ବଗ କହିଲା ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୋରି କଥା ଭାବୁଛି । ଏତେ ବଡ଼ ଗଭୀର ପୁଷ୍କରିଣୀ । ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ଭରା ପାଣି ପୁଣି ଶୁଖିଯିବ । ପାଣି ଶୁଖିଗଲେ ମାଛମାନେ ତ ଛଟପଟ ହୋଇ ମରିଯିବେ । ବୁଝିପାରିଲୁ ତ ପୁଅ? ଯାହାର ଆହାର ଏହି ମାଛମାନେ ପୁଷ୍କରଣୀ ଶୁଖିଗଲେ ତ ତାର ମଜା । ଉପରେ ପଡ଼ି ଛଟପଟ ହେଉଥିବା ମାଛମାନେ ତ ଆଉ କୁଆଡ଼େ ଯାଇପାରିବେ? ଏଇମିତି ପଙ୍କ ଉପରେ ପଡ଼ି ଛଟପଟ ହେଉଥିବେ । ଏପରି ଅବସ୍ଥାରେ ବଗକୁ ତ ମାଛମାନଙ୍କୁ ଖାଇବା ଲାଗି ସୁବିଧା ତେବେ ମୋର ତ ଆଉ ମାଛମାନଙ୍କୁ ଖାଇବାର ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ମୋର କେବଳ ଚିନ୍ତା ଏୟା ଯେ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ପୁଷ୍କରିଣୀଟା ଶୁଖିଯିବ, ବିଚରା ମାଛଗୁଡାକ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ଛଟପଟ ହୋଇ ମରିଯିବେ ।
କଙ୍କଡ଼ା ପଚାରିଲା – ବଗ ମଉସା! ଏ ପୁଷ୍କରିଣୀ କାହିଁକି ଶୁଖିଯିବ ଯେ, ମାଛମାନେ ପାଣି ବିନା ଛଟପଟ ହୋଇ ମରିଯିବେ ।
ବଗ କହିଲା – ମୋ କଥାକୁ ଆଉ ବିଶ୍ୱାସ କରିବ କିଏ ? ସେଥିଲାଗି ତ ମନ ମୋର କେଉଁଠାରେ ଲାଗୁନାହିଁ । ଏଠାକୁଆସି ମାଛମାନଙ୍କର ପାଣି ଭିତରେ ଆନନ୍ଦରେ ଖେଳ ଦେଖି ଦେଖି ଚାଲିଯାଏ । ମାଛମାନଙ୍କର ଶତ୍ରୁ ବଗ । ବଗ ଯମପରି ମାଛମାନଙ୍କର ଜୀବନ ନେବାକୁ ଭୁଲେ ନାହିଁ । ତେବେ ମୁଁ ସେହି ଭବିଷ୍ୟତ ବକ୍ତା ପଣ୍ଡିତଙ୍କ କଥାକୁ ଶୁଣି ଆସିବା ପରେ ତୁମ୍ଭକୁ ବା କାହିଁକି ଜଣାନ୍ତି । ଏଥିରେ ମୋର କି ଲାଭ ହେବ ।
କଙ୍କଡ଼ା କହିଲା ମଉସା! ତୁମର ଏହି କଥାକୁ ମୁଁ କିଛି ବୁଝିପାରୁ ନାହିଁ । ଏତେ ବଡ଼ ପୁଷ୍କରିଣୀ ପୁଣି ପାଣିରେ ଭରା । ଏପରି ପୁଷ୍କରିଣୀ ଶୁଖିଯିବ କାହିଁକି?
