ । ତା’ର ଆତ୍ମରକ୍ଷା ପାଇଁ ତାକୁ କିଛି ମିଳି ନ ଥିଲା । ମାତ୍ର ତା’ର ଧୀର ଚାଲି ଯୋଗୁଁ ସେ ଅନେକ ସମୟରେ ଅନ୍ୟ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆକ୍ରମଣର ଶିକାର ହେଉଥିଲା । ସେତେବେଳେ ସେହି ନିରୀହ କଇଁଛଟି ତା’ର କଠିନ ଖୋଳପା ଭିତରେ ପଶି ରହିଯିବା ଛଡା ଅନ୍ୟ ଉପାୟ କିଛି ନଥିଲା । ଲୋକମାନେ ତାକୁ ଅତି ସହଜରେ ଧରି ନେଇ ଖାଦ୍ୟ ରୂପେ ବ୍ୟବହାର କରି ଦେଉଥିଲେ । ଏଥିପାଇଁ କଇଁଛକୁ ନାନା କଷ୍ଟ ଯାତନା ସହିବାକୁ ପଡୁଥିଲା, କାରଣ ଏହା ଥିଲା ତା’ର କୃତକର୍ମର ଫଳ ।
କୁହାଯାଇଛି ଯେ, କଇଁଛ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଥିବାରୁ ଏଭଳି ଦଣ୍ଡ ସେ ପାଇଛି । ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲିବାର କାରଣ ହେଲା, ସେ ତା’ର ପରିବାରକୁ ସବୁବେଳେ ବୋହି ବୋହି ଚାଲୁଥିବାରୁ ଏପରି ଶିଥିଳ ଗତିରେ ଚାଲୁଛି । ଏହା ଉପରେ କାହାଣୀଟିଏ –
