ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲେ “ଏଡେ ଶୀଘ୍ର ଋଣ ପରିଶୋଧ କରିଦେଲୁ? କେମିତି?”
ନାରାୟଣ କହିଲା “କଥା କ’ଣ କି, ଏ ଗରୀବ ଲୋକଟି ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ସଂଚୟ କରି ଜଣେ ସଜ୍ଜନଙ୍କଠିଁ ଜମା ରଖୁଥିଲା । ସେ ସଜ୍ଜନ ଗୋଟାଏ ଅସୁବିଧାରେ ପଡି ମୋ ଜମା ଟଙ୍କାରୁ କିଛି ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଦେଇଥିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ କରଜ କରିବାକୁ ହେଲା । ସେ ଯେମିତି ମୋତେ ମୋ ଟଙ୍କା ଦେଇଦେଲେ ମୁଁ ସେମିତି ତାକୁ ନେଇ ମହାଜନକୁ ଦେଇଦେଲି ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ପଚାରିଲେ “କିଏ ସେ ସଜ୍ଜନ?”
ନାରାୟଣ କହିଲା “ବାବୁ, ମୁଁ ତାଙ୍କ ନାମ କହିବି ନାହିଁ । ସେ ଜଣେ ପ୍ରକୃତରେ ସଜ୍ଜନ । ମୋର ହଠାତ୍ ଟଙ୍କା ଦରକାର ପଡିବ ବୋଲି ସେ ଜାଣି ନଥିଲେ । ତେଣୁ ତାକୁ ସେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଦେଇଥିଲେ ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ପଚାରିଲେ “ଆଚ୍ଛା, ସେଦିନ ମୁଁ ଯେଉଁ ପ୍ରଶ୍ନଟି ପଚାରିଥିଲି, ତା’ର ଉତ୍ତର ଦେବୁ ନାହିଁ? ଏତେ ଲୋକ ଥାଉ ଥାଉ ତୁ ମୋତେ କାହିଁକି ଜାମିନଦାର୍ ରୂପେ ବାଛିଲୁ?”
ନାରାୟଣ ଇତସ୍ତତଃ କରି କହିଲା, “ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ହେବ? କାରଣଟି ଗୋପନୀୟ । ଆପଣଙ୍କୁ ଏକାନ୍ତରେ କହିଲେ ଚଳିବ ନାହିଁ?”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ଉତ୍ସାହରେ କହିଲେ “ନା, ନା, ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ କହିଲେ କ’ଣ କ୍ଷତି?”
ନାରାୟଣ କହିଲା “ବାବୁ, ଆପଣ ଅନେକ ସମୟରେ କହିଥାନ୍ତି, ମୋ ବାପା ଆପଣଙ୍କ ସିରସ୍ତାରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ । ଅର୍ଥାତ୍ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରତି କୃତଜ୍ଞ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ତେଣୁ ଆପଣଙ୍କୁ ଜାମିନଦାର୍ କରି ମୁଁ ସେହି କୃତଜ୍ଞତା ପ୍ରକାଶ କଲି ।”
ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁ ପଚାରିଲେ “ତୋ କଥା ମୁଁ ମୋଟେ ବୁଝି ପାରୁନାହିଁ । ଏଥିରେ କିପରି କୃତଜ୍ଞତା ପ୍ରକାଶ କଲୁ?”
ନାରାୟଣ ବିସ୍ତାର ପୂର୍ବକ କହିଲା “ଏକଥା ତ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ମୁଁ କେବେବି କାହାରି ସାହାଯ୍ୟ ଭିକ୍ଷା କରେ ନାହିଁ । ମୋ ଭଳି ଲୋକ ଯେତେବେଳେ ସର୍ବ ସମକ୍ଷରେ ଆପଣଙ୍କ ସହାୟତା ମାଗିଲା, ଏହା କ’ଣ ଆପଣଙ୍କର ସୌଭାଗ୍ୟ ନୁହେଁ? ଆପଣଙ୍କୁ ଭାଗ୍ୟବାନ ବୋଲି ପ୍ରମାଣ କରି ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରତି କୃତଜ୍ଞତା ପ୍ରକଟ କଲି ।”
ଏଣେ ମହେନ୍ଦ୍ରବାବୁଙ୍କ ମୁହଁ ତିନ୍ତୁଳି ଖାଇଲା ଭଳି ଦିଶିଲା । ତେଣେ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ହସ ଚାପି ରଖିଲେ ।
