କମଳା ଆତୁର ହୋଇ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲେ, ପ୍ରକୃତ ସତ୍ୟଟି କ’ଣ?

“ପ୍ରକୃତରେ ଚନ୍ଦ୍ରହାର କେହିବି ଚୋରୀ କରି ନାହାଁନ୍ତି । ସଂନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ତୁମେ ହାରଟି ରଖି ଚାଲିଯିବା ପରେ, ମୁଁ ତାହା ଲୁଚାଇ ଦେଲି । ସହରକୁ ଫେରିବା ପରେ, ତାହା ନେଇ ମୁଁ ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁଙ୍କର ଗହଣା ଦୋକାନରେ ରଖି ଆସିଲି । ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ, ହାରଟି କିଣିବାର ଏକ ନାଟକ କରିଥିଲି । ପ୍ରକୃତରେ ଆମ ଘର ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧକ ରହିନାହିଁ, କିମ୍ବା ମୁଁ କରଜ ଟଙ୍କା ଆଣିନାହିଁ । ତୁମକୁ ଏକ ଶିକ୍ଷା ଦେବାପାଇଁ ମୁଁ ଏପରି କରିଥିଲି । ଏବେ ତୁମେ ଏହି ଟଙ୍କା ନେଇ ନିଜର ମନପସନ୍ଦର ଗହଣା କିଣିଆଣ?” ଏହିପରି ଭାବେ କିଶୋର ସବୁ ରହସ୍ୟ ଖୋଲିଦେଲେ ।

ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ କରଜ-ବୋଝ ନ ଥିବାର ଜାଣି, କମଳା ପ୍ରଥମେ ଖୁସିରେ ବିଭୋର ହୋଇଗଲେ । ତା’ପରେ ସେ ତାଙ୍କ ପତିଙ୍କ ଦୁଇହାତକୁ ଧରି ପକେଇ କହିଲେ, “ସେତେବେଳେ ମୁଁ ନିର୍ବୋଧ ଥିଲି । ନିଜ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଅହଙ୍କାରରେ ଅନ୍ଧ ଥିଲି । ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ଏହି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ, ଶାରିରୀକ ଶ୍ରମ ଦ୍ୱାରା ଅଧିକ ସୁସ୍ଥ ଓ ଦୀର୍ଘସ୍ଥାୟୀ ରହିବ । ସେଥିପାଇଁ ଦାମୀ ଶାଢୀ ଚକଚକିଆ ଗହଣାର କ’ଣ ବା ଦରକାର? ଆମେ ଏହି ଅର୍ଥରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ନଡିଆ ବଗିଚା କିଣିବା । ତୁମେ ସାହୁକାରଙ୍କ ଚାକିରୀ ଛାଡି, ନଡିଆ ବଗିଚାର ଦେଖାଶୁଣା କରିବ, କିଛି ସ୍ୱାଧୀନ ବ୍ୟବସାୟ କରିବ । ମୁଁ ବି ଅବଶ୍ୟ ସେଥିରେ ତୁମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି । ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆମର ପରିବାର ବଢିଲେ, ଖର୍ଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ ବଢିଯିବ” କମଳା ଏତିକି କହି ଲାଜେଇ ଗଲେ ।

କିଶୋର, ଗହଣା ଓ ଶାଢୀ ପ୍ରତି ଲୋଭାସକ୍ତା କମଳା ଓ ଏବର କମଳାଙ୍କୁ ତୁଳନା କରି ଆକାଶ-ପାତାଳ ପ୍ରଭେଦ ଅନୁଭବ କଲେ । ମନେକଲେ, ସତେ କି କମଳାଙ୍କର ଏକ ନୂତନ ଜନ୍ମ ହୋଇଛି ।