କିନ୍ତୁ ଅସଲ ଶୃଗାଳକୁ ଚିହ୍ନି ନପାରି ଛାଡ଼ିଦେଲେ । ସେହିପରି ନାନା ପ୍ରକାର ଚିନ୍ତା କଥା ମନରେ ଭାବି ଶୃଗାଳ ଯେତେବେଳେ ଯାଇ ସେହି ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ପହଞ୍ଚିଲା ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ବ୍ୟାଘ୍ର, ଭାଲୁ, ସିଂହ ଆଦି ବଡ଼ ବଡ଼ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁମାନେ ତାଙ୍କ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଏମିତି ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଜୀବକୁ ଦେଖି ଭୟଭୀତ ହୋଇ ଏଣେ ତେଣେ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଏଥର ଚତୁର ବିଲୁଆ ବୁଝିପାରିଲା ଯେ ମୋର ଏହି ନୀଳବର୍ଣ୍ଣର ରୂପକୁ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ପ୍ରାୟ ଡ଼ରିଯାଇଛନ୍ତି । ଏଥର ଏଠାରେ ଏକ ନୂଆ ବୁଦ୍ଧି ଚିନ୍ତା କରିବା ।
ୟେ ତ ଚତୁର ବିଲୁଆ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୌଡ଼ିବାର ଦେଖି ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ଡାକ ପକାଇଲା । ଆରେ ଆରେ ତମେମାନେ କେଉଁଆଡ଼େ ପଳାଇ ଯାଉଛ । ସ୍ୱର୍ଗରୁ ଦେବରାଜ ଇନ୍ଦ୍ର ମୋତେ ବରଦେଇ ପଠାଇଛନ୍ତି । ଆଜିଠାରୁ ମୁଁ ହେଉଛି ଏହି ଅରଣ୍ୟର ରାଜା । ଆସ, ସମସ୍ତେ ଫେରି ଆସ । ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କ ପରି ପ୍ରଜାମାନେ ଯଦି ଅରଣ୍ୟ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ପଳାଇଯିବେ ତାହାହେଲେ ରାଜ୍ୟ ବା ଚାଲିବ କିପରି? ଆଉ ମୁଁ ଏଠାରେ ରାଜା ହୋଇ ରହିବି ବା କିପରି?
ଯାହାହେଉ ଶୃଗାଳ ଭାବିଲା ଆଜିଠାରୁ ମୋର ଗୋଟାଏ ନୂଆ ଜନ୍ମ ହେଲା । ତା’ ପରେ ସେ ଯାଇ ରାଜଗାଦିରେ ଦମ୍ଭରେ ସହିତ ବସିଗଲା । ହେଲେ ସେ ତ ସାମାନ୍ୟ ଶୃଗାଳ । ଅରଣ୍ୟର ରାଜା ସିଂହ ଯେପରି ରାଜ ସିଂହାସନରେ ବସି ଶାସନ କରିବା କଥା ସେ କିପରି ବା ରାଜଗାଦିରେ ବସିପାରନ୍ତା । ଶୃଗାଳର ମୁହଁ ସିନା ଇସ୍ପାତ । ହେଲ ପଛଟା ସନ୍ନିପାତ । ତଥାପି ନିଜ ଜୀବନକୁ ସତେ ଯେପରି ବାଜି ଲଗେଇ ବହୁ ସାହାସର ସହିତ ରାଜଗାଦିରେ ବସିଛି ଶୃଗାଳ । ନୂଆ ହୋଇ ଏତେ ବଡ଼ ଆସନର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥିବାରୁ ତାକୁ ସବୁଦିନ ଯେପରି ନୂଆ ନୂଆ ଲାଗିଲା । ପୁଣି ନିଚ୍ଚ ଯଦି ଉଚ୍ଚକୁ ଯାଇଛି ଏପରି ସୁବିଧା ପାଇଲେ ତାକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାରି ହାତ ଜଣାଯାଏ ।
