ଗୁପ୍ତ ପଚାରିଲେ “ନହେଲେ?”
ବୈଦ୍ୟ ସଙ୍କୋଚ ଛାଡି କହିଲେ “ଆପଣ ଛଅମାସ ପରେ ଇହଧାମ ପରିତ୍ୟାଗ କରିବେ ।”
ଗୁପ୍ତ ପଚାରିଲେ “ଯଦି ସେ ରୋଗର ଚିକିତ୍ସା ଅଛି, ତେବେ ଚିକିତ୍ସା କିଆଁ ନ ହେବ?”
“କଥା କ’ଣ କି, ସେ ଚିକିତ୍ସା ଟିକିଏ ବ୍ୟୟସାପେକ୍ଷ । ଅର୍ଥାତ୍ ମୋତେ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଔଷଧ ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡିବ । ସୁନା ଭସ୍ମ ସେ ଔଷଧରେ ପଡିବ । ହଜାର ହଜାର ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେବ ।”
ଗୁପ୍ତ ପ୍ରଶ୍ନକଲେ “କେତେ ହଜାର?”
ବୈଦ୍ୟ ଉତ୍ତର ଦେଲେ “ସମୁଦାୟ ପ୍ରାୟ ବାର ହଜାର ପଡିବ ।”
ତହୁଁ ଗୁପ୍ତ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲେ, “ବୈଦ୍ୟଜୀ, ମୋତେ ବଅସ ଆସି ସତୁରି ହେଲାଣି । ମୁଁ ଜୀବନରେ ଯାହା କରିବାର କରିଛି । ଏଣିକି ମୋ ପୁଅ ଜମିଦାରି ତଥା ବେପାର କଥା ବୁଝୁଛି । ମୁଁ ଭଗବତ୍ ଚିନ୍ତାରେ କିମ୍ବା ପୋଥି ପୁରାଣ ପଢି ସମୟ ବିତାଉଛି । ମୋର ଆଉ ଦୀର୍ଘ ଜୀବନ କ’ଣ ଦରକାର? ଭଗବାନ ଯଦି ଚାହିଁବେ, ତେବେ ମୁଁ ପରଲୋକଗମନ କିଆଁ ନ କରିବି? ନା ବୈଦ୍ୟଜୀ, ମୁଁ ବାର ହଜାର ଟଙ୍କା ଦେଇ ପାରିବି ନାହିଁ ।”
ବୈଦ୍ୟ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲେ, “ଆପଣ ମୋ କଥାରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ଠିକ୍ କହୁଛି । ଚିକିତ୍ସା ନହେଲେ ଛଅ ମାସରେ ଆପଣ ଯିବେ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଚିକିତ୍ସା ଆରମ୍ଭ ହେବା ଦରକାର ।”
ଗୁପ୍ତ କହିଲେ “ବୈଦ୍ୟ ମହାଶୟ! ମୋର ଚିକିତ୍ସା ଦରକାର ନାହିଁ, ଦୁନିଆରେ କେତେଜଣ ଏପରି ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ଚିକିତ୍ସାର ଆଶ୍ରୟ ନେଇ ପାରିବେ?”
ବୈଦ୍ୟ କହିଲେ, “କିନ୍ତୁ ଚିକିତ୍ସା ନହେଲେ ଆପଣଙ୍କ ବଂଚିବାର ଆଶା ଆଉ ନାହିଁ ଯେ!”
ଗୁପ୍ତ କହିଲେ “କହିଲି ପରା, ମୋର ବଂଚିବାରେ ଆଉ ମୋଟେ ଆଗ୍ରହ ନାହିଁ! ତେବେ ଆପଣ ଯଦି ଚାହାଁନ୍ତି, ତ ଚିକିତ୍ସା କରି ପାରନ୍ତି । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଠିକ୍ ବର୍ଷକ ପରେ ଟଙ୍କା ଦେବି । କାହିଁକିନା ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ଟଙ୍କା ନାହିଁ ।”
ବୈଦ୍ୟ ପଚାରିଲେ “ବର୍ଷକ ପରେ ଆପଣ କେଉଁଠାରୁ ବାର ହଜାର ପାଇବେ?”
ଗୁପ୍ତ ହସି ହସି ପଚାରିଲେ “ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ଜଣେ ସାଧାରଣ ବୈଦ୍ୟ ଯଦି ଛଅ ମାସରେ ବାରହଜାର ଟଙ୍କା ଆୟ କରି ପାରିବେ ବୋଲି ଭାବିଲେ, ତାହେଲେ ମୋ ଭଳି ଜଣେ ଜଣାଶୁଣା ଜମିଦାର ଓ ବ୍ୟବସାୟୀ ବର୍ଷକରେ ବାରହଜାର ଯୋଗାଡ କରିପାରିବ ନାହିଁ କାହିଁକି?”
ବୈଦ୍ୟ ଅପ୍ରତିଭ ହୋଇ ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା, ତେବେ ତାହାହିଁ ହେଉ । ମୁଁ ଆଗାମୀ କାଲିଠୁଁ ଚିକିତ୍ସା ଆରମ୍ଭ କରୁଛି ।”
ପରଦିନ ବୈଦ୍ୟ ଔଷଧ ଧରି ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲେ । ଗୁପ୍ତ ତାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଲେ । ପ୍ରତି ସପ୍ତାହରେ ବୈଦ୍ୟ କିଛି କିଛି ଔଷଧ ନେଇ ଆସୁଥାନ୍ତି ଓ ତାହା କିପରି ସେବନ କରିବାକୁ ହେବ, ତାହା ମଧ୍ୟ କହି ଦେଉଥାନ୍ତି ।
ଦିନେ ବୈଦ୍ୟ ଗୁପ୍ତଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ “ଆଜ୍ଞା, ବର୍ତ୍ତମାନ ଆପଣ କିପରି ଅଛନ୍ତି?”
