ସଜଳପୁର ଗାଁରେ ସମସ୍ତେ କହୁଥାନ୍ତି, “ନାରାୟଣ ଯେତିକି ସତ୍, ସେତିକି ସେ ସାହସୀ ମଧ୍ୟ । ସେ କେବେବି କାହାକୁ ଖୋସାମଦ କରେ ନାହିଁ । କାହାରି ପାଖକୁ ସେ କେବେବି ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ଯାଏ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ସର୍ବଦା ଅନ୍ୟକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ସେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥାଏ ।”
ଏଭଳି ମନ୍ତବ୍ୟ ଶୁଣିଲେ ଖାଲି ଜଣେ ଲୋକର ଗାତ୍ର ଦାହ ହେଉଥାଏ । ସେ ହେଲେ ଗାଁର ସବୁଠାରୁ ଧନବାନ ବ୍ୟକ୍ତି ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ । ସେ କହୁଥାନ୍ତି, “ନାରାୟଣର ବାପା ଆମ ସିରସ୍ତାରେ କାମ କରୁଥିଲା । ଆମରି ଘରୁ ଯାହା ଦରମା ପାଉଥିଲା, ନାରାୟଣ ସେଇଥିରେହିଁ ମଣିଷ ହୋଇଛି!”
ଲୋକେ କହୁଥାନ୍ତି, “ସେ ଯାହାହେଉ, ତା’ ବାପା କାମ କରୁଥିଲେ, ଆୟ କରୁଥିଲେ । ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ କାମ ନକରିଥିଲେ ଆଉ କେଉଁଠାରେ କରିଥାନ୍ତେ!”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ କହୁଥାନ୍ତି “କିନ୍ତୁ ନାରାୟଣ ଯେ ଆଜି ଏତେ ଗର୍ବୀ ହୋଇଛି, ତାହା ପଛରେ ଆମରି ପରିବାରର ଅବଦାନ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ନାରାୟଣକୁ ଦେଖ, ସେ କେବେବି ଥରେହେଲେ ସେ ବିଷୟ ମନେ ପକାଏ ନାହିଁ!”
ଏକଥାର ବିଶେଷ ମୂଲ୍ୟ ନଥିଲେ ବି ଏହା କହି ସେ ସନ୍ତୋଷ ଲାଭ କରୁଥାନ୍ତି ।
କଥା ହେଲା, ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କ ପାଖରେ ଗାଁର ପ୍ରାୟ ସବୁ ଲୋକ କୌଣସି ନା କୌଣସି କାରଣରେ ଋଣୀ ରହିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ନାରାୟଣ କେବେବି ତାଙ୍କ ପାଖରୁ କୌଣସି ସାହାଯ୍ୟ ଭିକ୍ଷା କରି ନାହିଁ । ଏହା ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କୁ ଭାରି ଅସ୍ୱସ୍ତିକର ଲାଗୁଥାଏ ।
ସବୁଦିନ ଉପରଓଳି ଗାଁର ଥିଲାବାଲା ଲୋକେ ଗାଁ ମଝି ବରଗଛ ମୂଳ ଚଉତରା ଉପରେ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କୁ ଘେରି ବସୁଥାନ୍ତି । ସେଠାରେ ଦୁନିଆ ଯାକର ଗପ ପଡୁଥାଏ । ଅବଶ୍ୟ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁହିଁ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଗପୁଥାନ୍ତି । କାରଣ ସେ ଧନୀଲୋକ । ଏଣୁ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ବାଧ୍ୟ । ସେ ଯାହା କହୁଥାନ୍ତି, ସେସବୁ ସାଧାରଣତଃ ନିଜ ବଡେଇ ।
ଦିନେ ଏମିତି ବୈଠକ ଚାଲିଛି, ନାରାୟଣ ହଠାତ୍ ସେଠାରେ ଆସି ପହଁଚିଗଲା । ସେ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରି କହିଲା, “ବାବୁ, ମୁଁ ଆଜି ଆପଣଙ୍କଠୁଁ କିଛି ସହାୟତା ଚାହେଁ ।”
ଏହା ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ । ଏଣେ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କ ମୁହଁରେ ତୃପ୍ତି ଓ ଗର୍ବ ଫୁଟି ଉଠିଲା । ଯେଉଁ ନାରାୟଣ କେବେ କାହାଠୁଁ କିଛି ହେଲେ ବି ଚାହେଁ ନାହିଁ ବୋଲି ସମସ୍ତେ କହିଥାନ୍ତି, ସେ ଆଜି ତାଙ୍କ ସହାୟତା ମାଗୁଛି!
