ରାଜୁ ଚକିତ ହୋଇ ପଚାରିଲା, “ତୁମେ କିଏ? ତୁମେ କାହିଁକି ମୋର ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ କରିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଛ?”

ତା’ପରେ ସେ ଭୂତଟି କହିଲା “ମୁଁ ତମ୍ବାପାତ୍ରର ଭୂତ, ଏହି ପାତ୍ରଟିର ଶକ୍ତି ଅଦ୍ଭୁତ । ଏହାର ଏହି ଅଦ୍ଭୁତ ଶକ୍ତି ସାହାଯ୍ୟରେ, ଉତ୍ତମ ଲୋକଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ।” ରାଜୁ ପଚାରିଲା, “ତୁମେ କିପରି ଜାଣିଲ ଯେ, ମୁଁ ଜଣେ ଉତ୍ତମ ଲୋକ ବୋଲି ।”

ଭୂତ କହିଲା “ମୁଁ ଆଗରୁ ମଧ୍ୟ କହିସାରିଛି ଯେ, ଏହି ପାତ୍ରଟି ଅଦ୍ଭୁତ ଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟେ । କୌଣସି ଉତ୍ତମ ଲୋକ ଏହାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କଲେ, ସେ ମତେ ପ୍ରେରଣ କରିଥାଏ ।”

ରାଜୁ ଜାଣିବା ପାଇଁ ପଚାରିଲା “ଆଚ୍ଛା, ତୁମେ ଏହି ତମ୍ବାପାତ୍ର ଭିତରେ କିପରି ପ୍ରବେଶ କଲ, ମୁଁ ସେବିଷୟରେ ଜାଣି ପାରେ କି?”

ତା’କଥା ଶୁଣି ଭୂତ ପରାମର୍ଶ ଦେଲା “ତୁମର ସେଥିରେ କ’ଣ ଅଛି?” ମୋ’ଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇ, ନିଜର ଜୀବନ ସୁଖରେ ବିତାଅ ।”

କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି ରାଜୁ କହିଲା, “ତେବେ ଶୁଣ । ମୁଁ ଜଣେ କ୍ରୀତ-ଦାସ । ମୁକ୍ତି ଆଶାରେ ବ୍ୟାକୁଳ ହେଉଛି । ସବୁ ପ୍ରକାର ନିର୍ଯ୍ୟାତନାକୁ ସହ୍ୟ କରୁଛି । ମୋର ଯାହା ମନେ ହେଉଛି, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହି ତମ୍ବାପାତ୍ରର ଗୋଲାମ । ଜଣେ ଗୋଲାମ ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୋଲାମର କଷ୍ଟ ଦୂର କରିବାରେ ସହାୟକ ହେବା, ମୋ ଦୃଷ୍ଟିରେ ପାପ ଓ ଅପରାଧ ଅଟେ ।”

“ପ୍ରକୃତରେ ତୁମେ ଅତି ଉତ୍ତମ ଲୋକ । ମୁଁ ଏବେ ତୁମକୁ ମୋର କାହାଣୀ ଶୁଣାଇବି । ଧ୍ୟାନର ସହିତ ତାହା ଶୁଣ ।” ଏପରି କହି ଭୂତ ତା’ କାହାଣୀଟି କହିବା ଆରମ୍ଭ କଲା ।

ବହୁଦିନ ପୂର୍ବେ ଦୁର୍ଜୟ ନାମକ ଜଣେ ବ୍ୟବସାୟୀ ଥିଲା । ସେ ଖୁବ୍ ଧୂର୍ତ ଓ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଥିଲା । ନିଜ ଭାଇମାନଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ନିଜ ନାମରେ କରିନେଇ, ସେମାନଙ୍କୁ ସେ ଘରୁ ବାହାର କରିଦେଲା । ନିଜର ଅତି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ବନ୍ଧୁ ଗୋପୀ ସହିତ ବିଶ୍ୱାସଘାତକତା କରି ତାକୁବି ସେ ଦାଣ୍ଡର ଭିକାରୀ କରିଦେଲା ।

ଏଥିଉତାରେ ଗୋପୀ ଭୀଷଣ ଦୁଃଖିତ ମନରେ ଅରଣ୍ୟ ଭିତରକୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ସେ ଘୋର୍ ତପସ୍ୟା କଲା । ଫଳସ୍ୱରୂପ ସେ ଦିବ୍ୟ-ଶକ୍ତି ହାସଲ କଲା । ଗ୍ରାମକୁ ଫେରି ଦୁର୍ଜୟକୁ ସେ କହିଲା, “ତୁମେ ତ ଅନେକ ପାପ କରୁଛ । ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବାର ମାର୍ଗ ମୁଁ ତୁମକୁ ବତାଇବି କିନ୍ତୁ ତା’ପୂର୍ବରୁ ତୁମର ସମସ୍ତ ଧନସମ୍ପତ୍ତି ଦରିଦ୍ରଲୋକଙ୍କୁ ବାଂଟିଦିଅ ।”

ଦୁର୍ଜୟ, ଗୋପୀ କଥାରେ ସମ୍ମତ ହେଲା । କିନ୍ତୁ ଚତୁରତାର ସହିତ, ନିଜର ପରିଚିତ ଆତ୍ମୀୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସେ ତା’ ସମ୍ପତ୍ତି ବଂଟନ କରି, ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ସେ ଏହି ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଆଣିଲା ଯେ, ସେ ଇଚ୍ଛାକଲା ମାତ୍ରେ ସେମାନେ ସମ୍ପତ୍ତି ଫେରାଇ ଦେବେ ।

ଗୋପୀ ଏ ଶଠତା ବୁଝି ନ ପାରି, ଦୁର୍ଜୟ ସମ୍ମୁଖରେ ଏକ ତମ୍ବା-ପାତ୍ର ରଖି କହିଲା, “ଏହା ଅଦ୍ଭୁତ ଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟେ । ପବିତ୍ର ହୃଦୟରେ ଏହାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କଲେ, ତୁମର ସମସ୍ତ ପାପ କୁଆଡେ ନାଶ ହେବ । ତା’ପରେ ଦୁହେଁ ଅରଣ୍ୟକୁ ଯାଇ, ସେଠାରେ ବାକି ଜୀବନ ଶୁଦ୍ଧପୁତ ଭାବେ ବିତାଇଲେ ।”

ସେହି ତମ୍ବା-ପାତ୍ରର କେଉଁସବୁ ଅଦ୍ଭୁତ ଶକ୍ତି ରହିଛି, ଦୁର୍ଜୟ ଗୋପୀକୁ ପଚାରି ବୁଝିଗଲା । ତା’ପରେ ସେ କହିଲା, “ମୁଁ ଅରଣ୍ୟକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା କରୁନାହିଁ, ଏହି ପାତ୍ରଟି ମତେ ଦେଇ, ତୁମେ ଚାଲିଯାଅ ।”