ବଗ ମୁଖରୁ ଯେମିତି ଏତିକି କଥା ମାଛମାନେ ଶୁଣିପାରିଲେ ସବୁ ମାଛମାନେ ଆସି ବଗ ନିକଟରେ ଭିଡ଼ ଲଗାଇଦେଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଖରୁ ସେହି ଗୋଟିଏ କଥା ବାହାରିଲା, ବଗ ମଉସା! ଆଗ ମୋ ପ୍ରତି ଦୟାକର । ବଗ କହିଲା – ତୁମେମାନେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅ ନାହିଁ । ମୋର ଦେହରୁ ବଳ ସରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ଏଠାରୁ ଜଣ ଜଣ କରି ନେଇଯିବି । ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଏହି ମୃତ୍ୟୁ କାଳୀନ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିବି ।
ଏହାପରେ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ବଗ ପୁଷ୍କରିଣୀର ସବୁ ମାଛତକ ତା’ର ପିଠିରେ ପକାଇ ନେଇଗଲା ଓ ଦୂରରେ ଥିବା ପାହାଡ଼ ଉପରେ ବସି ମନ ଖୁସିରେ ଖାଇଦେଲା ।
ଏମିତି ନେବା ଓ ଖାଇବା ମଧ୍ୟରେ ପୁଷ୍କରଣୀର ସମସ୍ତ ମାଛକୁ ଶେଷ କରିଦେଇ ଆସି ପୁଷ୍କରିଣୀ କୂଳରେ ବସି ଡାକିଲା – ଆରେ କିଏ କେଉଁଠି ରହିଗଲ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବାହାରିପଡ଼ ।
ସେତେବେଳେକୁ ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ମାଛ ନଥିଲେ । ଶେଷକୁ କଙ୍କଡ଼ାଟି ଥିଲା । କଙ୍କଡ଼ା କହିଲା – ତୁମେ ଦୟା କଲାରୁ ପୁଷ୍କରିଣୀ ସାରା ମାଛମାନଙ୍କର ଜୀବନ ରକ୍ଷାକଲା । ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ମାଛ ନାହାଁନ୍ତି ହେଲେ ମୁଁ ଯେ ରହିଯାଇଛି । ଏବେ ମୋତେ ଟିକେ ଦୟାକର ମଉସା । ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଏ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କର । ମୁଁ କ’ଣ ତୁମ ପାଇଁ କେତେବେଳେ ଉପକାରରେ ଆସିବି ନାହିଁ ।
ବଗ କହିଲା – ମୋର ତ ଉପକାର କରୁଛୁ । ଆଉ ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ କରିବୁ । ତୋରି କଥାକୁ କାଟି ନପାରି ପରା ମୋତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏଠାରୁ ରକ୍ଷାକରିବାକୁ ହେଲା । ହେଲେ ତୁ ବି ଚାଲ୍ ମୁଁ ତୋତେ ନେଇଯାଇ ସେହି ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ଛାଡ଼ିଦେବି ।
