ତୃତୀୟ ଚୋରର ନାଁ ଥିଲା ଲଙ୍ଗଡ ସିଂ । ଖଙ୍ଗଡ ସିଂ ଓ ଭଙ୍ଗଡ ସିଂ ତାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ କରିସାରିବା ପରେ ଏ ଲଙ୍ଗଡ ସିଂର କାମ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା । ଅନ୍ଧାରରେ ସେ ସବୁ ଜିନିଷ ଦିନର ଆଲୁଅ ଭଳି ଦେଖିପାରୁଥିଲା । କେଉଁ ଜିନିଷ କେତେ ମୂଲ୍ୟବାନ ସେ ବି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ପରଖି ଦେଉଥିଲା । ତା’ପରେ ଅତି ସାବଧାନତାର ସହ ଜିନିଷଗୁଡିକୁ ଆଣିବାର ସେ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରୁଥିଲା । ଏପରିକି ଜିନିଷ ଆଣିବା ସମୟରେ ଟିକେ ହେଲେ ବି ଶବ୍ଦ ହେଉନଥିଲା ।
ତିନି ଚୋର ନିଜ ନିଜ ବିଦ୍ୟାରେ ଏପରି ପାରଙ୍ଗମ ଥିଲେ ଯେ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହିବି ତାଙ୍କୁ ଧରି ପାରୁନଥିଲେ । ସମୟାନୁକ୍ରମେ ଚୋରି କରିବା ତାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ଅଭ୍ୟାସ ଓ ସଉକରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଏପରିକି ସେମାନେ ସେ ରାଜ୍ୟର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଚୋର ବୋଲି ନିଜକୁ ନିଜେ ଖୁବ୍ ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ ।
ଦିନକର କଥା । ସେମାନଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ କୁବୁଦ୍ଧି ପଶିଲା । ସେମାନେ ଚିନ୍ତା କଲେ ଯେ ରାଜାଙ୍କ ମୁକୁଟ, ବେକର ହାର ଓ ତରବାରୀ ଚୋରି କରିବେ । ତାପରେ ସେମାନେ ରାଜମହଲରେ ଚୋରି କରିବା ପାଇଁ ଯୋଜନା କଲେ । ଯୋଜନା ମୁତାବକ କାମ ବି ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଖଡଙ୍ଗ ସିଂ ଅଳ୍ପ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ସୁଡଙ୍ଗ ଖୋଳି ଦେଲା । ସିଧାସଳଖ ସେ ସୁଡଙ୍ଗର ବାଟ ରାଜାଙ୍କର ମହଲ ମଝିରେ ଯାଇ ବାହାରିଲା । ଭଙ୍ଗଡ ସିଂ ବି ତା କରାମତିରେ ରାଜାଙ୍କ ଗୁପ୍ତ ସିନ୍ଦୂକ ଭାଙ୍ଗି ଦେଲା । ଆଉ କାଳବିଳମ୍ବ ନକରି ଲଙ୍ଗଡ ସିଂ ରାଜାଙ୍କର ମୁକୁଟ, ତରବାରୀ ଓ ତାଙ୍କ ବେକରୁ ହାର ଚୋରି କରି ନେଲା । ତାପରେ ସେ ତିନି ଚୋର ମନଖୁସିରେ ସୁଡଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଫେରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
