ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲେ “ନାରାୟଣ କ’ଣ ଦରକାର? ମୋ ଦେଇ ଯାହା ହୋଇ ପାରିବ, ତାହା ତ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ କରିବି ।”
“ମୋର ଘର ମରାମତି ହେବାର ଅଛି । ବର୍ଷା ଋତୁ ପୂର୍ବରୁ ସେ କାମଟି ହେବା ନିହାତି ଜରୁରୀ । ସେଥିପାଇଁ ମୋର ତିନିଶହ ଟଙ୍କା ପ୍ରୟୋଜନ…”
ନାରାୟଣ ଆଉ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ତାକୁ କହିଲେ, “ଆରେ ନାରାୟଣ, ଏଇ କଥା? ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଘରକୁ ଆସିବୁ । ଟଙ୍କା ନେଇଯିବୁ ।”
ନାରାୟଣ କହିଲା “ନା ଆଜ୍ଞା, ଆପଣଙ୍କୁ ସେ ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ତ ମହାଜନଠୁଁ ଟଙ୍କା ଆଣିବି । ତା’ ସହ କଥା ହୋଇ ସାରିଛି । ସେ ଖାଲି ଜଣେ ବିଶିଷ୍ଟ ଲୋକ ମୋ ତରଫରୁ ଜାମିନ୍ ରହିବେ, ଏତିକି ଚାହେଁ । ଆପଣ ଜାମିନ୍ ହେବେ, ମୋର ଏହାହିଁ ଅନୁରୋଧ ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ବୁଝାଇଲେ “ଜାମିନ୍ ହେବା କ’ଣ ଦରକାର? ତୋର ବା ମହାଜନଠୁଁ ଟଙ୍କା ଆଣିବା କ’ଣ ଦରକାର? ମୁଁ ପରା ତୋତେ ଟଙ୍କା ଦେବି ବୋଲି କହିଲି!”
ନାରାୟଣ କହିଲା “ବାବୁ, ଆପଣଙ୍କଠୁ ଟଙ୍କା ନେବାରେ ବହୁତ ଅସୁବିଧା ଅଛି ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ “କ’ଣ ଅସୁବିଧା? ମୁଁ ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ । ଜାମିନ୍ ଦରକାର ନାହିଁ କି ସୁଧ ବି ଚାହେଁନା ।”
ନାରାୟଣ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲା, “ସେଇଟା ତ ଅସୁବିଧା! ସୁଧ ନଦେଇ ଟଙ୍କା ନେଲେ ମୋତେ ଭାରି ଅଡୁଆ ଲାଗିବ । ମହାଜନ ଟଙ୍କା ଦେଉ, ସୁଧ ନେଉ । ଆପଣ ଖାଲି ଜାମିନ୍ ରହନ୍ତୁ ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଦେଖିଲେ, ନାରାୟଣକୁ ବୁଝାଇବା ଆଦୌ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ସୁତରାଂ ସେ ହସି ହସି କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ନାରାୟଣ, ଗାଁରେ ଏତେ ବିଶିଷ୍ଟ ଲୋକ ଥାଉ ଥାଉ ତୁ ମୋତେ କାହିଁକି ଜାମିନ୍ ହେବା ପାଇଁ କହୁଛୁ?”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଏହା ଆଶା କରୁଥିଲେ ଯେ, ନାରାୟଣ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ କହିବ କି ସେ ହେଲେ ସବୁଠାରୁ ନିର୍ଭରଯୋଗ୍ୟ ଲୋକ, ସବୁଠାରୁ ମାନ୍ୟଗଣ୍ୟ ଲୋକ, ସେ ଜାମିନ୍ ହେଲେ ଟଙ୍କା ଦେବାପାଇଁ ସେ ମହାଜନର ଆଉ ତିଳେ ମାତ୍ର ଦ୍ୱିଧା ରହିବ ନାହିଁ – ଏମିତି କିଛି ।
କିନ୍ତୁ ନାରାୟଣ କହିଲା, “ବାବୁ, କାରଣ ତ ଅବଶ୍ୟ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ସେକଥା କହିବା କ’ଣ ଦରକାର?”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଜିଗର କରି ପଚାରିଲେ “ନା, ନା, କହିଲେ କ’ଣ କ୍ଷତି?”
ନାରାୟଣ କହିଲା “ଯଦି ଆପଣ ନିଶ୍ଚୟ ଶୁଣିବେ, ତେବେ ମୁଁ ତାହା ଅବଶ୍ୟ କହିବି । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ନୁହେଁ । ଆଉ ଦିନେ ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ମହାଜନ ପାଖକୁ ଲୋକ ପଠାଇଲେ । ମହାଜନ ଆସିଲା । ସେ କହିଲେ, “ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଟଙ୍କା ଦିଅ । ସେ ପରିଶୋଧ ନକରି ପାରିଲେ ମୁଁ ସେତକ ଦେବି ।”
ମହାଜନ ନାରାୟଣକୁ ଟଙ୍କା ଦେଇଦେଲା ।
ମାସକ ପରେ ନାରାୟଣ ମହାଜନର ଟଙ୍କା ପରିଶୋଧ କରିଦେଲା ଓ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ପାତ୍ରମିତ୍ର ପରିବୃତ ହୋଇ ବସିଥିବା ବେଳେ ତାଙ୍କୁ ଆସି ସେ ଖବର ଦେଲା ।
