ବର୍ତ୍ତମାନ ତାହାର ଭୟଙ୍କର ବିକଟାଳ ରୂପ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ସମ୍ଭାଳି ପାରିବତ? ଯେଉଁମାନେ ତାହାକୁ ଦେଖି ହସୁଥିଲେ, ଆଖିଠାର ମାରି ମଜା ଦେଖୁଥିଲେ, ଟାହି, ଟାପରା, ରଙ୍ଗ ରହସ୍ୟ କରି କୁରୁଳୁଥିଲେ । କୁଜୀ ପ୍ରେତ ରୂପରେ ବାହାରିଲା ମାତ୍ରେ ଆଗ ସେହିମାନଙ୍କୁ ଆମ୍ପୁଡି, କାମୁଡି, ଝୁଣି, ବିଦାରି ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା ନାରଖାର କରିପକାଇବ । କୁହ, ଯେବେ ତୁମେମାନେ ରାଜି ତ ତେବେ ମୁଁ ଇ’ଛୁଣିକା କୁଜୀକୁ ତୁମମାନଙ୍କର ସାମନାକୁ କାଢିଆଣିବି । ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଦେଖଣାହାରୀ ସମସ୍ତେ କହି ଉଠିଲେ – “ନାଇଁ ବାବା ନାହିଁ, କୁଜୀକୁ ଆମର ଆଉ ଦେଖିବା କିଛିବି ଦରକାର ନାଇଁ । ତୁମେ ତାହାକୁ ଚଂଚଳ କାଢିନେଇ ଉଆସ ବାହାରେ ମଶାଣିରେ ସେ ପେଡିଟା ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ଆସିବଟି ।”ଏକଥା ଶୁଣି ସେ କୁଜା କହିଲା – “ଏଇ ହେଉଛି ଦୁନିଆର ଚଳଣି – ସମସ୍ତେ ସୁଖର ସାଥି । ଯେ ତୁମକୁ ଦଣ୍ଡେ ଆନନ୍ଦ ଦେବାପାଇଁ ସଜହୋଇ ପେଡିରେ ପଶି ତା ଜୀବନ ଗଲା, ତୁମେ କହିଲ ତାହାକୁ ଚଂଚଳ ନେଇ ମଶାଣୀରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଆସ । ହାଇରେ ବିଧାତା!” ରାଣୀ ଭାନୁମତୀ କହିଲେ – କିଆଁ? ତୁମେ ତୁମର କୁହୁକ ବିଦ୍ୟା ବଳରେ କୁଜୀକୁ ବଂଚାଇଦେଉନ । ତା’ପରେ ତମେ ଦି’ ପ୍ରାଣ ଏକାଠି ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଖରେ ଚଳିବ ।” କୁଜା କହିଲା – ହଁ… ଜେମା ଦେଈ, ସେତିକି ନ କଲେ ମୋ କୁହୁକ ବିଦ୍ୟାର କରାମତି କିଏ ବା କେମିତି ଜାଣିବ । ଆଉ କୁଜୀକୁ ନ ବଂଚାଇଲେ ମୁଁ ପୁଣି ବଂଚିବି କେମିତି? ୟା କହି କୁଜା ପୁଣି ଚାରିପଟା ଘେରା ଖାଇ ଢୋଲକ ପିଟିପିଟି ଧୂଳି ଉଡାଇ କହିଲା – ଯା’ଲାଗିଯା’ ,… ଯା’ଲାଗିଯା’ … ଯା’ଲାଗିଯା’ ।” ପୁଣି ସେ କହିଲା –
“ଯା’ରେ ଭେଳିକିଯା’, କୁଜୀକୁ ଘେନିଆ’ ।
ରଙ୍ଗ ଛିଟଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ଖାସା, କୁଜୀ ହୋଇଥିବ ବେଶଭୁଷା ।
ଗହଣା ଗାଣ୍ଠିରେ ସଜହୋଇ, କୁଜୀ ଆସୁ ପ୍ରାଣେଶ୍ୱର କହି ।
ତା’ବିନା ନୁହେଁ ମୋ ଆନଗତି, ନେତ୍ରସମ୍ପତ୍ତି ସେ ମୋର ସାଥୀ ।
ଯା’ରେ ଭେଳିକିଯା’ ବେଗେ, କୁଜୀକୁ ଆଣିବୁ ଏଇଲାଗେ ।
ଆ’ … ଲୋ କୁଜୀ ଆ’ …, ମୋ ଘରଣୀ ହୋଇ ଥା… ।”
ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ବାହାର ଉଆସ ଆଡୁ ଭଲ ଲାଲଛିଟ ଶାଢୀଟିଏ ପିନ୍ଧି ଦେଶୀ ଗହଣାଗାଣ୍ଠି ଯଥା ସିନ୍ଥିରେ ମାଙ୍ଗସରି, କପାଳରେ କେତକି, କାନରେ ଗଣ୍ଠିଆ ବାଉଳୀ, ନାକରେ ଦଣ୍ଡୀ, ବସଣୀ, ନୋଥ, ଗଳାରେ ସୋରିଷିଆ, ମଲ୍ଲୀ କଢିମାଳ, ବେକରେ ଚାପସରୀ, ହାତରେ ଖୁଡୁ ପଇଂଚି, ବଟଫଳ, ବାହାରେ ଅନନ୍ତତାଡ, ଅଂଟାରେ ଚନ୍ଦ୍ରହାର, ପାଦରେ ପାହୁଡ, ବାଙ୍କିଆ ନାଇ ଅପୂର୍ବ ବେଶଭୁଷା ହୋଇ କୁଜୀ ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସି କୁଜା ପାଖକୁ ଆସିଲା ।