“ବେଶ୍! ଆମେ ଆଗରୁ ସନ୍ଧାନ ପାଇ ଏହି ଚିଜ ଅପେକ୍ଷାରେ ରହିଥିଲୁ ।” ସିପାହୀମାନେ ଏହା କହିଲେ ଓ ତାକୁ ସେମାନଙ୍କ ହାକିମ ପାଖକୁ ନେଇଗଲେ । କ’ଣ ବିଚାର ହେଲା, କାହା ଘରୁ ଚୋରି ହୋଇଥିଲା, ସେସବୁ ପ୍ରଭାକର କିଛିବି ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଦୁଇବର୍ଷ କାରାଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବାକୁ ହେଲା । ତେବେ କାରାବାସ ଭିତରେ ସେ ଜଣେ ଅଭିଜ୍ଞ ଲୋକଠୁଁ ନାନା ପ୍ରକାର ଚାଷ ପ୍ରଣାଳୀ ଶିଖିଲା । ଦଣ୍ଡିତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କୁ କାମ କରିବାକୁ ପଡୁଥାଏ । ଏଣୁ ତାକୁବି କ୍ଷେତରେ କାମ କରିବାକୁ ହେଲା । ସେ ତା’ର ସେହି ଶୁଭେଚ୍ଛୁ ବ୍ୟକ୍ତିଠାରୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଜ୍ଞାନ ଲାଭ କଲା ।
ପ୍ରଭାକର ତା’ କାହାଣୀ ଏତିକିରେ ଶେଷ କଲା ଓ ହସିଲା ।
ସୁପ୍ରିୟା ପଚାରିଲା “ଆପଣ ଆପଣଙ୍କ କାରାବାସ କଥା ଆମ ଘରେ କାହିଁକି କହିଲେ ନାହିଁ?”
ପ୍ରଭାକର ବୁଝାଇ କହିଲା “କହିବି କହିବି ବୋଲି ସଙ୍କୋଚରେ ଆଉ କହି ପାରିଲି ନାହିଁ । ସେଇଥିପାଇଁ ତ ମୁଁ ସେ ଲୋକଟିକୁ ତୁମ ଘରକୁ ପଠାଇ ତା’ଦ୍ୱାରା କଥାଟି କୁହାଇଦେଲି । ପରେ ଯେପରି ଏଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ବା ତୁମ ବାପାଙ୍କୁ ଅନୁତାପ କରିବାକୁ ନ ହୁଏ!”
“ଓଃ, ତେବେ ସେ ଲୋକଟିକୁ ଆପଣ ପଠାଇଥିଲେ?” ଏହାପରେ ସୁପ୍ରିୟା ମଧ୍ୟ ଏଥର ହସିଲା ।
ସୁପ୍ରିୟା ସେଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଆସି ଘରେ ପହଁଚିବାର ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ରଘୁସିଂହ ଆସି କହିଲେ, “ଆରେ ଝିଅ, ସେ ହୁବୁଲି ବର ବିଷୟରେ କଥା ଆଜି ପକା ହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କିଛି ଯୌତୁକ ଚାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ କହିଛି ଆଗାମୀ କାଲି କହିବି । ଭାବୁଛି ଏ ଘର ବିକିଦେବା । ତୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ ମୋର ଆଉ ଏ ଘର କ’ଣ ବା ଦରକାର? କେଉଁଠି ହେଲେ ମୁଁ ଚଳିଯିବି ।”
ସୁପ୍ରିୟା ଦୃଢ କଣ୍ଠରେ କହିଲା “ବାପା! ସେକଥା ଅସମ୍ଭବ । ତୁମେ ପ୍ରଭାକର ସହ କଥା ପକା କର ।”
ରଘୁସିଂହ ଟିକିଏ ସଙ୍କୋଚ କରି କହିଲେ, “ଝିଅ ପ୍ରଭାକର ଭଲ ପିଲା । ହେଲେ ସେ ତ ଥରେ କାରାଗାର ଯାଇଥିଲା… ।”
“ବାପା, ମୁଁ ତ ସେକଥା ଜାଣେ ।” ଏହା କହି ସୁପ୍ରିୟା ସବୁ ଗପିଲା ।
ରଘୁସିଂହ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲେ, “ବେଶ୍ କଥା, ତୋ ମତରେ ମୋ ମତ!”
ସୁପ୍ରିୟା ପଚାରିଲା “ବାପା, ପ୍ରଭାକର ଚୋର ନା ଯିଏ ଯୌତୁକ ମାଗୁଛି ସିଏ ଚୋର?”
ରଘୁସିଂହ ହସି କହିଲେ, “ବାସ୍ତବିକ୍, ଏହା ଭାବିବାର କଥା ।”
