ସେଦିନ କିନ୍ତୁ ବଗର ମନରୁ ଲୋଭ ଛାଡ଼ିନଥିଲା । ମରଣ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ତାକୁ ଦେଖାଗଲା । କେତେ ଦିନଆଉ ପାପା ଲୁଚି ରହିବ, ଦିନେ ନା’ ଦିନେ ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ ପାଇବ ।
ଅତି ଲୋଭରେ କଙ୍କଡ଼ାକୁ ପିଠିରେ ପକାଇ ବଗ ତା’ର ସେହି ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ ଆଗେଇଲା । ଅନେକ ବାଟ ଚାଲିଯିବା ପରେ କଙ୍କଡ଼ା ପଚାରିଲା – ମଉସା! ଆମେ ତ ବହୁତ ଗୁଡିଏ ରାସ୍ତା ଚାଲି ଆସିଲେଣି । ତେବେ ପହଞ୍ଚିବା ଲାଗି ଆଉ କେତେ ବାଟ ରହିଲା!
ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ବଗ ଉଡ଼ୁଛି । ଏଥର କଙ୍କଡ଼ାର କି ଉପାୟ । ଯଦି ମୋ ପିଠି ଉପରୁ ତଳକୁଡ଼େଇଁ ପଡ଼ିବ ତାହାହେଲେ ଯେଉଁ ଜୀବନକୁ ବଞ୍ଚାଇବା ଲାଗି ସେ ମୋ ପିଠିରେ ବସି ଆସିଛି ତା’ର ସେହି ମରଣଟି ହେବ । କଙ୍କଡ଼ା କଥାରେ ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ହସି ବଗ କହିଲା – ବାୟା ହୋଇଲୁଣି କି ପୁଅ । ବୁଢ଼ା ହୋଇଯିବାରୁ ସିନା ମୁଁ ମାଛମାନଙ୍କୁ ଧରି ଖାଇପାରୁନଥିଲି । ହେଲେ ବୁଦ୍ଧି ତ ଥିଲା । ସେହି ବୁଦ୍ଧିବଳରେ ଏ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ସକ୍ଷମ ହେଲି । ସବୁ ମାଛଙ୍କୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଏହି ପାହାଡ଼ ଉପରକୁ ଆଣି ଖାଇ ସାରିଛି । ଏବେ ତ ତୋର ପାଳି ପଡ଼ିଲା । ଆଉ କିଛି ସମୟ ପରେ ତୋର ମଧ୍ୟ ପ୍ରାଣ ମୋ ହାତରେ ଯିବ । ଆରେ ପୁଷ୍କରିଣୀରେ କ’ଣ ଆଉ ମାଛ ଅଛନ୍ତି । ମୁଁ ପୁଣି ଖାଇଥାନ୍ତି କ’ଣ? ଶେଷରେ ପରା ତୋର ପାଳି ପଡ଼ିଲା ।
କଙ୍କଡ଼ା କହିଲା – ତାହାହେଲେ ଠିକ୍ ଅଛି ମଉସା । ପାପ, ଅସତ୍ୟ ତ ସବୁଦିନ ସରଳ ଭାବରେ ଯାଇ ନଥାଏ । ପାପୀକୁ ଦିନେ ନା ଦିନେ ଉପଯୁକ୍ତ ଦଣ୍ଡ ମିଳିଥାଏ । ତୁ ସିନା ନିରୀହ ମାଛ ଗୁଡ଼ାଙ୍କୁ ଧରି ଖାଇଗଲୁ ଏଥର ତ ମୋ ହାବୁଡ଼େ ପଡ଼ିଛୁ । ତୋତେ ମୁଁ କିପରି ଛାଡ଼ିଦେବି ଭାବୁଛୁ । ଏହା କହି କଙ୍କଡ଼ା ବଗର ଗଳାକୁ ତାର ଦୁଇ ବୁଢା ଗୋଡରେ ଏମିତି ଚାପି ଧରିଲା ଯେ ବଗ ଆଉ ଯାଏ କୁଆଡେ? ତହୁ ବଗ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ କହିଲା ମୋତେ ତୁ ଛାଡିଦେ ।
