ବୀରମହାରାଜପୁର ବୋଲି ଗୋଟିଏ ଛୋଟିଆ ଗାଁ ଥିଲା । ସେହି ଗାଁରେ ଗୋଟିଏ ସାପୁଆ କେଳାର ପରିବାର ରହୁଥିଲା । ସାପୁଆ କେଳା ରାସ୍ତା ଘାଟରେ ସାପ ଖେଳ ଦେଖାଇ ଯାହା ପଇସା ଆଣେ ସେତିକି ପଇସାରେ ତା ଘର ଚଳେ । ସେ ସାପୁଆ କେଳାର ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଝିଅ ଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ସାପୁଆ କଳା ସର୍ବଦା ତା ଝିଅର ବାହାଘର କଥା ଭାବି ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା ।
ଦିନକର କଥା । ଗାଁ ଜମିଦାରଙ୍କ ଘରେ ଡକାୟତି ହେଲା । ଶହେ ଡକାୟତ ଜମିଦାରଙ୍କ ଘରୁ ସବୁ ଟଙ୍କା ସୁନା ଗହଣା ଲୁଟି ନେଇଗଲେ । ତାପରେ ସେ ଜମିଦାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଦରିଦ୍ର ହୋଇଗଲେ । ସେ ଜମିଦାରଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ ଥିଲା । ସେ ପୁଅ ନାଁ ଥିଲା ଶଶାଙ୍କ । ଶଶାଙ୍କ ଜଣେ ଚତୁର ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଯୁବକ ଥିଲେ । ଦିନେ ଶଶାଙ୍କ ସାପୁଆ କେଳା ଝିଅକୁ ଦେଖିଲେ । ସେ କେଳା ଝିଅର ଏପରି ରୂପ ଦେଖି ଶଶାଙ୍କ ତାଙ୍କୁ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲେ ।
ମାତ୍ର ଏଥିରେ ଜମିଦାର ଗୋଟିଏ ସର୍ତ୍ତ ରଖିଲେ । ଯଦି ସାପୁଆ କେଳା ମୋର ଲୁଟ୍ ହୋଇଯାଇଥିବା ସମସ୍ତ ଟଙ୍କା ସୁନା ଗହଣା ଡକାୟତଙ୍କ ଠାରୁ ଆଣିପାରିବ ତା ହେଲେ ଯାଇ ମୁଁ ମୋ ପୁଅ ଶଶାଙ୍କର ବାହାଘର ସେ କେଳାର ଝିଅ ସହିତ କରିଦେବି । ଏକଥା ଶଶାଙ୍କ ସାପୁଆ କେଳାକୁ କହିଲା । ତାପରେ ସେ ସାପୁଆ କେଳା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଚିନ୍ତାରେ ପଡିଗଲା । ବାପାଙ୍କର ଚିନ୍ତାର କାରଣ ଝିଅ ବି ଜାଣିପାରିଲା । ତେଣୁ ସେ ଝିଅ କହିଲା କିଛି ବ୍ୟସ୍ତ ହେବା ଦରକାର ନାହିଁ । ସମୟ ଆସିଲେ ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ ।
