ବଗ କହିଲା – ମୋ କଥାକୁ ତୁମ୍ଭେମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବ କି ନାଁ ତାହା ମୁଁ ଜାଣେନା । ତଥାପି କହୁଛି – ଗାଁକୁ ଯାଇଥିଲି । ମୁଁ ଯେଉଁ ଗଛ ଉପରେ ଯାଇ ବସିଲି ଯୋଗକୁ ସେଦିନ ସେହି ବୃକ୍ଷ ମୂଳରେ ବହୁତ ଲୋକଙ୍କର ଗହଳି ଦେଖି ଭାବିଲି ଯେ ୟେତ ଭବିଷ୍ୟତ ବକ୍ତା । ତା’ ପାଖରେ ଆଜି ଗ୍ରାମଟା ସାରା ଲୋକ ଆସି ଜମା ହୋଇଛନ୍ତି କାହିଁକି? ତା’ପରେ କେତେବେଳକେ ଜାଣିଲି ଯେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସେହି ପଣ୍ଡିତ ଭବିଷ୍ୟତ ବକ୍ତା ଗଣନା କରି କହୁଛି । ଆଜିଠାରୁ ବହୁବର୍ଷ ଯାଏ ଏହି ଭୂଖଣ୍ଡରେ ଆଦୌ ବର୍ଷା ହେବ ନାହିଁ । ଅଳପ ଦିନ ମଧ୍ୟରେ କୂପ ପୁଷ୍କରିଣୀ ସବୁ ଶୁଖିଯିବ । ପାଣିଲାଗି ହାହାକାର ପଡ଼ିଯିବ । ଏଠାରେ ଥିବା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ଠାରୁ କ୍ଷୁଦ୍ରାତିକ୍ଷୁଦ୍ର ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଯାଏ ପାଣି ନପାଇ ମରିଯିବେ । ସେହିପରି ଏହି ପୁଷ୍କରିଣୀରୁ ତ ପାଣି ଶୁଖିଯିବ । ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ଥିବା ଏହି ନିରୀହ ମାଛମାନେ ତ ଛଟପଟ ହୋଇ ନିଶ୍ଚୟ ମରିଯିବେ । ପୁଣି ଆଗକୁ ଗୋଟିଏ ଯୁଗ ମଧ୍ୟ ଏ ଅଞ୍ଚଳରେ ବର୍ଷା ହେବ ନାହିଁ ।
ସହଜେ ତ ମାଛମାନଙ୍କର ମୋ ଉପରେ ଭୟ । କାରଣ ମୁଁ ଜଳଜୀବମାନଙ୍କର ଶତ୍ରୁ । ମୋର ଆମିଷ ଭୋଜନ ପ୍ରତି ବିତୃଷ୍ଣା ହୋଇଯାଇଛି । ଏକଥା ସିନା ମୋତେ ବିଶ୍ୱାସ ହେଲେ ଏହି ଜଳଜୀବମାନଙ୍କର କେବେ ବିଶ୍ୱାସ ହେବ ଭାବୁଛୁ । କାରଣ ଏହି ଯମରାଜା କାହାକୁ ଜୀବନ ଦେଇଦେବ ଏପରି ବିଶ୍ୱାସ କାହାର ହେବ? ସେଥିଲାଗି କେବଳ ମନ ଦୁଃଖରେ ମୁଁ ଏଠାରେ ନିରୂପାୟ ହୋଇ ବସିଛି ।
କଙ୍କଡ଼ା ସହିତ ବଗର ଯେତିକି କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲା ତାହା ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟରେ ପୁଷ୍କରିଣୀ ମଧ୍ୟରେ ଖେଳିଗଲା । ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରକେ ସମସ୍ତ ମାଛମାନଙ୍କର ହୋସ ନ ରହିବା ପରି ଅବସ୍ଥାକୁ ପଳାଇ ଆସିଲା । ସେମାନେ ଭୟଭୀତ ହୋଇପଡ଼ିଲେ । ଏହାପରେ ନିରୂପାୟ ହୋଇ କଙ୍କଡ଼ା ପାଖକୁ ଧାଇଁ ଯାଇ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସମସ୍ତ କଥା କହିଲେ – ତାହାହେଲେ ଆମେ ବଞ୍ଚିବା କିପରି । ଏହି ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଜୀବଙ୍କର କ’ଣ କୁଳନାଶ ହେବ । ଏହାପାଇଁ କ’ଣ କିଛି ଉପାୟ ନାହିଁ ।
