ପୁରୁଷୋତମପୁର ରାଜ୍ୟରେ ତିନି ଜଣ କୁଖ୍ୟାତ ଚୋର ରହୁଥିଲେ । ଚୋରି ବିଦ୍ୟାରେ ଏହି ତିନି ଚୋର ଏପରି ମହାରଥୀ ହାସଲ କରିଥିଲେ ଯେ, ଖାସ୍ ସେଇଥିପାଇଁ ହିଁ ସେମାନେ ବିଖ୍ୟାତ । ସେମାନଙ୍କ ଚୋରିର ପ୍ରଭାବ ଏପରି ଥିଲା ଯେ ସେ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରଜାଗଣ ରାତି ଅନିଦ୍ରା ରହି ନିଜ ଘର ଜଗୁ ଥିଲେ । କାହିଁକିନା ସେହି ଚୋରମାନଙ୍କର ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ଚୋରିକରିବା କେବଳ ଚୋରିକରିବା ।
ପ୍ରଥମ ଚୋରର ନାଁ ଥିଲା ଖଙ୍ଗଡ ସିଂ । ସେ ଯେ କୌଣସି ଘରକୁ ଚୋରି କରିବାକୁ ଗଲେ ତା’ର କାମ ଥିଲା ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳିବା । ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳିବାରେ ସେ ଏତେ ଓସ୍ତାଦ ଯେ, ଗୋଟିଏ ରାତିରେ ସେ ଏକ କିଲୋମିଟର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳି ଦେଇପାରୁଥିଲା । ଏମିତିକି ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳିବା ବେଳେ ଟିକେ ହେଲେବି ଖଡଖାଡ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ହେଉନଥିଲା । ସେ ମାଟି ତଳେ ସୁଡଙ୍ଗ କରି ଚୋରି କରିବାକୁ ଥିବା ଘର ମଧ୍ୟରେ ଅତି ସହଜରେ ପହଁଚିଯାଉଥିଲା । ବାସ୍ ତା’ କାମ ସେତିକି ।
ଦ୍ୱିତୀୟ ଚୋରର ନାଁ ଥିଲା ଭଙ୍ଗଡ ସିଂ । ଭଙ୍ଗଡ ସିଂ ଭଙ୍ଗା ଭଙ୍ଗି କରିବାରେ ଖୁବ୍ ଓସ୍ତାଦ ଥିଲା । ତା’ ଭାଙ୍ଗିବାର ଶୈଳୀ ପୁରାପୁରି ନିଆରା । ସେ ଯେଉଁଭଳିଆ ପୁରୁଣା ତାଲା ହେଉ ପଛକେ ତାକୁ ସେ ବିନା ଚାବିରେ ଆଖିପିଛୁଳାକେ ଭାଙ୍ଗି ଦେଉଥିଲା । ସିନ୍ଦୂକ, କବାଟ, ଅମାର ଘର ଆଦିର ତାଲା ନିମିଷକ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଭାଙ୍ଗି ଦେଉଥିଲା । ଏମିତିକି ସେ ଯେ କୌଣସି ଘରେ ଚାହୁଁଥିଲା ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ସେ ଘରେ ସେ କଳାକନା ବୁଲାଇ ଦେଉଥିଲା ।
