ନନ୍ଦ ରାଜା ସେତେବେଳେ ଘରେ ନଥିଲେ । ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳେ ଦୂରରୁ ସେ ଦେଖିଲେ ଶଗଡଟି ଭାଙ୍ଗି କାଠଗଦା ହୋଇ ପଡିଛି । ରାକ୍ଷସ ମରି ଶୋଇଛି । ସେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ବେଳେ ବେଳେ ଯଶୋଦା ଶଗଡ ଛାଇରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଶୁଆନ୍ତି । ଏଣୁ ସେ ମଧ୍ୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ସେ ସମସ୍ତିଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “କୃଷ୍ଣର କ’ଣ ହେଲା, ସିଏ ବଂଚିଛି ତ?” ଗୋଟାଏ ବିପଦ ପରେ ପୁଣି ଆଉ ଗୋଟାଏ ବିପଦ । ନନ୍ଦ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଘରକୁ ଦୌଡିଲେ । କୃଷ୍ଣ ଭଲରେ ଅଛି ଜାଣି ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହେଲେ । ଖାଲି ସେତିକି ନୁହେଁ ଶିଶୁ କୃଷ୍ଣର ପାଦ ବାଜି ଯେ ଶକଟଟି ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି ଓ ଅସୁର ମରିଛି ଏହି ଅଲୌକିକ ଘଟଣା ଅନୁଧ୍ୟାନ କରି ସେ ମନେ ମନେ କୃଷ୍ଣରୂପୀ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ବାହ୍ୟ ଭାବରେ ଜଣେ ସ୍ନେହମୟ ପିତାର ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କରି ସେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୋଳକୁ ନେଇ ବହୁତ ଆଦର କଲେ । ଏଣିକି ଗୋପପୁରର ଆବାଳବୃଦ୍ଧବନିତା ଶିଶୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଯେପରି କୌଣସି ବିପଦ ନ ପଡେ ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ସଜାଗ ହୋଇ ରହିଲେ ।
ଏଇଭଳି ଭାବରେ ନାନା ବିପଦ ମଧ୍ୟରେ କୃଷ୍ଣ କ୍ରମେ ବଡ ହେଉଥା’ନ୍ତି । ବର୍ଷକର ହୋଇଯିବାରୁ ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ କାନ୍ଥବାଡ ଧରି ଚାଲି ଶିଖିଲେ । ଶିଶୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମଧୁର ବାଳଲୀଳା ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଖୁବ୍ ମୁଗ୍ଧ ହେଉଥା’ନ୍ତି । ମାତା ଯଶୋଦା ଶିଶୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦୁଧ, ଦହି, ଲବଣୀ, ଘିଅ ସବୁ ଖୁଆଉଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣ ସର୍ବଦା ଲବଣୀ ଖାଇବା ପାଇଁ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଗୋପୀମାନେ ଲବଣୀ ନ ଦେଲେ କୃଷ୍ଣ ସେମାନଙ୍କ ଶାଢୀର ଅଂଚଳ ଧରି ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ବହୁତ ହଟ ଲଗାନ୍ତି । ପାଦରେ ନୁପୂର; ମଥାରେ ଛୋଟ ଛୋଟ ବାଳରେ ଚୁଟି କରାହୋଇ ତହିଁରେ ମୟୁରଚନ୍ଦ୍ରିକାଟିଏ ଖୋସା ହୋଇଥାଏ, ତାଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗରେ ନାନା ପ୍ରକାରର ରତ୍ନ ଅଳଙ୍କାର ଶୋଭା ପାଉଥାଏ । ସେ ମଧୁର ମୋହନ ମୂର୍ତ୍ତି ଯିଏ ଦେଖେ ସେ ତା’ ଆଖି କେବେବି ସେଠାରୁ ଫେରାଇ ପାରୁ ନଥାଏ । ଲବଣୀ ଖାଇବା ପାଇଁ ସେ ବହୁତ ଥର ହଟ ଲଗାନ୍ତି ପୁଣି ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଅନୁରୋଧରେ ସେ ତାଙ୍କ ଗୋଡରେ ଘୁଙ୍ଗୁର ପିନ୍ଧି ଖୁବ୍ ନାଚ ବି କରନ୍ତି । ଏସବୁ ମଧୁରଲୀଳାମୃତ ପାନ କରି ସାରା ଗୋପପୁର ବେଶ୍ ଆନନ୍ଦରେ ଥାଏ ।
ଲବଣୀ ପାଇଲେ କୃଷ୍ଣ ଯେପରି ସାରା ସଂସାରକୁ ତାହା ବାଂଟିବେ । ତାଙ୍କ ହାତରୁ ଲବଣୀ ଟିକିଏ ପାଇବାକୁ କେବଳ ଯେ ଗୋପବାଳକମାନେ ଦୌଡୁଥା’ନ୍ତି ସେତିକି ନୁହେଁ ପଶୁପକ୍ଷୀମାନେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଦୌଡି ଆସନ୍ତି । ଲବଣୀ ଯଥେଷ୍ଟ ନ ମିଳିଲେ ସେ ଅନ୍ୟ ଗୋପବାଳକମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସାଥିରେ ଧରି ଗୋପାଳମାନଙ୍କ ଘରେ ପଶି ଚୋରୀ କରନ୍ତି, ହାଣ୍ଡି ଭାଙ୍ଗନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ‘ଲବଣୀ ଚୋର’ ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଡାକିଲେ ।
ତାଙ୍କ ଲୀଳାର କୌଣସି ଅନ୍ତ ନାହିଁ । ସେ ଲୀଳାର ମାଧୁରୀ ଗୋପବାସୀଙ୍କ ହୃଦୟକୁ ପ୍ରତିକ୍ଷଣରେ ପ୍ଳାବିତ କରୁଥାଏ । ସେ ନୁପୂର ପିନ୍ଧି ନାଚନ୍ତି, ମୟୁରମାନେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ସହ ତାଳ ଦେଇ ନାଚନ୍ତି । ସେ ପଶୁପକ୍ଷୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନିର୍ଭୟରେ ଖେଳି ବୁଲନ୍ତି । ସେମାନେ କିଛି ନ ବୁଝିଲେ ମଧ୍ୟ ଜଗତକର୍ତ୍ତା ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଏତେ ପାଖରେ ପାଇ ଦିବ୍ୟ ଉଲ୍ଲାସରେ ନାଚି ଉଠନ୍ତି । ଗୋପବାଳକମାନେ ତ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଛାଡନ୍ତି ନାହିଁ । ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଘରେ ପଶି ହାଣ୍ଡି ଭାଙ୍ଗି ଲବଣୀ ଆଣି ବାଂଟି ଦିଅନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଆଦୌ ରାଗି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କେତେବେଳେ ବା ସାଧାରଣ ଶିଶୁ ପରି ସେ କାନ୍ଦନ୍ତି, କେତେବେଳେ ବା ହସନ୍ତି, ଆଉ ପୁଣି କେତେବେଳେ ନାନା ହଟ ଲଗାଇ ଗୋପୀଗୋପାଳଙ୍କୁ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତଥାପି ସେ ସମସ୍ତିଙ୍କର ପ୍ରିୟ ।
କୃଷ୍ଣ ଯେତେ ଯେତେ ବଡ ହେଲେ ତାଙ୍କର ଦୁଷ୍ଟାମି ମଧ୍ୟ ଦିନକୁ ଦିନ ସେତେ ସେତେ ବଢିଲା । କିନ୍ତୁ ତଥାପି ବି ସେ ସମସ୍ତିଙ୍କର ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ କୃଷ୍ଣ ଯାହାକୁ ଦିନେ ନ ଦେଖିଲେ ସାରା ଗୋପପୁର ପାଗଳ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା । ତାଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟ ଏକ ସାଧାରଣ ବାଳକର କାର୍ଯ୍ୟ ନଥିଲା । ତାଙ୍କ ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତି, ଦିବ୍ୟ ତେଜ- ଓ ମଧୁର ଲୀଳା, ଏସବୁ ସମଗ୍ର ଗୋପପୁରକୁ ଅତି ନିବିଡ ଭାବରେ ଆକୃଷ୍ଟ କରି ରଖିଥାଏ । ବାଳକ କୃଷ୍ଣ ଯେପରି ସମସ୍ତିଙ୍କର ଜୀବନ ଥିଲେ, ଠିକ୍ ସେହିପରି ସେ ସମସ୍ତିଙ୍କର ପ୍ରିୟାଦପି ପ୍ରିୟ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ ।
ବିଶେଷ ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ:- କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ କେବଳ ମନଗଢା ବା କଳ୍ପନା ଭାବଧାରା ଦ୍ୱାରାହିଁ ପ୍ରତିବେସିତ। କିଛି କାହାଣୀରେ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ସତ୍ୟତା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ମନଗଢା କଥା ଦ୍ୱାରା ବର୍ଣ୍ଣିତ ଏବଂ ବଢ଼େଇ ଚଢେଇ ଲିଖିତ । ଯଦି କୌଣସି କାହାଣୀରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଧାର ନଥାଏ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍। ଅନ୍ୟ କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଗୁଡିକ ଜାତି, ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ, ତର୍କ ହୀନତା, ଧର୍ମ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ପ୍ରଚାର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଲିଖିତ ଧୁର୍ତ୍ତ ଗପ ତେଣୁ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିର କାଳ୍ପନିକସ୍ତର ବାସ୍ତବିକତା ସହ ମେଳନଖାଏ ଏବଂ ଅନ୍ଧବିସ୍ଵାଶର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଅଜ୍ଞାନତାର ଜନନୀ ହୁଏ ତେବେ ଏହାକୁ ମାନସିକ ବିକୃତତା କୁହାଯାଏ ।
