ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ କୂପ ଥିଲା । ସେହି କୂପରେ ଗଙ୍ଗଦତ୍ତ ନାମକ ବେଙ୍ଗରାଜ ବାସ କରୁଥିଲେ । ଦିନକର କଥା ଯେ ହଠାତ୍ ତାହାଙ୍କର ପ୍ରଜାମାନେ ତାଙ୍କ ସହ ଆଚରଣ ମନ୍ଦ ଭାବରେ କରିବାରୁ ସେ ଦୁଃଖିତ ହୋଇପଡ଼ିଲା । ସେଥିଲାଗି ସେ ସେହିଦିନ କୂପ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ବାହାରକୁ ଆସି ଚିନ୍ତା କଲାଯେ, ଏପାରି ଥାଇ ସେ ତାର ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ ଏପରି ପାନେ ଓଷଧ ଚଖାଇବ ଯେ ବଳେ ବଳେ ଠିକ୍ ପଥକୁ ପ୍ରଜାମାନେ ପଳାଇ ଆସିବେ ।
ସେହିପରି ଚିନ୍ତାଟିଏ ମନ ମଧ୍ୟକୁ ନେଇ ବାହାରେ ବେଶ୍ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବା ସମୟରେ ସେ ଦେଖିଲା ଯେ କିଛି ଦୂରରେ ସାପ ଗୋଟିଏ ଗାତ ମଧ୍ୟକୁ ପଶୁଛି । ତାହାକୁ ଦେଖି ଗଙ୍ଗଦତ୍ତ ଭାବିଲା ଯେ ଏହି ସାପଟିକୁ ଯଦି କଳ କୌଶଳ କରି ଏଇ କୂପ ମଧ୍ୟକୁ ନେଇ ଯାଆନ୍ତି ତାହାହେଲେ ସାପଦ୍ୱାରା ହିଁ ମୋର ଶତ୍ରୁମାନେ ନିପାତ ହୋଇଯାଆନ୍ତେ ।
ତା’ପରେ ବେଙ୍ଗ କିଛି ଦୂର ସାପ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଯାଆନ୍ତେ ସାପର ମଧ୍ୟ ଏହି ବେଙ୍ଗକୁ ଦେଖି ତାର ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହି ପଡ଼ିଲା । ସେତିକିବେଳେ ବେଙ୍ଗକୁ ଗୋଟିଏ ଲମ୍ବା ନମସ୍କାର ଜଣାଇ କହିଲା ମୋର ନାମ ଗଙ୍ଗଦତ୍ତ । ମୁଁ ଏଠାକାର ସମସ୍ତ ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କର ରାଜା ଅଟେ । ମୋର ଆଜି ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ହେଉଅଛି ଯେ ତୁମ ସହ ବନ୍ଧୁତା କରନ୍ତି । ସେଥିଲାଗି ବହୁ ପରିଶ୍ରମ କରି ଏଠାକୁ ଆସିଥିଲି ।
ଏଠାରେ ବେଙ୍ଗକୁ ଦେଖି ସାପ ଭାବିଲା ଏହି ବେଙ୍ଗ ତ ମୋର ଶତ୍ରୁ । ବେଙ୍ଗ ଯାହା କହୁଛି ତାହା ତ ନିଶ୍ଚୟ ଅସମ୍ଭବ । ତାହାହେଲେ ବେଙ୍ଗ କ’ଣ କିଛି ଗୋଟାଏ ପ୍ରତାରଣାର ରାସ୍ତା କରି ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଅଛି । ତାହାନହେଲେ ନିଆଁ ଆଉ ପାଣି, ପୁଣି ବନ୍ଧୁତା କେଉଁଠାରେ କଲେଣି । ସେହି କଥା ହିଁ ସାପ ଗଙ୍ଗଦତ୍ତକୁ କହିବାରୁ ଗଙ୍ଗଦତ୍ତ ହକିଲା, ହେ ନାଗ ଦେବତା! ମୁଁ ଏକଥା ଆଗରୁ ଜାଣିଥିଲି ଯେ ଏହା ତ ବିଚାର ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅସଙ୍ଗତ ଏବଂ ଅସମ୍ଭବ । ତେବେ ମୋର ତମ ସହ ବନ୍ଧୁତା କରିବାର କାରଣ ହେଉଛି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ଗୁଡାଏ ଶତ୍ରୁ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଆପଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମୋର ଶତ୍ରୁ କୂଳର ବିନାଶ ଘଟନ୍ତା ଓ ତୁମର ଆହାର କରିବାରେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୋଷ ଜନକ ସୁବିଧା ହୁଅନ୍ତା । ସେଥିପାଇଁ ମୋର ତୁମକୁ ଅନୁରୋଧ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟରେ ମୋତେ ନିଶ୍ଚୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ ।
